Po shkruaj sepse për mua kjo është arsyeja...
E di, i kemi brenda vetes, gjithçka – forcën, vullnetin, durimin, gjithçka që predikohet kur flet dikush bukur. Dhe, po, ia dalim vetë.
Por kurrë nuk mund të mohoj që për mua, gjithçka nisi nga ai, një djalë më i ri se unë, me një botëkuptim ndryshe nga ç’isha mësuar. I zgjuar, i zoti, me inteligjencë emocionale, i kujdesshëm, i ëmbël, pasionant, s'i mungonte asgjë.
Po shkruaj nga kompjuteri i punës, si një femër me një punë të mirë, rreth shoqëror të respektuar, e shëndetshme, e talentuar, dhe pak më mungon ta them me plot gojën që jam e përmbushur.
Më shumë se një vit më parë, në ditëlindjen time të 36-të, njoha A.. Ai dinte çfarë të thoshte, kur ta thoshte dhe pse po e thoshte çdo fjalë. Më tregoi që kishte dalë nga një marrëdhënie dhe po përpiqej të njihte dikë. Po kërkonte për një ''detox''. Dhe ishte prezent, aq kohë sa ishte, ishte prezent.
Por do doja ta kisha ditur atëherë, atë që di sot për veten time…
Isha në një nga periudhat më ndryshuese të jetës. Sapo kisha nisur një punë me kohë të pjesshme, e varur pjesërisht nga familja, e lodhur mendërisht dhe fizikisht. Dhe mbi të gjitha, e ndrydhur. Pa vetëvlerësim, pa kujdes për veten, pa ëndrra. E shuar... Asnjë pikë emocioni s’kishte më në venat e mia.
Ai?
Ai dinte të bënte pyetjet e duhura, që në momentin e parë. Komplimentonte për detaje që unë as nuk i kisha vënë re te vetja. As i njihja. As i konsideroja. Kaluan 3-4 javë me biseda telefonike të zgjatura e mesazhe, pa peshë në moment. Unë isha e ftohtë, e largët, e mpirë. Gjithçka më dukej teatër.
S’do e harroj kurrë kur, pas një zemërimi timin të kotë, më tha “çfarë mund të bëj unë që ta rregullojmë këtë?”. Unë mbeta. Çfarë dreqin?! A ke dalë nga ndonjë libër apo çfarë?!
Pas disa javësh u shkëputëm. Mendoj se ai s’e gjeti tërheqjen fizike tek unë. Ndoshta e shkuara e tij u rikthye, siç më tha. Ndoshta diferenca në moshë. Ose thjesht, ndoshta-ndoshta unë e kisha lënë veten pas dore, nuk isha as frymëzim, as detox. :D
Këtë e kuptoj sot, kur shoh veten në pasqyrë.
Pas shkëputjes, më goditi. Më mungoi, energjia ndryshoi. Dhe aty nuk ndërrova thjesht faqe, por krejt libër. Tani jam një person totalisht ndryshe. Në çdo aspekt: fizikisht, stil, mënyrë të menduari, botëkuptim. Dhe për herë të parë, e lirë. 100%, e lirë nga vetja dhe nga gjithçka tjetër.
E kam kërkuar, me ngulm, për disa muaj. Më vinte keq që nuk e kisha jetuar më vetëdije atë periudhë. E kam kërkuar, derisa ai më tha në një moment “je pak toksike. :D”
Por unë s’isha toksike, isha thjesht e vendosur t’i tregoja vetes se instinkti nuk më gabon kurrë. Që ai ishte ai që mendoja unë se ishte. Ai më mësoi ta dëgjoja. Ai, pa e ditur, më mësoi shumë gjëra për veten time. Dhe kisha të drejtë: si ai, nuk ka një të dytë.
Tani jam tërhequr. Jam e qartë. Dhe eci me hapa të rinj. Por, ai mbetet aty. Si një tatuazh i vogël që më kujton rilindjen time. Vetëm për faktin që ai është një nga figurat më të rëndësishme mbi të cilën kam rindërtuar veten – edhe pse ai nuk e di, as nuk e kishte qëllim.
Mendova t’i tregoja thellësinë e mirënjohjes. Sot, me këtë letër. Pak muaj më parë, me një gjest të veçantë.
Në bisedat e fundit, i thashë “unë jam një femër, si mund të mos kesh kujdes për ndjenjat e mia?”. I thashë “më ke mërzitur, më ke lënë pa përgjigje, jam vajzë”.
Ai më tha:
“Yeah, yeah... no flowers for men.”
Aty më goditi, meshkujt kanë anën e tyre të butë. Kanë ndjenja. Preken...
Muaj më parë, vendosa t’i jepja një ndjesi. Mbase një gjysmë buzëqeshjeje. Porosita online një orë dore – sepse ai i dha kohës sime një kuptim të ri. Zgjodha ngjyrën. Zgjodha emrin e orës. Zgjodha dhe kartolinën, me shumë kujdes, çdo detaj kishte një nënkuptim.
Pasi mora orën, shkova në një dyqan lulesh. Në një kuti vendosa trëndafila dhe orën. Kur shitësja e telefonoi për dorëzimin, e dëgjova zërin e tij në speaker. Zemra mu emocionua. Një korrier i dorëzoi një pako pa emër disa ditë më vonë. Me një mesazh të ngrohtë. Me një gjest pa qëllim apo pritshmëri.
Ai më ndryshoi jetën. Dhe do jem përjetësisht mirënjohëse. Tani unë e dua atë që shoh në pasqyrë. Dhe gjithçka që po ndërtoj me jetën time.
A., je aq i përzemërt, me një pastërti që s’e imagjinon dot. Fytyra jote është një ndër më të dashurat për mua.
Unë nuk jam toksike. Ndoshta jam shfaqur pa doreza, e drejtpërdrejtë, pak më shumë guximtare se ç'duhet dhe nuk kam lënë shijen e duhur. Thjesht, nuk dija më si të të jepja mbrapsht atë forcë dhe dashuri që u rrit brenda meje per jetën, falë teje.
Faleminderit që je ai që je. Ke "leje përjetë" të më shkruash, t'i biesh derës time, nëse ndonjëherë do kesh nevojë për një mike. Apo për dikë. Unë do jem...
- Shkruar për Anabel nga një grua anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].
