Për poeten Mimoza Ahmeti, dashuria në konceptin klasik nënkupton ”dy njerëz që kanë fizikisht lidhje, kanë materialisht interesa, që po ndërtojnë [jetën bashkë] ose së paku, ata që kanë arritur kulmin, takohen për të konsumuar elementin shpirtëror dhe nuk e përziejnë fare ekzistencën”. Prandaj edhe ajo thotë se ”nuk di si ta quaj” historinë e pazakontë që po përjeton me një 36-vjeçar të huaj. Në emisionin ”Goca dhe Gra”, Ahmeti rrëfeu për një histori që nisi 3 vjet më parë dhe është ende e pranishme në jetën e saj.
”Fizikisht arti të lë vetëm, shpirtërisht nuk të lë asnjëherë vetëm. Por mund të jesh midis njerëzve dhe të jesh vetëm. Të them të drejtën kisha kohë që isha vetëm dhe nisi të më shkruante në Facebook, sepse është i huaj,” tregoi për mënyrën si nisi lidhja me 36-vjeçarin.
Më tej, ajo rrefeu që mendon se ai kishte vënë re se diçka nuk shkonte me shëndetin dhe kishte nevojë për mbështetje. Pasi erdhi nga Hollanda në Tiranë, ndonëse Mimoza theksoi se nuk e shihte me interes raportin për shkak të moshës dhe diferencave të tjera, rrethanat sollën të kundërtën.
”Brenda 1 muaj e gjysmë përpara tre vjetësh ai filloi të shfaqte simptomat e një sëmundjeje që unë i dyshova që në fillim, sepse flinte shumë dhe ishte shumë i lodhur. Dhe pak nga pak, një doktor i sportit e zbuloi që ishte një lloj skleroze e shumëfishtë,” tha ajo. ”Ky siç duket e dinte se diçka nuk po shkonte mirë me shëndetin dhe kishte nevojë për një mbështetje. Ai ka një karakteristikë që mua më pëlqen – megjithëse është kurrkushi, është individ. Erdhi në Tiranë dhe më kërkoi që ta prisja.”
”Pse ma solli Perëndia këtë njeri?” pyeste veten poetja. ”Filloi pandemia. Paniku i fillimit ishte i jashtëzakonshëm. Unë isha vetëm me muret se fëmijët i kam jashtë. Prandaj mendova ’ndoshta prandaj ma solli Perëndia. Nuk jam vetëm’.”
Ahmeti tregoi se për shkak të sëmundjes dhe faktit që ai është në gjendje invalidi, ata jetojnë në dhoma të ndara, thjesht ndajnë apartamentin sepse ”nuk janë në gjendje të jetojnë bashkë.”
”Jam përpjekur për të folur me familjarët, por jashtë nuk janë shumë të ndjeshëm, qoftë për fëmijët e vet. Secili ka jetën e vet,” shtoi ajo duke theksuar se ndonëse është një sëmundje e kushtueshme ”do përpiqem, do luftoj derisa mundem”.
Ka pasur shumë momente kur ka hequr dorë. E lodhur nga kujdesi i tepërt me të cilin duhet të përballet çdo ditë, ka pasur raste kur ia ka bërë gati gjërat që 36-vjeçari të largohet. Megjithatë disa njerëz, si Moza, i tremb më shumë normaliteti sesa realiteti.
”Dua të pranoj sinqerisht një moment. Disa herë ia kam bërë gati të gjitha gjërat që të ikë duke i dhënë edhe një lloj portofoli me vete. Herën e fundit, ngaqë ishte shumë i vendosur sepse mendon se do të shpëtojë nga sëmundja, kur iku, u ndamë shumë ftohtë. Mbaj mend që i thashë vetes ’bobo, kush hyn tani në normalitet’. Kuptova në një moment të caktuar, megjithëse jam lodhur shumë, se edhe normaliteti është i tmersshëm. Anormaliteti ndonjëherë të mban më fort sesa realiteti.”
Momentalisht, 36-vjeçari jeton ende me Ahmetin dhe pavarësisht vështirësive, ajo tha se është e lumtur. "Komshiu që kam, që ju mund t’i thoni ’i dashuri’, më krijon atë komoditetin që një njeri është [aty]. Ka shumë rëndësi që një njeri të jetë aty pranë. Sidomos në një shoqëri si e jona që pak gjë të ofron."
Intervistën e plotë e gjeni në këtu.
