Për Lucy Rose, lidhja me ushqimin nisi që përpara se të lindte. Ajo tregon se, sipas historive familjare, nuk mund të ngopej, madje as në barkun e nënës. Ushqimi ishte gjithmonë një pjesë e jetës së saj, por ajo mësoi shpejt të lidhte dëshirën saj për të ngrënë me turpin.

Në vitin 2020, Lucy filloi të punonte për një roman që fliste për një nënë dhe një vajzë kanibale, të cilat joshin shpirtërat e humbur dhe i gatuanin në supë. Ajo nuk e dinte në fillim, por ndërsa shkruante, e kuptoi se marrëdhënia e saj me ushqimin po ndryshonte. Gjatë procesit të krijimit, përjetoi një transformim - ato gra që hanin pa turp dhe pa ndjenja faji e ndihmuan të përballej me marrëdhënien e saj të ndërlikuar me ushqimin dhe ta shëronte atë.

Që fëmijë, ajo kishte luftuar me anoreksinë dhe pasojat e saj. Si një fëmijë me autizëm dhe ADHD të pakonsoliduar, e bënte më të komplikuar dhe më të vështirë marrëdhënien me ushqimin. Edhe si fëmijë, ajo ishte e fiksuar me rendin dhe saktësinë e çdo vakti. Sidoqoftë, ndjenja e turpit gjithmonë e shoqëronte këtë marrëdhënie.

Ashtu si shumë vajza të tjera, Lucy kaloi një periudhë ku shihte trupin e saj si një objekt që duhej të zvogëlohej, të bëhej më i vogël, të humbiste hapësirë. Ajo e përshkruan këtë ndjenjë si diçka të brendshme, një ndjenjë që ishte më e theksuar sesa fjalët. Ky ishte një moment i veçantë, një moment kur trupat e femrave dhe shoqëria janë të lidhura ngushtësisht me masën dhe përmasat.

Në vitet e saj të rinisë, ajo e kalonte shumicën e kohës duke bërë dieta ekstreme dhe duke hequr dorë nga ushqimi për të marrë një ndjenjë kontrolli. Por e kuptoi se kjo lidhje me ushqimin ishte jo e natyrshme dhe se shoqëria dhe kultura ishin të lidhura ngushtë me shijet dhe preferencat e trupave të femrave. Dhe ashtu si shumë femra të tjera, ajo filloi të kuptonte se nëse një grua nuk ka trupin që e shoqëron me moshën, ajo ka më pak vlerë dhe është më pak e dukshme në shoqëri.

Ajo kuptoi se kanibalizmi, në shumë histori dhe tregime, është një mundësi për të shprehur se sa shumë gra ndihen të uritura dhe të pambrojtura. Sipas saj historitë kanibale janë një akt i kundërshtimit ndaj standardeve të bukurisë dhe trupave të kontrolluar nga shoqëria dhe një simbol i autonomisë.

Sot, ajo e pranon marrëdhënien e saj me ushqimin dhe edhe pse nuk do të vjedhë më çokollatat nga rafti, ajo është shumë më e lumtur duke shijuar një vakt të shijshëm dhe duke u ndjerë e plotë, jo vetëm nga jashtë, por dhe nga brenda.

Burimi: The Guardian

For Lucy Rose, her relationship with food began before she was born. She says that, according to family stories, she couldn't get enough, even in her mother's womb. Food was always a part of her life, but she quickly learned to associate her desire to eat with shame.

In 2020, Lucy began working on a novel about a cannibalistic mother and daughter who lured lost souls and cooked them in soup. She didn’t know it at first, but as she wrote, she realized that her relationship with food was changing. During the writing process, she experienced a transformation—these women who ate without shame or guilt helped her confront and heal her own complicated relationship with food.

As a child, she had struggled with anorexia and its consequences. As a child with autism and undiagnosed ADHD, it made her relationship with food more complicated and difficult. Even as a child, she was obsessed with the order and precision of every meal. However, a sense of shame always accompanied this relationship.

Like many other girls, Lucy went through a period where she saw her body as an object that needed to be shrunk, made smaller, lost space. She describes this feeling as something internal, a feeling that was more pronounced than words. It was a special moment, a moment when women's bodies and society are closely tied to size and shape.

In her younger years, she spent much of her time dieting and abstaining from food to gain a sense of control. But she realized that this connection to food was unnatural and that society and culture were closely tied to the tastes and preferences of women's bodies. And like many other women, she began to realize that if a woman did not have the body that she associated with her age, she had less value and was less visible in society.

She realized that cannibalism, in many stories and narratives, is an opportunity to express how hungry and vulnerable many women feel. According to her, cannibal stories are an act of defiance against socially controlled standards of beauty and bodies, and a symbol of autonomy.

Today, she accepts her relationship with food and although she will no longer steal chocolates from the shelf, she is much happier enjoying a delicious meal and feeling full, not only on the outside, but also on the inside.