Nuk e di si të filloj një letër për dikë që nuk është më në këtë botë bashkë me mua, por që për mua mbetet gjithmonë i gjallë. Ka ditë kur ndihem e humbur në një boshllëk të madh dhe të vetmen gjë që di të bëj është të shkruaj. Shkrimi është mënyra ime për të të rikthyer, për të të mbajtur pranë, për të mos e lënë dashurinë tonë të humbasë në heshtje.
Ti më mungon në çdo gjë të vogël. Në mëngjeset kur zgjohesha pranë teje, në zërin tënd që e njihja mes mijëra zërave, në sytë e tu që ishin pasqyra ku shihja veten time më të mirë. Më mungon mënyra si më qetësoje me një shikim, si më bëje të qeshja edhe në ditët më të vështira. Çdo kujtim është një copëz drite, por edhe një plagë që nuk mbyllet.
Shpesh e pyes veten pse. Pse u ndamë kaq shpejt? Pse fati nuk na la më shumë kohë? Ka momente kur ndiej zemërim ndaj jetës, por pastaj kujtoj se dashuria jonë ishte dhurata më e madhe që mund të kisha marrë ndonjëherë. Edhe nëse ishte e shkurtër, ajo më mësoi çfarë do të thotë të duash pa kushte, të japësh pa masë, të ndjesh deri në thellësi.
Ende ruaj kujtimet si pasuri të shenjtë. Fotot, fjalët, aromat, vendet ku shkuam bashkë… Të gjitha flasin me zë të ulët, sikur ti të ishe ende aty, duke më përqafuar nga pas. Ndonjëherë, natën, e ndiej praninë tënde. Është si një frymë e lehtë që më kalon mbi lëkurë, si një kujtim i gjallë që nuk më lë të harroj se dikur, unë isha e lumtur.
Dashuria jonë nuk vdiq. Ajo jeton brenda meje. Nuk ka trup, nuk ka zë, por është ndjenja më e gjallë që kam. Është e pabesueshme si mund të ndjesh dikë edhe kur nuk e prek dot, si mund të jetosh me një mungesë që është e pranishme sa vetë fryma. E ndiej se je aty, diku, përtej syve të mi, përtej asaj që mund të preket.
E di që do të doje të më shihje duke jetuar, jo duke u mbyllur në dhimbje. Dhe unë përpiqem. Çdo ditë, përpiqem të buzëqesh, të bëj gjëra që më mbajnë gjallë, të ndjek ëndrrat që dikur i ndanim bashkë. Por gjithmonë, në çdo gëzim, në çdo fitore, mungesa jote bëhet më e thellë. Sikur çdo gjë e bukur është gjysmake pa ty.
Në zemrën time, unë vazhdoj të të flas. Të tregoj për ditët e mia, për gjërat që më gëzojnë apo më rëndojnë. E di që nuk më përgjigjesh më me fjalë, por ndonjëherë më duket sikur dëgjoj zërin tënd që më thotë të jem e fortë, të mos dorëzohem. E ndiej se, diku, shpirti yt më ruan.
Do të doja të të kisha edhe një herë vetëm për pak çaste. Për të të thënë gjithçka që ndoshta nuk të thashë sa ishe këtu pranë meje: sa të doja, sa me fat ndihesha që ishe pjesë e jetës sime, sa i veçantë ishe. Njeriu shpesh i merr gjërat e bukura si të mirëqena, por unë tani e di që çdo sekondë me ty ishte një mrekulli.
Ti je dhe do të mbetesh dashuria ime e përjetshme. Ndoshta jeta ime do të ecë përpara, ndoshta do të ketë njerëz të tjerë rreth meje, por askush nuk do të marrë vendin tënd. Askush nuk do të mundë të më japë atë që më dhe ti, atë ndjenjë të plotësisë, të qetësisë, të përkatësisë absolute.
Nëse ka një botë tjetër përtej kësaj, e di që një ditë do të takohemi sërish. Dhe atëherë, nuk do të ketë më ndarje, nuk do të ketë më dhimbje, vetëm ne, bashkë. Deri atëherë, unë do të të mbaj në çdo frymëmarrje, në çdo rrahje të zemrës, në çdo hap që bëj.
Kjo letër është e gjatë, por përsëri duket e vogël përpara asaj që ndiej. Dashuria ime për ty nuk matet me fjalë. Ajo është një oqean pa fund, një qiell pa kufi.
Më mungon pafund, por të dua edhe më shumë, edhe pse ka kaq mungesë. Dhe ky është paradoksi i bukur dhe i dhimbshëm i dashurisë sonë: edhe pse nuk je më në këtë jetë, ti je gjithçka për mua.
Përjetësisht e jotja.
- Shkruar për Anabel nga një grua anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].
