"Kur isha e vogël, si shumë prej nesh, ëndërroja për veten time të rritur. E imagjinoja veten si mësuese, me fustan serioz, një burrë që më donte dhe fëmijët që më thërrisnin “mami”. Imagjinoja dhe trupin tim të ardhshëm – të bukur, prej gruaje, me çdo pjesë ashtu "siç duhej".

Disa nga ëndrrat u bënë realitet. U martova, u bëra nënë. Mësuese nuk u bëra. Dhe po, u rrita, mora formën time të rritur. Por jo siç e kisha imagjinuar.

Puberteti për mua erdhi pak vonë në fakt. Megjithatë, mbeta 1.57 cm e gjatë, me trup të imët dhe një gjoks që me zor mbushte dhe reçipetat më të vogla.

Shoqëria na mësoi që për të qenë “femërore” dhe tërheqëse, një grua duhet të ketë gjoks të madh, të paktën këtë perceptim pata unë. Nuk ishte i vetmi mesazh që dëgjoja, por ishte më i forti. Në çdo film, reklamë, klip, revistë... përsëritej një ide: të qenit seksi niste nga përmasat e gjoksit.

Dhe sipas këtij standardi, unë nuk isha asnjëherë “e plotë”. Pavarësisht se trupi im ishte i bukur në mënyrën e vet, ndihesha sikur më mungonte diçka.

Kur u dashurova me djalin që më vonë do të bëhej im shoq, ai kurrë nuk më bëri të ndihesha keq për madhësinë e gjoksit. Por pasiguria jetonte brenda meje. Madje mendova edhe për implantet, me idenë se një ditë, pasi të bëja fëmijë dhe të mbaroja me gjidhënien, do ta “rregulloja”.

Por gjërat nuk shkuan siç e kisha planifikuar, në mënyrën më të bukur të mundshme.

Lindja e fëmijës së parë më bëri të shihja trupin tim me një admirim të ri. Gjinjtë e mi "funksionuan" – prodhuan qumësht, shumë në fillim, pastaj mjaftueshëm. Për herë të parë i kisha “mesatare” në madhësi. Dhe ndihesha mirë.

Pastaj lindi fëmija i dytë. Dhe për herë të parë po filloja të ndihesha e lirë në trupin tim.

Pastaj erdhën të 40-at. Fillova terapi. Fillova të shkruaj. Fillova të njihja veten.

Tani jam 42 vjeç. Dhe për herë të parë, më në fund, e dua veten. Jo vetëm për trupin tim – por për mendjen time. Për butësinë, për krijimtarinë, për mënyrën si kuptoj njerëzit dhe si shprehem.

E dua hundën time pak më të madhe, rrudhat rreth syve kur qesh. Sepse janë të miat. Dhe e dua gjoksin tim – jo sepse është i madh, por sepse është pjesë e imja.

Nuk më është dashur kurrë një trup ndryshe. Më është dashur një dashuri ndryshe.
Dashuri për veten. Dhe tani më në fund e kam. :)" - nga një grua shqiptare, për çdo vajzë që s’e ka ndjerë veten “mjaftueshëm”.

Shënim: Artikulli është përshtatur nga redaksia për qëllime editoriale dhe qartësie. Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.

"When I was little, like many of us, I dreamed of my adult self. I imagined myself as a teacher, in a serious dress, with a husband who loved me and children who called me "mom". I also imagined my future body - beautiful, womanly, with every part "just right".

Some of the dreams came true. I got married, I became a mother. I didn't become a teacher. And yes, I grew up, I took on my adult form. But not in the way I had imagined.

Puberty came a little late for me, actually. However, I remained 5'11", with a petite body and a chest that barely filled even the smallest bra.

Society taught us that to be "feminine" and attractive, a woman had to have big breasts, at least that was my perception. It wasn't the only message I heard, but it was the strongest. In every movie, commercial, music video, magazine... one idea was repeated: being sexy started with the size of the breasts.

And by that standard, I was never “complete.” Even though my body was beautiful in its own way, I felt like I was missing something.

When I fell in love with the boy who would later become my husband, he never made me feel bad about the size of my breasts. But the insecurity lived inside me. I even thought about implants, with the idea that one day, after I had children and was done breastfeeding, I would “fix it.”

But things didn't go as I had planned, in the most beautiful way possible.

The birth of my first child made me look at my body with new admiration. My breasts "worked" – they produced milk, a lot at first, then enough. For the first time, they were "average" in size. And I felt good.

Then my second child was born. And for the first time I was starting to feel free in my body.

Then came my 40s. I started therapy. I started writing. I started getting to know myself.

I'm 42 now. And for the first time, finally, I love myself. Not just for my body – but for my mind. For the gentleness, for the creativity, for the way I understand people and how I express myself.

I love my slightly bigger nose, the wrinkles around my eyes when I laugh. Because they're mine. And I love my chest – not because it's big, but because it's part of me.

I never wanted a different body. I wanted a different love.
Self-love. And now I finally have it. :)" - from an Albanian woman, for every girl who hasn't felt "enough".

Note: The article has been adapted by the editorial team for editorial purposes and clarity. Copyright Anabel.al / Reprinting without the permission of the editorial team is prohibited.