Kujtdo që i ka rastisur të ndjekë studimet larg shtëpisë, në një qytet tjetër të Shqipërisë, i kupton më së miri situatat e mëposhme.

Parapërgatitja shpirtërore

Kjo është një fazë që nis herët, qysh me fillimin e vitit të tretë në gjimnaz. Nëpër bisedat familjare është e pamundur që të mos përmendet fakti se së shpejti filani/ja do të shkojë në universitet. “Me kujdes andej,” rastis të të thotë halla. “E vendose për çfarë do të vazhdosh?”,  “Po ku do rrish, në konvikt apo do të merrni shtëpi me qera,” “Kur e filloni shkollën ju?” janë disa nga pyetjet, të cilave të duhet t’u gjesh përgjigje, ndonëse vetë je i/e paqartë.

Parapërgatitja materiale

Nuk dimë të themi nëse është karakteristikë e nënave shqiptare, por largimi në universitet shoqërohet me një mori blerjesh, në të shumtën e rasteve – të panevojshme. Sa më shumë afron tetori, aq më shumë rriten shpenzimet për blerjet. Rastësisht, batanijet janë të vjetra dhe duhen blerë të reja. Pizhamave të vjetshme u ka dalë boja. Epo edhe një set me çarçafë nuk do të ishte keq. Pak orë para se të largohesh nga shtëpia, ti e gjen veten me një mori plaçkash, për të cilat as që ja kishe idenë se të nevojiteshin.

Momenti dramatik – largimi

Momenti i largimit është i denjë për një skenë Bollywood-i. Nuk mungojnë të qarat, përqafimet dhe këshillat. Ndodh që aty të jetë edhe komshia, që po ashtu qan. Sidoqoftë, përtej humorit, është moment mëse i kuptueshëm.

Telefonatat, çdo minutë, çdo sekondë

Ti dhe prindërit e telefononi njëri-tjetrin çdo dy ose tre orë në ditë, për të paktën dy muajt e parë të largimit nga shtëpia. Mami të merr në mëngjes për të të pyetur nëse ke ikur në shkollë. Të merr në drekë, për t’u siguruar nëse ke ngrënë. Të merr sërish pasi i ngeli në mendje fakti që hëngre sufllaqe. Po kështu, sado “qejf” të jetë të qenurit i pavarur, muajt e parë janë të tmerrshëm. Me gjasë, e ke gjetur të paktën njëherë veten duke qarë sepse thjesht të mungojnë ata të shtëpisë.

Periudha e sezonit

Si vitparist/e, ti nuk ja ke idenë sezonit. Nuk di ç’të mësosh më parë. Nuk di sa dhe kur duhet të mësosh. Të njëjtin stres përjeton edhe familja, që është larg teje. “Eh, ja është me sezon tani. I/e ngarkuar shumë,” do t’i thonë ata kujtdo që do të pyesë për ju.

E premtja e bukur dhe e tmerrshme njëkohësisht

Më në fund, është e premte dhe ndodh që përgjithësisht largohesh për në shtëpi. Gëzohesh sepse do të shijosh pak gatimet e mamit, por në të njëjtën kohë e gjen veten me një grumbull çantash që duhet t’i marrësh me vete: ndonjë libër për të lexuar, disa rroba të palara që meqë të ra rruga, po i çon në shtëpi, dhe një mori sendesh të tjera.

E diela e kthimit

Të dielën, të duhet të kthehesh me disa çanta më shumë. Sigurisht që ju e dini që bëhet fjalë për ushqimet. “Hani budalliqe ju andej, ndaj mos bëj naze, por merri këto,” të thotë mami me ton qortues. Dhe ti i merr pa bërë zë. Ah, të porosit edhe të mos i hedhësh kavanozët, sepse i duhen për herën tjetër.

Anyone who has happened to pursue studies away from home in another city in Albania understands the following situations best.

Spiritual preparation

This is a phase that starts early, since the beginning of the third year in the gymnasium. In family conversations it is impossible not to mention the fact that soon the philanthropist will go to university. "Carefully there," Aunt tells you. "Decide what to go on with?", "But where do you stay, boarding or renting a house," "When do you start school?" , though you are unclear yourself.

Material preparation

We do not know if it is characteristic of Albanian mothers, but leaving university is associated with a multitude of purchases, in most cases - unnecessary. The closer October comes, the more spending on purchases increases. Incidentally, the blankets are old and new ones need to be bought. The old pajamas have been dyed. Well even a set of sheets wouldn't be bad. A few hours before you leave home, you find yourself with a bunch of luggage that you had no idea they needed.

Dramatic moment - departure

The moment of departure is worthy of a Bollywood scene. There is no shortage of crying, hugs and advice. It happens that there is a neighbor who also cries. Beyond humor, however, it is a very comprehensible moment.

Calls, every minute, every second

You and your parents call each other every two or three hours a day, for at least the first two months of leaving home. Mom takes you in the morning to ask if you have left school. Take you to lunch, to make sure if you've eaten. It reminds you again of the fact that you ate soufflé. Likewise, no matter how "fun" it is to be independent, the first few months are terrible. In all likelihood, you have found yourself crying at least once for simply missing those at home.

Season period

As a veteran, you have no idea of the season. You don't know what to learn before. I do not know how much and when to learn. The same stress is experienced by the family. "Eh, here's the season now. Too busy, ”they will tell anyone who asks about you.

Beautiful and awesome Friday at the same time

Finally, it's Friday and you generally leave home. Rejoice because you will finally have some fun with Mom's cooking, but at the same time find yourself with a bunch of bags to take with you: a book to read, some unwashed clothes that fall out of your way , is bringing them home, i and a host of other items.

Return Sunday

On Sunday, you need to come back with a few more bags. Of course you know it's about foods. "Eat stupid you out there, so don't get carried away, but get these," Mom says with a reproachful tone. And you get them silent. Ah, order you not to throw the jars, because they need them next time.