Nuk kam pasur kurrë guximin t’i them këto gjëra me zë të lartë. Dhe, në një farë mënyre, edhe në këtë letër po më dridhen gishtat. Por kam nevojë të nxjerr diçka nga vetja – jo për të marrë dhembshuri, as për të marrë përgjigje, por thjesht sepse po më mbyt heshtja.
Unë jam ajo vajza që mendoi se më në fund e gjeti dashurinë. Nisi si një lidhje që më dha shpresë, ngrohtësi, ndjesinë se më kuptonte dikush. Unë e doja, e admiroja, e mbaja në zemër si diçka të rrallë. Dhe kur u martuam, mendova se po niste jeta ime e re, jeta që kisha ëndërruar. Por shumë shpejt, gjithçka nisi të ndryshonte. Jo me një shpërthim, por me copëza të vogla që binin një nga një: heshtje, ftohtësi, mungesë lidhjeje. Unë po flisja me ndjenjë, ai po jetonte me logjikë. Unë po mundoja të hapesha, ai mbyllej më shumë. Dhe në fund, u largua. Ai vendosi për të dy. Ai kërkoi divorcin.
Ndonjëherë them me vete: si mund të të lëndojë dikush që e dashurove pa kushte? Si mund të të japë premtime dhe pastaj të të braktisë si të ishe një gabim që nuk duhej bërë kurrë? Dhe më e keqja, është se tani që jam larg tij, nuk e ndjej dot as veten time. Si të isha pezull, në një hapësirë boshe mes asgjësë dhe një shprese që s’di nga vjen.
Unë kam luftuar me ankthin që e mbaja brenda për vite. Kam bërë sikur jam e fortë, kur në të vërtetë më mjaftonte një fjalë për të shpërthyer në lot. Nuk e kam pasur të lehtë të kërkoj ndihmë. Kur e bëja, ndihesha sikur po ngarkoja të tjerët. Edhe tani, njerëzit më thonë të jem mirënjohëse për gjithçka që kam, por askush s’e kupton çfarë do të thotë të zgjohesh çdo ditë dhe të ndihesh si një shpirt i lodhur në një trup që veç po mbahet me zor.
Shpesh pyes veten: a do ta kisha shmangur gjithë këtë, po të mos e kisha dashur aq shumë? A do të ishte më mirë po të mos e kisha besuar kur më tha që do të më donte përherë? Dhe kur më kujtohen netët që kam kaluar pa gjumë, duke e imagjinuar me një tjetër grua pranë tij, ndjej një lloj vdekjeje të ngadaltë brenda vetes. Sepse edhe pse nuk dua ta kthej, më dhemb që s’jam më në zemrën e dikujt që ishte gjithçka për mua.
Sot, po mundohem të ndërtoj një vete të re. Në një shtëpi që nuk ndihet si e imja, në një jetë që më duket si diçka e huaj. E kam lënë pas gjithçka, por plagët janë ende aty. E ndonjëherë më duket sikur nuk do të më falë as koha, as vetja, për gjithçka që kalova, që durova, që më mungon, që s’munda të jem.
Nuk dua më ta fsheh dhimbjen pas një buzëqeshjeje që s’më përket. Kjo është historia ime – një histori dashurie, zhgënjimi dhe mbijetese. Dhe nëse po e lexon dikush që është në vendin tim: e di që duket sikur kjo nuk do të marrë fund kurrë. Por e vetmja mënyrë për të ecur përpara është të flasim, të tregojmë, të ndajmë. Edhe nëse s’jemi gati të flasim me zë të lartë, le të shkruajmë. Sepse heshtja nuk është më një vend i sigurt.
- Shkruar për Anabel nga një grua anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].
