"Përshëndetje vajzat e Anabelit. E ndjeva të arsyeshme të ndaj dhe unë historinë time pas mesazheve që kam parë që shumë goca të reja dërgojnë teju.
Isha 62 vjeç kur u ndava nga burri im. Jetoj jashtë Shqipërisë. Pas më shumë se tri dekadash martesë dhe disa vitesh që ishim të dy në pension, vendosa të largohem. Nuk kishte ndonjë arsye dramatike: s’kishte dhunë, s’kishte tradhti. Thjesht... kishte vite që nuk ishim më bashkë, vetëm rrinim në të njëjtën shtëpi. Nuk flisnim më si dikur, nuk ndanim më as interesa, as ëndrra. Jetonim për inerci.
Isha lodhur nga ideja që do të kaloja edhe pjesën tjetër të jetës time në një marrëdhënie ku ndihesha vetëm. Kur e thashë vendimin, miqtë dhe familjarët u tronditën. “Po ku do shkosh tani?”, “Në këtë moshë?”, “E ku do e gjesh një tjetër?” Apo më e zakonshmja: “Mos e prish qetësinë e pleqërisë.”
Por unë nuk kërkoja qetësi, kërkoja jetë. Dhe ishte koha ta gjeja.
Fillimi nuk ishte i lehtë. Pata përgjysmim të të ardhurave, ndonjë natë më zinte frika dhe ndihesha e humbur. Por çdo ditë ndihesha pak më e lirë. Fillova të kujdesem për veten ndryshe, të lexoj, të dal më shpesh, të njoh njerëz. Madje hapa edhe një profil në një aplikacion për njohje hahahah, për kuriozitet në fillim, por shumë shpejt u bë pjesë e aventurës sime personale.
Një vit më vonë, takova një burrë që më habiti. Pak më i ri, por me shpirt të qetë. Flisnim një gjuhë që nuk e kisha dëgjuar prej kohësh, të mendimit, të dashurisë së butë, të ndjeshmërisë. Nuk kishim nevojë të shtireshim. E kuptuam menjëherë që kishim ndarë shumë vuajtje të ngjashme dhe ndoshta për herë të parë ndiheshim të pranuar pa kushte.
Sot, katër vite më vonë, ndiej se kam rilindur. Nuk më shqetëson mosha, as rrudhat, as e kaluara. Kam forcë, kurajë, dëshirë për të ndërtuar edhe më shumë. Kam pasion për të shkruar, për të krijuar, për të jetuar pa kërkuar leje nga askush. Nuk më intereson më "çfarë do thonë të tjerët". Kam humbur shumë vite duke u përpjekur të jem gruaja që duhej.
Kjo zgjedhje "e vonë" më dha një jetë të re. Dhe nëse ndonjë grua e re apo "e vjetër" si unë qoftë, që po e lexon këtë letër ndodhet në udhëkryq, e bllokuar mes frikës dhe dëshirës për më shumë, po i them me zemër: kurrë nuk është vonë për të mos pranuar më pak se ç’meriton.
Jeta nuk ka afat skadence vajza. Dhe dashuria për veten, në çdo moshë, është revolucion më vete," - shkruar nga një zonjë për Anabel, për rubrikën "Mes nesh".
Shënim: Artikulli është përshtatur nga redaksia për qëllime editoriale dhe qartësie. Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.