Regardless of age, finding out that one parent is cheating on the other is something difficult to accept and manage. Someone on Anabel Media on Instagram wrote the following:
"Recently I discovered that the father is betraying the mother with a man she trusts and this woman is part of their daily life. The parents have been married for 29 years. Mom caught the mat with another betrayal a few years ago, but for the investment, family sacrifices and divorce opinion, she does not see it as an option and believes that dad has changed and really loves her.
Divorce is not a father's wish either - ego issue not love on his part I believe. If Dad goes on like this, I know it 's a matter of time until Mom finds out. The previous betrayal destroyed mom, the second, especially if she discovers herself, would tear her apart even more.
I want to confront the father, but when searching online for similar stories, I do not find much on the consequences that the child-parent confrontation on the latter's betrayal can have in the couple, especially in the context of an Albanian family. [...] I am very emotionally paralyzed and I do not know how to manage this situation. "
Immediately after this post, many messages arrived in Anabel, where some followers suggested that in this case, the child should tell the parents about the betrayal, either by talking to the father, or immediately telling the mother.
Someone writes:
"Just stay in your family position as his daughter. Always see yourself as your parent, how he or she has treated you, and how he or she has influenced you as a parent. Do not look at him as "the father who betrays mom." I think the best way is this (because it happened to me and I understand) is for mom and dad to solve the problems themselves. We as children should always help them for good. If they have wronged each other, we should leave them alone to settle the two together. We can try to give advice separately. ”
Another shares a similar story:
“Unë kam qenë ai fëmija që i kapte babit tradhtitë. Në fillim e detyroja t’i tregonte mamit. Pastaj gjërat nuk ndryshonin kurrë sepse ndodhtë gjithmonë e njëjta gjë: ziheshin, bërtisnin, nuk flisnin për ca kohë dhe pastaj jetonin sikur nuk kishte ndodhur gjë. Ai premtonte që kishte ndryshuar, kalonte disa kohë dhe unë e kapja përsëri e përsëri e përsëri. Vuaja. Kam kaluar depresion, atake paniku, atake agresiviteti. Një herë, nga inati që kisha mbledhur për babin, e kisha ngjitur në mur me shumë forcë.
U bëra me fiksime. Aq sa kur u lidha, rrija kontrolloja gjithçka. [...] Pasi u largova nga babi, pasi u martova, pasi bëra fëmijët e mi, kuptova shumë gjëra. Kuptova që jo të gjithë janë njësoj. Kuptova se çdokush reagon në gjëra ndryshe se një tjetër, kuptova që në mes të një çifti nuk duhet të hysh kurrë. Kuptova që babai mund të jetë një bashkëshort i keq, por kjo s’e bën një baba të keq.
Kuptova që në çdo çoft ka problemet e veta, shumë e vështirë të rrish shumë vite me një person, duhet të ketë dialog të hapur, sinqeritet, mirëkuptim, qetësi, dashuri, tërheqje seksuale. Kuptova që edhe mund të ndodhë që të mbarojë dashuria, të mos ketë tërheqje seksuale dhe të mos ndahesh, për hatër të fëmijëve apo që të mos flasë bota.
Kuptova që prindërit e mi kishin shumë probleme si çift. Kuptova që ku tradhtonte, nuk po më tradhtonte mua (si gocën e tij), sepse dashuria për mua s’kishte mbaruar kurrë, por thjesht kërkonte të ndiente diçka që me mamin nuk e kishte.
Kuptova që një martesë nuk është aspak e thjeshtë për t’u çuar përpara. Se jeta nuk është skenar filmi. E di që tani ndjen inat, por ai s’po të bën gjë ty. Babai im, për shembull, është copëtuar duke punuar, më shkolloi, më mësonte si të isha e zonja e vetes. Dhe duke lënë mënjanë tradhtitë, duke parë anën e çdo prindi, kuptoj që ka qenë një prind perfekt. Sot e kam falur dhe jam në paqe me veten.
Do e këshilloja që të bënte sikur nuk dinte gjë. Të mos futet mes çiftit. Ti je fëmija i saj, s’mund të bëhesh prindi duke mbrojtur mamin. E di që është e vështirë, por nuk je brenda çiftit.”
Në një diskutim të ngjashëm në Quora, disa thonë që “prindi që tradhtohet meriton të dijë të vërtetën”, të tjerë theksojnë se “duhet folur paraprakisht me prindin që tradhton”, ndërsa një pjesë e mirë janë totalisht kundër që fëmija të përzihet në marrëdhënien e çiftit.
Është e vështirë që dilema për një situatë të tillë të ketë një përgjigje unanime.
E kontaktuar nga Anabel, psikologe Aljona Jonuzi u shpreh: “Kjo është një temë shumë delikate që ka shumë anë. Nga një anë ti je fëmija dhe nuk ke pse ngatërrohesh me ata si çift, sepse ata janë partnerë, ti je në rolin e fëmijës. Ti mund ta ndihmosh mamin të kuptojë situatën, por në momentin që ti zgjedh t’i thuash në këtë rast mamit që babi tradhton, automatikisht ke një pozicion tjetër. Nuk je më fëmijë. Ti po vendosesh si shpëtimtar/e në një marrëdhënie që ndoshta nuk do të ndryshojë kurrë.”
"An adult child can work with the problems they have with their parents, but they should never put themselves between the parents," says Dr. Gail Bottom, a You York-based psychotherapist asked about a similar situation.
