Historia që do të lexoni në vijim nuk ka ndodhur sot, as dje, as 1 muaj më parë, por po bën gati 1 vit. Është një ndër ato histori që për fat të keq mbërrijnë me vonesë, një ndër ato histori që nuk valvisin flamurin e “aman lexoni se çfarë bëra unë”, por vazhdojnë të heshtura të bëjnë mirë, pa kërkuar diçka në shkëmbim.
Serxhio Guri, një 23-vjeçar nga Shkodra, dhe familja e tij vendosën të adoptonin një vogëlush me sindromën Down, Domenikun, i cili qe braktisur nga prindërit në maternitet. Në një intervistë për Anta Muçakun, Serxhio ka rrëfyer disa detaje nga historia frymëzuese e familjes së tij.
“Me Domenikun jam njohur disa vite më parë. Prej tetë vitesh punoj vullnetar te motrat e “Nënë Terezës” në Shkodër. Unë punoja kuzhinier dhe pas pune kisha një orar të lirë, katër me shtatë, pasdite. Gjatë këtyre tre orëve shkoja e ndihmoja atje. Një ditë na erdhi Domeniku. Na u tha që ishte me Sindromën Doën, unë as e njihja atëhere si sëmundje. Po e shihja sa me frikë aq edhe me dashuri... Sapo zbriti nga makina për t’u futur te qendra, m’u hodh me vrap e më përqafoi. Aty u stepa në vend. Mendoja si është e mundur?! Se a din? Ka shumë dashni brenda vetes [sic]!”
23-vjeçari tregon më pas për kohën kur Domeniku i vogël vizitonte familjen e tij.
“..nuk lejoja kërrkënd të ndërhynte në raportin me të. Një ditë u ktheva nga puna në shtëpi kur gjej Domenikun aty. U lumturova krejt. I them mamës: Ça ka ndodh? Më thotë: E ka marrë Tonini! E ka marrë baba i them? Baba shkoi e mori?!!! Po- më tha. Shkoi e mori baba. Isha krejt i çuditun duke ditur që ai ishte pak i paqartë. Kështu, e merrnim tre-katër ditë në javë. Domeniku nisi të ndryshojë. Kur vinte te ne ishte i qetë, i qeshur vazhdimisht...Mirëpo erdhi një moment që Domeniku s’mund të rrinte më me motrat e Nënë Terezës në Shkodër pasi filloi duke u rritur. Një natë, na thonë, që nuk e mbajmë dot më, dhe se donin ta adoptonin disa murgesha në Elbasan. Pastaj na vjen një lajm që nuk mundën ta adoptonin për disa arsye, dhe se kishte ardhur një familje amerikane për ta adoptuar[sic].”
Fill pas këtij lajmi, familja Guri vendosi ta birësonte pa e menduar dy herë. Sigurisht që në një vendim të tillë s’mund të mos merreshin parasysh përgjegjësitë dhe vështirësitë, megjithatë ata ia kanë dalë deri tani dhe kështu do të vazhdojnë.
“Gjithmonë në një shtëpi, kur të vegjëlit rriten, krijohet një lloj “ftohtësie”. Motra ime është e martuar, unë u rrita, secili në punët e veta dhe kur erdhi Domeniku, na ndryshoi krejt. Një dashni tjetër, shumë e madhe, na ngrohu të gjithëve, na bashkoi më shumë. Kur ai është në shkollë, shtëpia na duket, krejt bosh[sic].”
Në fund të intervistës, Serxhio thekson se rasti i tyre nuk është një çështje e të kuptuarit, por e të ndjerit, që s'mund t'ua imponosh të tjerëve.
“E di si është kjo punë? Më parë, vetëm u flisja njerëzve, mundohesha t’i bëja të kuptonin por arrita në përfundimin që kjo nuk është çështje të kuptuari, është çështje të ndjeri. S’mundesh ti të edukosh apo t’ia mësosh dikujt. Unë edhe sot, sa herë dal me Domenikun, dikush e sheh për mirë, dikush me çudi. Ne nuk kemi akoma vizionin e duhur për ta kuptuar e pranuar. Kush e ndjen, e bën dhe kaq[sic].”
