_{A je personazhi kryesor në jetën tënde apo figuranti që nuk e mban mend askush në fund të filmit? Nëse je ndjerë si ky i fundit herë pas here, të japim mundësinë ta ndryshosh këtë fakt. Në “Mes nesh”, ti mund të ndash mendimet e tua më të sinqerta, të sigurojmë një ambient 0 gjykues ku ti mund të shprehesh për gjërat që ndjen aq shumë se duhet t’i ndash me dikë, sidomos kur të duket se askush nuk të kupton, apo interesohet për detajet e përditshmërisë tënde.}

_{Të vodhën biçikletën mes qytetit dhe kishe shumë turp të ndiqje hajdutin nga mbrapa? Na intereson! Të tha i dashuri “Të dua” për herë të parë, po ty s’po të vinte t’ia ktheje mbrapsht? Na intereson! Të pëlqen herë pas here ta teprosh me alkoolin dhe të bësh prapësira vetëm për të shtuar pak adrenalinë në jetën tënde? Na intereson! E rëndësishme është që ti po bën diçka në jetë dhe ne jemi gjithë sy e veshë për t’i dhënë rëndësinë e duhur historisë tënde. :)}

"Dita kur çova vajzën në çerdhe për herë të parë ishte dita më e tmerrshme e jetës sime. Guxoj ta pranoj që nuk isha ndjerë kurrë aq keq në gjithë përvojën time si nënë. Mendoja se isha gati, pasi të gjithë (të afërmit, vjehrra, mami, miqtë) më kishin dhënë këshilla, por askush s’më kishte thënë çfarë realisht doja të dëgjoja. Fjalitë klishé po jua kursej, ndaj po tregohem shumë e drejtpërdrejtë.

1. Ndjesia e fajit është e pashmangshme: Do të të thonë “është më mirë për zhvillimin e fëmijës”, “do të mësohet me fëmijët e tjerë”. Por askush nuk të thotë sa shumë fajtore do të ndihesh. Nuk është vetëm dita e parë, është çdo ditë. Mbaj mend kur vajza m’i ngulte sytë dhe unë lexoja në sytë e saj sikur më thoshte: “Mami, ku po shkon?”. Do qash dhe do qash pafund. Kjo ndjenjë faji do të të shoqërojë gjatë gjithë ditës. Për ditë me radhë. Më frikësonte ideja që do hidhte hapat e parë dhe unë s’do isha aty. Do mësonte ndonjë fjalë të re dhe s’do isha unë personi i parë që do ta dëgjoja. Nuk ka rëndësi sa shumë të këshillojnë të tjerët – ndjesia e fajit do të jetë aty. Por askush nuk do të të thotë: po bën më të mirën që mundesh dhe kjo është më se e mjaftueshme.

2. Do të jesh e pasigurt: Sado të kesh bërë kërkime në internet dhe të kesh marrë sugjerime, do të pyesësh veten për çdo gjë: A është vendi më i mirë? A kam bërë zgjedhejn e duhur? Askush nuk të thotë se është normale të dyshosh dhe të jesh e pasigurt. Dyshimi është pjesë e procesit dhe ashtu si fëmija, po mësoni të dy. Shumë shoqe mund të të thonë se “fëmija i saj u përshtat menjeherë” apo “nuk është sëmurur fare” ndërkohë që këtej nga shtëpia jote ka vetëm viroza. Mos lejo që përvoja e të tjerëve të të bëjë të dyshosh. Mos krahaso përvojat dhe mos merr si shembull të tjerët. Çfarë funksionon për dikë tjetër, nuk mund të funksionojë për fëmijën tënd.

3. Do të të mungojë më shumë seç ke menduar: Mendoja se pasi ta çoja në çerdhe, do kisha më shumë kohë për veten. Të them të drejtën më kishte munguar koha me veten, më kishte munguar pjesa ku "nuk jam nënë me kohë të plotë". Por askush nuk më tha se do të më mungonte aq shumë vajza. Është një boshllëk i çuditshëm - sikur zemra jote ka mbetur diku tjetër.

4. Do kesh ndjesi të përziera: Do të ketë ditë kur nga pesha e shumë gjërave (të qenit mami, grua, punonjëse etj.) do të ndjesh një lloj lehtësimi kur të çosh fëmijën në çerdhe. Një lehtësim sikur ke një përgjegjësi më pak. Pastaj fill pas kësaj, do të të duket vetja sikur je nënë e keqe. Sikur po neglizhon fëmijën. Është OK të kesh ndjesi të tilla. Sidoqoftë, kjo nuk të bën nënë të keqe – kjo të bën thjesht njeri. Bëj paqe me këtë.

5. Bëhet më e thjeshtë, por jo mënjëherë: Më dukej sikur tranzicioni do të zgjaste përgjithmonë. Por ngadalë, me kalimin e kohës, lotët m’u pakësuan dhe “mirupafshim” në mëngjes nuk ishte më aq dramatike. S’dua t’ju frikësoj, por do të ketë ditë që fëmija s’do të dojë të vijë me ju, por do të dojë të qëndrojë më shumë me edukatoren. Ti do të frikësohesh që papritur nuk je më qendra e botës së tyre, por pastaj do të gjesh paqe në faktin që bebushi yt po rritet dhe po ndërton botën e tij të vogël.

Si një nënë që e ka përjetuar këtë fazë, di të të them që kujtoji vetes se dashuria jote nuk matet me orët që kalon pranë fëmijës, por me kujdesin dhe përkushtimin që i jep, pavarësisht distancës. Ti je dhe do të mbetesh gjithmonë qendra e botës së tij/saj, zëri yt do ta ngushëllojë, përqafimi yt do të mbetet vendi më i sigurt për të. Thjesht përpiqu të jesh më e butë me veten dhe beso që po bën më të mirën tënde." – shkruar nga një nënë e re.

Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.

_{Are you the main character in your life or the sidekick that no one remembers at the end of the movie? If you've felt like the latter from time to time, we give you the opportunity to change that fact. At "Among Us", you can share your most honest thoughts, providing a non-judgmental environment where you can express yourself about the things you feel so strongly about that you need to share with someone, especially when it seems like no one understands you, or cares about the details of your daily life.}

_{Your bike was stolen in the middle of the city and you were too embarrassed to chase the thief from behind? We care! Your boyfriend said "I love you" to you for the first time, but you didn't feel like saying it back? We care! Do you like to overdo it with alcohol from time to time and do mischief just to add a little adrenaline to your life? We care! The important thing is that you are doing something in life and we are all eyes and ears to give the right importance to your story. :)}

"The day I took my daughter to daycare for the first time was the most terrifying day of my life. I dare to admit that I had never felt so bad in my entire experience as a mother. I thought I was ready, since everyone (relatives, mother-in-law, mom, friends) had given me advice, but no one had told me what I really wanted to hear. I'm going to spare you the clichéd sentences, so I'm being very direct.

1.  Feeling guilty is inevitable: They will tell you “it’s better for the child’s development”, “he will get used to other children”. But no one tells you how much guilt you will feel. It’s not just the first day, it’s every day. I remember when my daughter would stare at me and I would read in her eyes as if she were saying: “Mom, where are you going?”. You would cry and cry endlessly. This feeling of guilt will accompany you all day long. For days on end. I was scared by the idea that she would take her first steps and I wouldn’t be there. She would learn a new word and I wouldn’t be the first person to hear it. It doesn’t matter how much advice others give you – the feeling of guilt will be there. But no one will tell you: you are doing the best you can and that is more than enough.

2. You will be unsure: No matter how much you have researched online and received suggestions, you will ask yourself questions about everything: Is this the best place? Did I make the right choice? No one tells you that it is normal to doubt and be unsure. Doubt is part of the process and just like a child, you are both learning. Many friends may tell you that “her child adapted immediately” or “didn’t get sick at all” while your child from home only has viruses. Don’t let other people’s experiences make you doubt. Don’t compare experiences and don’t use others as an example. What works for someone else may not work for your child.

3. You'll miss her more than you thought: I thought that after I sent her to daycare, I would have more time for myself. To be honest, I missed the time to myself, I missed the "not being a full-time mom" part. But no one told me I would miss my daughter so much. It's a strange void - like your heart is somewhere else.

4. You will have mixed feelings: There will be days when, under the weight of so many things (being a mom, a wife, an employee, etc.), you will feel a kind of relief when you take your child to daycare. A relief like you have one less responsibility. Then right after that, you will feel like you are a bad mother. Like you are neglecting your child. It is OK to have these feelings. However, this does not make you a bad mother – it simply makes you human. Make peace with this.

5. It gets easier, but not right away: It felt like the transition would take forever. But slowly, over time, my tears lessened and saying “goodbye” in the morning wasn’t as dramatic. I don’t want to scare you, but there will be days when your child doesn’t want to come with you, but wants to stay with the teacher more. You’ll be scared that you’re suddenly no longer the center of their world, but then you’ll find peace in the fact that your baby is growing and building his own little world.

As a mother who has experienced this phase, I can tell you to remind yourself that your love is not measured by the hours you spend with your child, but by the care and dedication you give them, regardless of the distance. You are and will always remain the center of his/her world, your voice will comfort him/her, your hug will remain the safest place for him/her. Just try to be gentler with yourself and believe that you are doing your best." – written by a young mother.

Copyright Anabel.al / Reprinting without permission of the editorial staff is prohibited.