Për t’ju treguar çfarë ndjej e ç’dua në të vërtetë nuk do të mjaftonin netë të tëra dimri. Ndoshta sepse as vetë se di akoma. Nuk e di se sa mëkat është ta them, por unë jam penduar për babain e mrekullueshëm të vajzës sime. Për bashkëshortin e shkëlqyer, të përkushtuar ndaj meje dhe për njeriun me shpirt të pasur.
Unë kam mbaruar universitetin, ndërsa ai, im shoq arriti të mbarojë vetëm shkollën e mesme dhe më pas, kushtet ekonomike e detyruan të largohej nga ky vend.
Asokohe, kur ende s’kishim asgjë bashkë, mbaj mend që më ngacmonte shumë. Për vite me radhë, nuk hoqi dorë dhe pse unë e refuzoja. Kujtoj gjithashtu sa ka ndikuar tek unë mentaliteti injorant i tim vëllai, që mendonte se i pari me të cilin do lidhesha, duhet të më vinte me patjetër në shtëpi.
Ja kështu, humba shumë shanse për të përjetuar një lidhje të vërtetë, një lidhje ku mund ta njihja tamam atë dhe ai mua.
Kam qenë kaq e ngarkuar psikologjikisht, sa vendosa t’i thoja PO atij njeriu që për vite me radhë s’hoqi dorë nga unë. Sipas tij, sepse më kishte dashuruar që të vogël.
Kurse unë, sot e gjej veten në një vend të Europës, larg familjes, miqve të dikurshëm dhe jetës aktive që kisha atëherë. Sot pres të kalojë mëngjesi dhe të ngryset sa më shpejt. Asnjë motiv për jetën, përveç asaj, vajzës sime. Ajo jo vetëm më zbukuroi jetën, por më ndryshoi si njeri.
Shpesh, e gjej veten duke pyetur në heshtje pse e bëra këtë? Sakrifikova shumë kohë për t’u shkolluar dhe në fund nuk mund të punoj. Më lëndon ta shoh atë që vjen në shtëpi me duar të çara e të plasaritura. Këtë meritoja vallë? E di që do të më quani egoiste apo të paudhë, sepse kam në krahë një njeri të mirë, por...Mos më keqkuptoni. Mund të dukem egoiste, me këtë që do them tani.
Dikur, për mua s’ka patur fare rëndësi shkolla apo puna e zyrës kur vinte puna tek njeriu i zemrës. Sot, mendoj ndryshe. Kam shumë dilema në kokë dhe më kryesorja është nëse duhet ta lë atë apo...? Po nëse e lë ç’faj ka ai? Po ime bijë pse duhet të rritet pa të atin? E nëse e lë, a do gjej dot një njeri të veshur, të parfumosur , por njëkohësisht me zemër të pastër?
Një tjetër histori që mund të lexoni është:Pendohem për ty, që u ktheve në ankthin tim të pashmangshëm
