English
Anabelizim

Të fala nga fundi i një dashurie që më frikësoi deri në palcë e më detyroi të zgjedh veten

Të fala nga fundi i një dashurie që më frikësoi deri
Foto: amelie3734/ Pinterest

Letër e pa dërguar kurrë

Të kam dashur. Të kam dashur edhe atëherë kur ti nuk ishe në gjendje të doje as vetveten. Të kam dashur ndoshta dhe më shumë nga çfarë ke dashur veten ndonjëherë. Kam qenë aty, pranë teje, në çastet kur ishe keq shpirtërisht, kur ndiheshe i humbur. Të kam mbështetur, kam dëgjuar heshtjet e tua, shpërthimet e tua, kam mbledhur copat e tua edhe kur të miat nisnin të copëtoheshin.

Por ti, sapo nise të ndiheshe më mirë, nise të mos më shihje më. Fillove të më trajtoje me ftohtësi, me mungesë respekti. Jo vetëm mua, por edhe familjen time. Më shpërfillje, më nënvlerësoje, dhe kur përpiqesha të të flisja, dukej sikur zëri im nuk vlente asgjë. Kur isha keq prej teje dhe kërkoja ngushëllim, ti më bëje të ndihesha akoma më keq. Sikur dhimbja ime ishte e bezdisshme. Sikur unë isha e gabuar vetëm ngaqë ndieja shumë.

Dhe pastaj erdhi ajo ditë, në autostradë. E mban mend? Unë po, do ta mbaj mend përgjithmonë. Ti po ngisje shumë shpejt. Të kërkova disa herë të ngadalësoje, fillimisht me butësi, pastaj me vendosmëri. Nuk më dëgjove. Të dukej gjithçka një lojë: muzika e lartë, të qeshurat e sforcuara, adrenalina. Dhe kur të kërkova sërish të ngadalësoje, më bërtite si përbindësh që unë nuk doja të isha gjysma jote. Pse? Sepse nuk doja të vdisja ndërkohë që ti ndiheshe gjallë në atë makth.

Atje pata një atak paniku, për herë të parë në jetën time. Të vërtetë, rrëqethëse. Frymëmarrje të copëtuar, këmbët që nuk i ndieja, fytyra që më ngrinte. E ti? Zbrite nga makina, veshe xhupin dhe ndeze një cigare. Kurse unë dridhesha pak nga i ftohti i marsit e shumë nga makthi që po përjetoja. Duke pirë cigaren me vështroje në një mënyrë sikur dhimbja ime të ishte vetëm një event i mërzitshëm e sikur të mos meritoja as një shikim.

Pastaj, kur u ktheva në makinë, ende dridhesha dhe nuk mund të flisja. E ti më the se nuk ishte mënyra e duhur të sillesha ashtu, që “gjërat nuk përballohen në atë mënyrë”. Sikur të kishte një mënyrë të drejtë për të pasur frikë, një mënyrë të drejtë për t’u traumatizuar. Sikur edhe aty, në atë çast, unë isha problemi.

Kur u kthyem në shtëpinë tënde, isha e rraskapitur pas 15 orësh udhëtim me autobus për të ardhur tek ti, për të festuar ditëlindjen tënde. Nuk kisha fuqi, doja vetëm të vija çarçafë e pastër dhe të flija. E ti ngulje këmbë: “Hajde, të shtrihemi pak më parë.” Më shikoje në një mënyrë që nuk e njihja. Qeshje, dhe ajo e qeshur më ngrinte gjakun. Pata frikë! Të thashë se sytë e tu nuk ishin ata që njihja. Dhe në atë moment e kuptova: ai njeri që kisha dashur, nuk ishte më. Dhe ndoshta, nuk kishte qenë kurrë.

Dhe si mund të harroj atë herë që dolëm të blinim disa gjëra. Unë kisha nevojë për peceta higjienike dhe kisha thënë se do t’i paguaja vetë gjërat e mia. Por ti deshe t’i paguaje të gjitha. Dhe unë, në atë moment, pranova. Nuk ishte çështje parash, ishte një gjest mes dy njerëzish. Por disa ditë më vonë, ti u talle me mua, duke më thënë me sarkazëm: “Nuk ke as para të blesh peceta higjienike.” Sikur ai gjest të kishte dhënë të drejtën të më poshtëroje. Unë heshta, e lënduar. Sepse unë të kisha ofruar respekt dhe ti përgjigjeshe me përbuzje.

Dhe ditën pas atij momenti të tmerrshëm në autostradë, unë sërish u përpoqa të sillja dritë. Të thashë me ironi, “faleminderit që më qëndrove pranë”, për të lehtësuar peshën. Ishte ditëlindja jote dhe unë kisha ardhur për këtë. Pavarësisht gjithçkaje, doja ende të besoja. Doja që të shkonte mirë. Ishte e mundur që, pavarësisht gjithçkaje, unë do të qëndroja.

Dhe ndoshta do të kisha qëndruar, vërtet. Por pastaj, disa javë më vonë, më shkruajte që doje një pauzë. Pa pasur as guximin të më flisje në telefon. Të telefonova, dhe nuk m’u përgjigje.

Dhe në atë heshtje, në atë arratisje të padenjë, e kuptova. E kuptova që kishte mbaruar. E kuptova që ankthi që më transmetoje po më merrte jetën dita ditës. Por mbi të gjitha, që unë duhej ta mbyllja. Që nuk kishte më asgjë për të justifikuar, për të pritur, për të shpëtuar.

Nuk më le ti mua. Unë zgjodha të shpëtoj veten.

Të fal, jo sepse ti e meriton, por sepse unë e meritoj të shërohem. Të mos e mbaj më mbi vete peshën e fjalëve të tua, të heshtjeve të tua, të fyerjeve të tua. E meritoj të marr frymë sërish. Të jem mirë, e lirë nga e gjithë kjo.

Zgjedh veten. Zgjedh paqen. Zgjedh një version të jetës ku dashuria nuk tremb, nuk poshtëron, nuk hesht. Kthehem të marr frymë. Një frymëmarrje pas tjetrës. Një hap pas tjetrit. Larg teje.

- Shkruar për Anabel nga një grua anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].

Mos humbisni edhe

REELS

Për interpretimin e saj në filmin Anatomy of a Fall, Sandra Hüller u bë aktorja e tretë gjermane e nominuar ndonjëherë për çmimin Oscar si Aktorja më e Mirë.

E lexuat dhe ju atë që lexuam ne?! 😳 Nëse taksia vonon më shumë se 10 minuta… udhëtimi është FALAS! 🚕🔥 Vetëm te @speedtaxi24h ndodh kjo!

😂😂

Fëmijët në panik! 😂😂😂 Të vegjlit vrapojnë, fshihen dhe qajnë pasi panë për herë të parë një grua të bardhë në shkollën e fshatit në Laos.

Kim me prerje te re

Turisti komplimenton vajzat shqiptare 🇦🇱 dhe bëhet viral

Refuzimi më me edukatë ever 😂

E dini vetë se kë bëji tag 🫠

Kur ngelesh veç me një pëllumb😂 #Albanianlife #Toxicex

Ishin fajtorë, por sidoqoftë nuk është ky qëllimi

I bid you farewell from the end of a love that scared me to death and taught me to choose myself.

Të fala nga fundi i një dashurie që më frikësoi deri
Photo: amelie3734/ Pinterest

A letter that was never sent

I loved you. I loved you even when you weren't even able to love yourself. I loved you maybe more than you've ever loved yourself. I was there, next to you, in the moments when you were mentally ill, when you felt lost. I supported you, I listened to your silences, your outbursts, I picked up your pieces even when mine were starting to fall apart.

But you, as soon as I started feeling better, started not seeing me anymore. You started treating me coldly, with disrespect. Not just me, but my family as well. You ignored me, you belittled me, and when I tried to talk to you, it seemed like my voice was worthless. When I was sad and asked you for comfort, you made me feel even worse. As if my pain was annoying. As if I was wrong just because I felt so much.

And then that day came, on the highway. Do you remember? I do, I will remember it forever. You were driving too fast. I asked you several times to slow down, first gently, then firmly. You didn't listen to me. Everything seemed like a game to you: the loud music, the forced laughter, the adrenaline. And when I asked you to slow down again, you screamed at me like a monster that I didn't want to be your half. Why? Because I didn't want to die while you felt alive in that nightmare.

There I had a panic attack, for the first time in my life. Truly, terrifying. Shortness of breath, legs that I couldn't feel, face that was lifting me. And you? You got out of the car, put on your sweatshirt and lit a cigarette. While I was shivering a little from the March cold and a lot from the nightmare I was experiencing. Smoking the cigarette, you looked at me in a way as if my pain was just a boring event and as if I didn't even deserve a look.

Then, when I got back to the car, I was still shaking and couldn't speak. And you told me that it wasn't the right way to act, that "things aren't handled that way." As if there was a right way to be afraid, a right way to be traumatized. As if right there, in that moment, I was the problem.

When we returned to your house, I was exhausted after a 15-hour bus ride to come to you, to celebrate your birthday. I had no strength, I just wanted to get into clean sheets and sleep. And you insisted: “Come on, let’s lie down a little earlier.” You looked at me in a way I didn’t recognize. You laughed, and that laugh made my blood run cold. I was scared! I told you that your eyes weren’t the ones I knew. And at that moment I realized: the man I had loved was no more. And maybe, he never had been.

And how can I forget that time we went out to buy some things. I needed sanitary napkins and I had said I would pay for my own things. But you wanted to pay for everything. And I, at that moment, agreed. It wasn't about money, it was a gesture between two people. But a few days later, you made fun of me, saying sarcastically: "You don't even have money to buy sanitary napkins." As if that gesture gave you the right to humiliate me. I remained silent, hurt. Because I had offered you respect and you responded with contempt.

And the day after that terrible moment on the highway, I tried again to bring light. I said ironically, “thank you for standing by me,” to lighten the load. It was your birthday and I had come for this. Despite everything, I still wanted to believe. I wanted it to be okay. It was possible that, despite everything, I would stay.

And maybe I would have stayed, really. But then, a few weeks later, you wrote to me that you wanted a break. Without even having the courage to talk to me on the phone. I called you, and you didn't answer.

And in that silence, in that undignified escape, I understood. I understood that it was over. I understood that the anxiety you were transmitting to me was taking over my life day by day. But above all, that I had to close it. That there was nothing left to justify, to wait for, to escape.

You didn't let me. I chose to save myself.

I forgive you, not because you deserve it, but because I deserve to be healed. To no longer carry the weight of your words, your silences, your insults. I deserve to breathe again. To be well, free from all of this.

Choose yourself. Choose peace. Choose a version of life where love does not scare, does not humiliate, does not silence. I turn to breathe. One breath after another. One step after another. Away from you.

- Written for Anabel by an anonymous woman, for the  “Untold Stories”  column – the haven where we recount those moments when the heart wants to speak, whether about the good or the difficult, about the deepest feelings that we don't want to keep inside. If you too would like to share your story, write to us at  [email protected] .

×