For the poet Mimoza Ahmeti, love in the classical concept ”presupposes two people who are physically related, have material interests, who are building [life together] or at least, those who have reached the peak, meet to consume the spiritual element and do not mix it at all existence ”. That's why she says "I do not know how to call her" the unusual story she is experiencing with a 36-year-old foreigner. In the show "Goca dhe Gra", Ahmeti told a story that started 3 years ago and is still present in her life.
"Physically, art leaves you alone, spiritually it never leaves you alone. But you can be among people and be alone. "To be honest, I was alone for a long time and he started writing to me on Facebook, because he is a foreigner," he said about the way the relationship with the 36-year-old started.
Further, she confessed that she thinks he had noticed that something was wrong with her health and needed support. After coming from the Netherlands to Tirana, although Mimoza stressed that he did not see the report with interest due to age and other differences, the circumstances brought the opposite.
"Within a month and a half, three years ago, he began to show symptoms of a disease I suspected from the beginning because he slept too much and was very tired. "And little by little, a sports doctor discovered that it was a kind of multiple sclerosis," she said. "He apparently knew something was wrong with his health and needed support. He has a characteristic that I like - although he is nobody, he is an individual. He came to Tirana and asked me to wait for him. "
"Why did God bring me this man?" the poet asked herself. The pandemic began. The initial panic was overwhelming. I was alone with the walls that I have the kids outside. So I thought, 'Maybe that's why God brought me. I'm not alone'."
Ahmeti tregoi se për shkak të sëmundjes dhe faktit që ai është në gjendje invalidi, ata jetojnë në dhoma të ndara, thjesht ndajnë apartamentin sepse ”nuk janë në gjendje të jetojmë bashkë.”
”Jam përpjekur për të folur me familjarët, por jashtë nuk janë shumë të ndjeshëm, qoftë për fëmijët e vet. Secili ka jetën e vet,” shtoi ajo duke theksuar se ndonëse është një sëmundje e kushtueshme ”do përpiqem, do luftoj derisa mundem”.
Ka pasur shumë momente kur ka hequr dorë. E lodhur nga kujdesi i tepërt me të cilin duhet të përballet çdo ditë, ka pasur raste kur ia ka bërë gati gjërat që 36-vjeçari të largohet. Megjithatë disa njerëz, si Moza, i tremb më shumë normaliteti sesa realiteti.
”Dua të pranoj sinqerisht një moment. Disa herë ia kam bërë gati të gjitha gjërat që të ikë duke i dhënë edhe një lloj portofoli me vete. Herën e fundit, ngaqë ishte shumë i vendosur sepse mendon se do të shpëtojë nga sëmundja, kur iku, u ndamë shumë ftohtë. Mbaj mend që i thashë vetes ’bobo, kush hyn tani në normalitet’. Kuptova në një moment të caktuar, megjithëse jam lodhur shumë, se edhe normaliteti është i tmersshëm. Anormaliteti ndonjëherë të mban më fort sesa realiteti.”
Momentalisht, 36-vjeçari jeton ende me Ahmetin dhe pavarësisht vështirësive, ajo tha se është e lumtur. ”Komshiu që kam, që ju mund t’i thoni ’i dashuri’, më krijon atë komoditetin që një njeri është [aty]. Ka shumë rëndësi që një njeri të jetë aty pranë. Sidomos në një shoqëri si e jona që pak gjë të ofron."
You can find the full interview here .
