Në të 17-at e tua, je gati për natën e parë të kaluar jashtë me shokët. Me shumë krenari them që kam disa nga veshjet e babait tënd aty në dollap. Shpesh, ti më thua pse mbaj kostume të dikujt që ka vdekur apo jo?

Gjithnjë kam imagjinuar se ashtu siç unë isha kureshtare për fustanin e dasmës të nënës sime, edhe ti do të doje të provoje kostumin e tët eti. Si asnjëherë tjetër, u gabova dhe tani ndihesha kaq fajtore! 

Edhe pse mendoja se nuk do t'ja dilja kurrë, jam përpjekur të jem nënë dhe baba për ty, por në të shumtën e rasteve, dështova. E di që jo gjithnjë jam ajo për të cilën ke nevojë apo do pranë siç di gjithashtu që ndoshta kurrë s'do të jem mjaftueshëm për ty. Unë s'marr vesh fare nga makinat! Nëse babai yt do të ishte gjallë, ti do ta kishe mësuar më mirë dhe do të ishe më i sigurtë.

E di që shpesh të acaroj me shqetësimin që tregoj ndaj teje. Më frikëson mungesa jote e frikës, besimi që ke në vete si shofer i ri dhe shumë gjëra të tjera, por kujto që unë jam nëna jote dhe kjo është detyra ime. Yt atë ishte kaq i mirë! E di dhe më vjen shumë keq për çfarë ndodhi.

Dhe tani 18-vjetori yt është afër. E di që do të të duhet të jetosh çdo ditëlindje me kujtimin e babait tënd të vdekur. Ai iku një ditë para se ti të mbushje 11 vjeç. Sot, për po të njëjtën arsye unë po të kujtoj kostumin. Marr atë çantë që e ka zënë pluhuri i kohës dhe kujtoj sa bukur i rrinte atij kjo veshje...Nuk i shmang dot lotët.. E mban mend që e vishte vetëm për takime shumë të veçanta pune?

Ne e vinim në lojë duke i thënë se të paktën për 1 ditë po sillej si i rritur.

Ka ardhur koha të lëmë një tjetër pjesë të babait tënd të shkojë. E imagjinoj besdisjen tënde prej adoleshenti kur teksa shtrihem në shtrat, kërkoj një përkëdhelje të fundit prej teje dhe kërkoj ta veshësh këtë kostum. Të lutem, më lejo për herë të fundit ta kujtoj atë, ta përfytyroj me këtë kostum të veshur; aspak rehat, por shumë seksi! 

Nejse, kjo veshje sot është bosh, pa trup dhe ka dalë nga moda. As aroma e tij nuk është më. Ai iku. Jepe për bamirësi atëherë. Gjithsesi, ty nuk të duhet kostumi i një të vdekuri. Ti je vetë burrë tani.

*Shënim: Kjo letër është përshtatur nga The Guardian

In your 17s, you're ready for your first night out with friends. I'm very proud to say that I have some of your father's wardrobe in the closet. Often, you tell me why I wear suits of someone who is dead or not?

I have always imagined that just as I was curious about my mom's wedding dress, you would love to try on her father's costume. Like never before, I was wrong and now I feel so guilty!

Even though I thought I would never succeed, I tried to be a mom and dad to you, but in most cases, I failed. I know I'm not always the one you need or want anywhere near as well as maybe I'll never be enough for you. If your father were alive, you would be happier ...

I know that I often get angry with the addiction I show to you. I am scared by your lack of fear, your confidence as a young driver and many other things, but remember that I am your mother and that is my job. Your father was so good! I know and I'm really sorry for what happened.

I know you are frustrated about your safety, your lack of fear, your fragile confidence and vulnerability as a driver. But I'm your mum, and that's my job. Your dad is so cool. I knoë and I am sorry.

And now your 18th birthday is near. I know you will have to live every birthday with the memory of your dead father. He fled the day before you turned 11 years old. Today, for the same reason I'm reminding you of the costume. I take that bag of dust and remember how beautiful this outfit was for him ... I can't avoid the tears .. Remember he only wore it for very special work meetings?

We used to say he was behaving like an adult for at least 1 day.

It's time to let another part of your dad go. I imagine your teenage confidence when I lie down in bed asking for one last caress from you. Please allow me one last time to remember her, to picture her in this costume; not at all comfortable, but very sexy!

However, this dress today is empty, bodyless and out of fashion. Not even his scent anymore. He fled. Give it to charity then. However, you do not need the costume of a dead person. You're a man yourself now.

* Note: This letter is adapted from The Guardian