
Disa gra janë shumë shoqërore, u pëlqen më shumë se çdo gjë një festë e madhe ose të dalin për drekë me miqtë. Të tjera preferojnë paqen dhe qetësinë; do të qëndronin në shtëpi pa marrë parasysh se çfarë ofron një ftesë tunduese. Nuk ka zgjedhje të gabuar këtu, por ka një model të zakonshëm: sa më shumë që një grua të jetë duke ecur drejt ndriçimit të saj shpirtëror, aq më pak miq ka.
Pra pse meditimi, workshop-et për ngritje vetëdijeje dhe madje edhe hapat e vegjël drejt ndriçimit na bëjnë të jemi vetëm? Kur kuptojmë që njerëzit kanë “neuroplastikë”, pra që truri mund të ndryshojë dhe përshtatet, mund të shohim çfarë e ka krijuar këtë ndryshim dramatik në preferencat tona.
Sa më shumë të përdorim “trurin vizionar”, aq më shumë dëshirojmë paqe, gëzim, natyrë dhe privatësi që të përjetojmë vërtet lumturinë e ndriçuar, pa shqetësime.
7 arsye për këtë gjë:
1. Energjia jonë ndryshon
Kur arrijmë më shumë qetësi mendore dhe lidhje shpirtërore, kemi më pak nevojë për shoqëri sipërfaqësore. Na tërheq më shumë meditimi sesa bisedat pa thelb.
2. Jemi në një rrugë vetjake drejt paqes
Sa më shumë rritemi shpirtërisht, aq më shumë preferojmë rrugën tonë personale drejt qetësisë, pa u ndikuar nga zhurmat apo drejtimet e të tjerëve.
3. Bëhemi më përzgjedhëse me miqtë
Miqtë e vërtetë që e kuptojnë këtë rrugë janë të rrallë, ndaj krijojmë lidhje vetëm me ata që vërtet rezonojnë me paqen tonë të brendshme.
4. Zgjedhim jetën shpirtërore para asaj tradicionale
Nuk e zgjedhim vetminë, por jeta e përqendruar te Zoti, meditimi dhe përmbajtja e brendshme bëhet më e rëndësishme se jeta shoqërore klasike.
5. Kërkojmë lidhje të thella
Nuk na tërheqin më marrëdhëniet sipërfaqësore, duam sinqeritet, hapje dhe biseda me kuptim të thellë shpirtëror.
6. Është e vështirë të gjejmë njerëz që na kuptojnë
Përjetimet shpirtërore janë kaq unike dhe të thella, sa pak njerëz mund t’i kuptojnë ose ndajnë.
7. Ndriçimi i plotë është i rrallë
Për shumicën, ndriçimi është një përvojë e thellë, por e rrallë. Kjo rrugë kërkon përqendrim, vetmi dhe ushtrim shpirtëror të vazhdueshëm, jo një jetë të zhurmshme.