"Big Brother VIP Albania" resident Rizarta Hoxha was surprised by her sister's meeting last night, but something else caught her attention. Entering the surprise room, Ledioni invited her to watch a confession made by her, but Rezarta immediately responded by saying "No" several times. And yet, Ledioni said "Yes" and the clip was broadcast.
The clip contained a story by Rizarta that was mainly related to her relationship with her father, whom she described as a cold person and even provided details to substantiate this opinion.
But this situation created caused commentators to divide themselves, as usual, into two camps: First, many people pointed out that the publication of this clip was a clear violation of the Code of Ethics of psychologists, which strictly stipulates that no confession should be shared with anyone. Second, many people "jumped" to judge Rizarta, saying that such family details should not be said in order not to hurt anyone.
First of all, what does the BBVA regulation provide in such cases?
It is worth noting in advance that "Big Brother" has strict rules and although they may vary from one country to another, some of them are almost the same in every country. The "Big Brother" Bible is secret, but details of what it stipulates are circulating on the Internet:
1. Each contestant signs a contract that gives producers the right to portray them, their story, and their image in any way they see fit. Essentially, the housemates lose any control they have over their portrayal on TV before they even step foot in the house.
2. The production has the sole right to decide what to broadcast and what not to broadcast.
So far we are in agreement, it is no secret that at "BBVA" you are monitored all the time and no detail is missed. But isn't this case the same as the others? This is because another point of the regulation provides exactly this:
3. Any consultation with the psychologist is not filmed or heard by the production.
At this point, it seems like we have a clash. Rizarta asked for the clip not to be broadcast – a right she does not have because she signed a contract where she agreed that the production has the right to decide what to broadcast and what not – and Rizarta said that she thought she was in a conversation with the psychologist, which Ledioni seemed to deny.
During the broadcast of the clip, Rizarta spoke again and again, while seeming dissatisfied with what she was hearing, reinforcing the fact that she did not agree with her confession being made public. Further, after the clip ended, she emphasized that she had thought the whole time that she was talking to the psychologist and not to the "confession room", but Ledioni quickly intervened to tell her that conversations with the psychologist are of a different nature.
Pyetja që lind është: Pse Rizarta mendoi se po fliste me psikologen?
Rizarta ka komunikuar shumë herë në dhomën e rrëfimit, çfarë e bëri që këtë herë të mendonte se po fliste me psikologen dhe jo me stafin e produksionit? A ishte keqkuptim nga ana e saj, apo personi përtej murit la të nënkuptuar që ishte psikologia?
A duhej transmetuar apo jo?
Nuk mund të themi nëse ishte keqkuptim i Rizartës apo keqpërdorim i produksionit, por le të themi se “dëmi mund të zhbëhej”, pasi gjatë transmetimit të klipit ajo dukej sikur vazhdimisht kërkonte të ndërpritej.
Megjithatë, situata mbetet ende e paqartë, pasi kemi dy versione: Rizarta që pretendon se ka menduar se po flet me psikologen dhe produksionin, përfaqësuar nga Ledioni, që thotë krejt të kundërtën.
Sidoqoftë, sipas psikologes Ilva Mile vendimi për të publikuar këtë bisedë ishte i gabuar, ja përse:
“Rrëfimi i Rizartës hedh dritë mbi një traumë të fëmijërisë rreth së cilës nuk flitet mjaftueshëm: neglizhimi emocional. Kur përmendet termi “traumë” kemi tendencën të mendojmë se i referohet gjithmonë ngjarjeve tragjike që trondisin dhe janë të zhurmshme e madhore duke shkundur themelet e mekanizmave që na ndihmojnë të jemi të shëndetshëm emocionalisht, e ndërsa trauma është patjetër edhe kjo, trauma është gjithashtu përqafimet që mungojnë nga njerëzit që duhet të jenë streha më e sigurt për një fëmijë, kritikat e ashpra, injorimi i nevojave emocionale, ftohtësia emocionale në mjedisin familjar dhe mungesa e kultivimit të pranimit dhe dashurisë për veten.
Në një kulturë ku janë të rrënjosura zakonet për respektin ndaj prindërve apo më të mëdhenjve edhe kur këta të fundit mund të jenë të gabuar në qasjen e tyre të prindërimit, ndërgjegjësimi për plagët emocionale që shkakton prindërimi i pashëndetshëm mungon.
Duhet kuptuar që eksplorimi i këtyre plagëve nuk nënkupton fajësimin apo “ndëshkimin” e prindërve për gabimet e tyre: ata bëjnë më të mirën me çfarë i është mësuar. Qëllimi është të kuptohet si prindërimi i metë na ndikon në moshë të rritur dhe çfarë mund të bëhet që këto plagë mos të përcjellohen ndër breza.
E ndërsa rrëfimi i Rizartës është tejet ndërgjegjësues, e ndjej detyrim të theksoj se duhet të jetë gjithmonë e drejta e personit të vendosë nëse një rrëfim dëshiron ta ndajë me një miliard shikues apo jo e nëse kjo e drejtë shkelet, me keqardhje e them se është nga e para një mosrepektim I nevojave emocionale, një shkelje e besimit që njerëzve që vijnë nga mjedise familjare të pasigurta emocionalisht mund t’i duhet vite për ta ndërtuar. Dhimbja emocionale dhe përjetimet e fëmijërisë janë personale, intime, të vyera dhe meritojnë të eksplorohen me dhembshuri e kujdes në mjedise të sigurta dhe konfidenciale, jo të përdoren për klikime apo shikueshmëri.
Jam e keqardhur dhe e tejet e revoltuar nëse ajo çfarë dëshmuam është një shkelje e hapur e konfidencialitetit që është parimi më i rëndësishëm në profesionin e psikologut.”, shkruan psikologia Ilva Mile.
Beyond the discussion, it should be noted that emotional neglect is a phenomenon that many children may have experienced while growing up, so we believe that there is no room for judgment on Rizarta's story even if she were fully aware of the release of the clip.
Copyright Anabel.al / Reprinting without permission of the editorial staff is prohibited.
