
E keni parasysh atë dashuri të çmendur në të 20-at? Ajo lloj dashurie e cila nuk të lejon të marrësh frymë nëse ai s'është aty, ajo dashuri ku çdo gjë që ti bën rrotullohet rreth tij. Dashuria e çmendur ku edhe pse thellë në shpirt e di që ai s'të do me të njëjtin intensitet, thua "s'ka problem, e dua unë".
Ajo dashuri ku edhe kur ti zbulon tradhtitë e panumërta, përsëri e fal. Dhe pas kalvarit të vuajtjeve, kupton që kjo s'është dashuri.
Ndodhi si një çelës që u hap papritur dhe ti u ndriçove. Nuk mund të jetë dashuri diçka që të bën të ndihesh keq. Dashuria duhet të nxjerrë në pah më të mirën tënde. Dashuria nuk është të kesh frikë të jesh vetvetja sepse nuk dihet si do reagojë ai. Të kesh frikë të thuash mendimin tënd, sepse nuk është kurrë i drejti sipas tij.
Në vend të lulëzosh, fillon e vyshkesh. Dhe aty kupton që të jetosh, duhet të shkëputesh. Gënjehesh kur mendon se shkëputja do të vijë menjëherë, jo, është një proces i gjatë, më i dhimbshëm edhe se të qenit bashkë. Shkëputesh për disa kohë, pastaj takohesh dhe harron dhimbjen, kërkon kënaqesinë, si një narkoman, kërkon dozën e radhës edhe pse e di se të nesërmen do ndihesh më keq.
Dhe në mes të të 30-ave merr vendimin drastik, "jo më".
Por fatkeqësisht në këtë pikë je e lidhur përjetësisht me atë, sepse jeta që krijuat bashkë ka nevojë për të dy prindërit. Nuk mund të vësh ndjenjat e tua të parat, nuk je ti më e para, është dikush tjetër i pari.
Dikush që u krijua nga ajo dashuri. Nuk është e thjeshtë të bësh sikur s'ke ndjenja, kur çdo herë do ta përqafosh. Nuk është fare e thjeshtë ta shikosh të krijojë lidhje të reja, kur ti je e vetme. Përpiqesh ta urresh, po s'mundesh, akoma e do.
Dhe ti je vetëm.
Vetmia të gërryen shpirtin. Je e përmallur për një përqafim. Vetmia është ndjenja më e keqe e botës. Dhe çuditërisht në momentet e tua më të këqija, e pranon vetminë, përballesh me problemin.
Por në çaste gëzimi, vetmia të mbyt. Nuk ke me kë ndan lumturinë tënde. Askush nuk feston me ty, askush s'të përqafon, s'është askush aty për ty. Dhe realiteti të godet, je vetëm dhe do jesh gjithnjë vetëm.
- Shkruar për Anabel nga një grua anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].