
"Po e them këtu dhe në këtë formë, sepse e di që për çdo person tjetër tingëlloj qesharake: jam e fiksuar pas burrit tim. Në sensin më të plotë të fjalës. Nuk po flas për dashurinë e zakonshme që ndodh mes dy bashkëshortëve pas disa vitesh martese. Flas për atë ndjesinë që më kap çdo herë që e shoh, si ditën e parë.
Jemi bashkë prej tetë vitesh, kemi një jetë të bukur, një familje të lumtur, e prapë... çdo herë që ai hyn në dhomë, më duket sikur gjithçka ndalon. S’e di çfarë ka, por ka diçka në mënyrën si më flet, si qesh, si më prek, që më çmend. Më ndodh të ndalem në mes të një pune vetëm për ta parë, për t’i folur, për ta puthur. Po të mundesha, do të bëja dashuri me të çdo orë, çdo ditë. Dhe jo për ndonjë “fiksim seksual”, por thjesht sepse ndjenja për të më djeg brenda.
Shpesh pyes veten: A jam normale? Nuk dëgjon çdo ditë për gra që shprehen se janë kokë e këmbë të dashuruara me burrat e tyre. Unë nëse nuk është ai afër, ndiej boshllëk. Më duket sikur gjithçka më bëhet e rëndë, më mungon energjia, më bie humori.
Dhe nuk është se është i përsosur, përkundrazi. I ka këto "gjërat" e burrave: lë rrobat, enët e palara vend e pa vend, herë-herë më ngacmon me ironi kur jam me nerva. Por sërish... e dua edhe ashtu. Ndoshta madje, më tërheq edhe më shumë kur sillet si “acarues”, sepse më kujton që është njeriu im.
E dua për mënyrën si flet me fëmijët, për mënyrën si këndon kot në mëngjes kur bën kafen, për mënyrën si më lexon në sy edhe kur s’kam thënë asnjë fjalë. E dua për mënyrën si më duron, si më tërheq vëmendjen kur humbas toruan, si më bën të rritem.
Nuk është se po kërkoj përgjigje për pyetjen time, ndoshta thjesht desha ta ndaj me dikë. Por nëse ka edhe gra të tjera që janë kaq të “çmendura” pas burrave të tyre, atëherë... ndoshta jam më normale sesa mendoja," shkruar nga një grua anonime për Anabel, për rubrikën "Mes nesh".
Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.