English
Anabelizim

Mes nesh: "Dadoja më e shtrenjtë pas divorcit që as nuk e pushon dot nga puna? Ish-burri!"

Mes nesh: "Dadoja më e shtrenjtë pas divorcit që as nuk e
Foto: Mes nesh/ ANABEL

"Ah moj Anabel, nga t'ia nis. E kam menduar gjatë nëse duhej ta shkruaja këtë letër, por më në fund e vendosa që le të jetë kjo një mënyrë për të nxjerrë zërin tim. Sepse edhe pse ndarja ime ligjore u mbyll muaj më parë, unë nuk jam “e ndarë” realisht. Unë po i rris fëmijët e mi me një njeri që më urren. Dhe nuk isha fare e përgatitur për këtë lloj marrëdhënieje.

Kur ndahesh nga një burrë i tmerrshëm, shpesh fokusohemi te çlirimi që duhet të ndiejë gruaja më pas, themi "hë, se shpëtove”, sikur gjithçka mbaron me atë firmën e noterit. Askush nuk flet për realitetin që vjen pas: për përplasjet e vazhdueshme, për lodhjen mendore, për atë ndjenjën sikur po përpiqesh të rritësh fëmijët me një armik.

Në fillim, e pranoj: ndihesha vërtet e çliruar. Kisha kaluar një martesë të vështirë, me shumë kontroll emocional nga ana e ish-bashkëshortit dhe manipulime pa fund. Teksa gjyqi i divorcit vazhdonte, shpresoja që me kohën, dhe pse marrëdhënia jonë bashkëshortore kishte marrë fund, të paktën si prindër të mund të gjenim një rrugë bashkëpunimi dhe komunikimi. Të ishim dy të rritur që dinin ta ndanin përgjegjësinë.

Naivitet.

Sepse ajo që nuk kisha llogaritur në asnjë nga planet e kujdestarisë që firmosëm, ishte fakti që ai më urrente. Me gjithë qenien e tij. E tani, më shumë se ish-bashkëshortë, jemi si dy ish-boksierë të cilëve u kanë thënë: tani do të vazhdoni të luftoni me mesazhe në WhatsApp dhe takime gjithmonë agresive.

Ai më sheh si armiken e tij dhe përdor çdo mundësi për të ma treguar. Nuk është se më flet më me zë të lartë në publik, tani më poshtëron me heshtje, me injorim, me fjalë të rënda në telefon, me mosrespektim të marrëveshjes, me zhdukje të papritura që më detyrojnë të shpik justifikime për fëmijët tanë.

“Babi ka shumë punë”, “Babi është me nënën”, “Babi është i lodhur”. Ndonjëherë nuk paraqitet me javë të tëra për fëmijët e vet. Dhe kur i takon, nuk e di fare çfarë kanë bërë fëmijët gjatë mungesës së tij, nuk e di që vajza ka filluar një kurs, ose që djali e urren shkollën.

Ia kam gjetur vetë "diagnozën": ai është dadoja më e shtrenjtë në botë. Një dado që e merr detyrën kur të kujtohet, pi në detyrë, dhe i lejon fëmijët tanë 10-vjeçarë të shohin filma që nuk do guxoja t’i lija të shihnin as në moshën 18 vjeç. Të ishte dado e vërtetë, do ta kisha pushuar me kohë. Por ai është “babai”.

Në letër kemi një marrëveshje për ndarjen e kohës me fëmijët. Por vetëm njëri prej nesh është prindi në këtë histori. Dhe është ai që u jep ushqim fëmijëve, që organizon aktivitetet jashtëshkollore, kontrollon detyrat, ndjek oraret, shkon në mbledhjet e shkollës, lexon mesazhet nga mësueset. Ai person jam unë.

Nëse do të më paguanin për gjithë punën që bëj si prind, do të kisha krijuar një biznes me kohë të plotë. Por jo, gjithçka është “normale” kur e bën një grua. Dhe në rastin tim, edhe pas ndarjes, asgjë nuk ka ndryshuar. Vetëm se tani nuk e kam më “bashkëshortin” të më injorojë brenda shtëpisë. Tani e kam jashtë saj, por me të njëjtin ndikim emocional.

Njerëzit më thonë: “U ndave, tani je mirë”. Dhe në shumë mënyra, po, jam më mirë. Por të ndahesh nga një burrë që të ka dhunuar emocionalisht për vite, nuk është “çlirim”. Është një proces i ngadalshëm rikuperimi dhe ky rikuperim nuk ndodh kurrë kur çdo dy javë duhet të komunikosh me njeriun që të ulëret “je psikopate” me mesazhe.

Por e vetmja gjë që kam nën kontroll është sjellja ime. Unë nuk mund të ndryshoj atë. Nuk mund ta bëj burrë të mirë. Nuk mund ta bind të jetë baba i pranishëm, jo më një baba i mirë. Nuk mund ta bind të mos më urrejë. Ajo që mund të bëj, është të fokusohem te fëmijët e mi, te shëndeti im mendor dhe të mësoj ta lë telefonin mënjanë kur ai dërgon mesazhet e tij të helmatisura.

Ndoshta është koha të ndalojmë së quajturi këtë situatë “bashkëprindërim”, kur në fakt nuk jemi bashkë dhe s'ka as prindërim të mirëfilltë në këtë mes.

Nëse kjo letër arrin të prekë ndonjë tjetër grua që po kalon të njëjtën gjë, do të ndihem më pak e vetmuar. Sepse të jesh nënë, e divorcuar dhe e detyruar të bashkëjetosh virtualisht dhe më pak herë fizkisht me urrejtjen e dikujt që dikur e doje, është një lloj tjetër dhimbjeje që meriton zë." - shkruar nga një zonjë për Anabel, për rubrikën "Mes nesh".

Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.

Mos humbisni edhe

REELS

Një video që u bë virale së fundmi preku miliona njerëz në mbarë botën, duke kapur një gjest të thjeshtë, por thellësisht domethënës mirësie. Në Shtetet e Bashkuara, mbrëmja e maturës (“prom”) shihet si një moment i rëndësishëm – një festë plot shkëlqim që shënon fundin e shkollës së mesme, me veshje elegante, shoqërues dhe pritshmëri të larta shoqërore. Por për disa nxënës, sidomos ata që ndihen ndryshe apo të lënë mënjanë, ajo natë mund të mbajë edhe një ndjesi vetmie. Kjo ndryshoi kur kapiteni i ekipit të futbollit të shkollës mori vesh se një nga shoqet e klasës së tij do të shkonte vetëm në mbrëmjen e maturës. Pa u menduar dy herë, ai e ftoi të ishte partnerja e tij. Reagimi i saj ishte shumë emocionues. Momenti, i ndarë në një video të postuar nga Jason Kennedy, u përhap me shpejtësi në internet, duke mbledhur miliona shikime dhe mijëra komente që vlerësonin këtë akt.

Hë se thoni se vajzat duan më shumë baballarët 🤨

A keni dëgjuar për Biologique Recherche? Ofron trajtime të personalizuara që rikthejnë ekuilibrin natyral të lëkurës përmes formulave me përqendrim të lartë aktivësh. Bëni një xhiro nga @skiniqclinique dhe provojeni.

@iqos_al Teknologji dhe inovacion në ÇDO dizajn! 😍

Sa të mil 😩

gatuan shpesh dhe shkëlqyeshëm?!!!

Eventi i Lush mblodhi bashkë gocat për të zbuluar mikrobiomën e lëkurës dhe për të krijuar maska të personalizuara, në moment. 🌿✨ Formula unike, ashtu si lëkura jote. 🌸

Jo më kot Geekbar është bërë trend kaq shpejt në Shqipëri kur në të gjithë botën njihet si vape numër 1!!

Oriola Marashi hap dhe mbyll sfilatën e Guess ✨

Si ju duket? 😍

Between Us: "The most expensive nanny after divorce that you can't even fire? My ex-husband!"

Mes nesh: "Dadoja më e shtrenjtë pas divorcit që as nuk e
Photo: Among Us/ ANABEL

"Oh my Anabel, where do I start? I've thought long and hard about whether I should write this letter, but I finally decided that this would be a way to get my voice out. Because even though my legal separation was finalized months ago, I'm not really "separated." I'm raising my children with a man who hates me. And I wasn't prepared for this kind of relationship at all.

When you break up with a terrible man, we often focus on the liberation that the woman must feel afterwards, we say "hey, you're saved," as if everything ends with that notary's signature. No one talks about the reality that comes after: the constant clashes, the mental fatigue, that feeling like you're trying to raise children with an enemy.

At first, I admit: I felt really liberated. I had been through a difficult marriage, with a lot of emotional control from my ex-husband and endless manipulation. As the divorce trial continued, I hoped that with time, and even though our marital relationship had ended, at least as parents we could find a way to cooperate and communicate. To be two adults who knew how to share responsibility.

Naivety.

Because what I hadn't counted on in any of the custody plans we signed was the fact that he hated me. With his whole being. And now, more than ex-spouses, we're like two ex-boxers who have been told: now you're going to continue fighting with WhatsApp messages and always aggressive meetings.

He sees me as his enemy and uses every opportunity to show it to me. It's not like he speaks to me out loud in public anymore, now he humiliates me with silence, with ignoring me, with harsh words on the phone, with not respecting the agreement, with sudden disappearances that force me to invent excuses for our children.

“Dad is very busy”, “Dad is with mom”, “Dad is tired”. Sometimes he doesn't show up for his children for weeks. And when he does, he doesn't know what the children have been up to during his absence, he doesn't know that the daughter has started a course, or that the son hates school.

I've found his "diagnosis" myself: he's the most expensive nanny in the world. A nanny who takes on the job whenever he feels like it, drinks on the job, and lets our 10-year-olds watch movies I wouldn't dare let them watch even at 18. If he were a real nanny, I would have fired him long ago. But he's "the father."

On paper, we have an agreement about sharing time with the children. But only one of us is the parent in this story. And it is the one who feeds the children, organizes extracurricular activities, checks homework, follows schedules, goes to school meetings, reads messages from teachers. That person is me.

If I were paid for all the work I do as a parent, I would have started a full-time business. But no, everything is “normal” when a woman does it. And in my case, even after the separation, nothing has changed. It’s just that now I no longer have my “husband” ignoring me inside the house. Now I have him outside, but with the same emotional impact.

People tell me, “You broke up, you’re better now.” And in many ways, yes, I am better. But breaking up with a man who emotionally abused you for years is not “liberation.” It’s a slow process of recovery, and that recovery never happens when you have to communicate with the man who screams “you’re a psychopath” at you every two weeks via text.

But the only thing I can control is my behavior. I can't change him. I can't make him a good husband. I can't convince him to be a present father, let alone a good father. I can't convince him to stop hating me. What I can do is focus on my kids, my mental health, and learn to put my phone away when he sends his venomous texts.

Maybe it's time to stop calling this situation "co-parenting," when in fact we're not together and there's no real parenting going on.

"If this letter manages to touch another woman who is going through the same thing, I will feel less alone. Because being a mother, divorced and forced to coexist virtually and less often physically with the hatred of someone you once loved, is a different kind of pain that deserves a voice." - written by a lady for Anabel, for the "Mes nesh" column .

Copyright Anabel.al / Reprinting without permission of the editorial staff is prohibited.

×