Metropolitan

10 poezi të pakoha nga Ismail Kadare

10 poezi të pakoha nga Ismail Kadare

Sot mësuam lajmin e trishtë se shkrimtari i madh, Ismail Kadare, ka ndërruar jetë në moshën 88-vjeçare. Ndonëse ai u largua fizikisht, sërish, veprat e tij letrare janë të pakohë dhe i rezistojnë epokave. Për Ismail Kadarenë mund të lexoni në këtë link, ndërkohë që ne e rikujtojmë përmes 10 poezive emocionuese që vetëm një shkrimtar me një mendje dhe penë brilante mund të krijonte.

Edhe kur kujtesa!

Edhe kur kujtesa ime e lodhur
Ashtu si ato tramvajet e pasmesnatës
Vetëm në stacionet kryesore do të ndalojë,
Une ty s'do të harroj.

Do të kujtoj
Mbrëmjen e heshtur, të pafund të syve të tu,
Dënesën e mbytur, rrëzuar mbi supin tim
Si një dëborë e pashkundshme.

Ndarja erdhi
Po iki larg teje...
Asgjë e jashtëzakonshme,
Veç ndonjë nate

Gishtat e dikujt do të mpleksen në flokët e tu
Me të largëtit gishtat e mi, me kilometra të gjatë...

Kur ti telefonoje

Telefonin nga gjumi i rendë e i zi ti e zgjove
Me zërin e dashur, që dridhej ngrohtësisht
Ishte dimër.
Unë isha i fundosur
Në kolltukun e palëvizshem pranë vetmisë.

U afrova tek xhamat
Jashtë binte shi
Vështrova me mirënjohje telat e gjatë telefonikë
Ata vinin nga larg, pa u ndalur gjëkund drejt e nga ti,

Nga aroma e flokëve tu, nga vija besnike e buzeve,
Pa u ndalur e pa u pleksur me ylberët joshës rruges.
Ti qaje?
Jo. Pika shiu të ngrohtë nga telat binin.

Një vajzë

Duke të puthur pa të dashur
në shpirt ai ty të plagoi,
buz'përgjakur nga t'kuqt e tu
si vrases tinëz shkoi.

Krenar që ty "të shtiu në dorë"
gjith' shokve emrin tënd ju tha.
Pran' gotës birrës për ty folën
në park të dielave ata..

Dhe ti e vetme mbete
bosh mbenë sytë e tu në net bilbilash
si sheshi i shkretë ku porsa ndodhi
një katastrofë automobilash...

Tani, kur shkon rrugës së Dibrës
ata me sy të ndjekin pas.
Dikush me brryl i bie shokut,
-e sheh filanen? e ka pas...

Dhe ti ul koken, shpejton hapin
t'arrish tek shoqja sa me shpejt
të përsërisësh fjalët standart
"Ah njëlloj janë të gjithë djemt'.

Te dyja t'ulura pranë radios
do ndizni heshtur një cigar',
tek supi i saj nën fjalë lajmesh
një çast dremitja do të marr
dhe do të cojë në një rrug' tjetër
më gjerë, më bukur, dhe me re.

Atje ne sfond fabrikash njerëzit
nga këmbët s'do t'u vënë re.
Atje tek ecesh në mes turmash,
në një grup djemsh, ndoshta midis,
dikush me brryl do t'i bjer shokut,
-e sheh filanen? ishim miq...

Në parkun që mbuluan fletët

Në parkun që mbuluan fletët
Të dy ne ecim qetësisht,
Pas shijes saj ka shtruar vjeshta
Qilim të verdhë natyrisht.

Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë
Ju fanit një muzg i vonë
Ky park q'ë kan' mbuluar fletët
Ku pas kaq shekujsh ti po shkon.

Nga vagabondët me cigare
Ti mos u tremb e dashur kot
Imazhin tënd as dinosaurët
Shekuj më parë s'e shtypën dot.

Që ti të vije kaq e bukur
Me këta flokë, me këtë hap
Toka të egrën klimë e zbuti
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht.

Dhe s'kish se si të ndodhte ndryshe
Të ndodhte ndryshe s'kish se si.
U desh të zhdukeshin përbindshat
Që te kjo botë të vije ti...

Pa ty

Ti ike udhës së pafundme
Ku zverdhin drurët gjetherënës
Mbi gjokse pellgjesh tani tundet
I arti medalion i hënës.

Lejlekët ikën.
Fill pas teje
Si stof i keq u zbeh blerimi
Dhe ngjajnë toka, pylli, reja,
Me negativin e një filmi.

Tani në fusha shkoj menduar
Ku nis të fryjë erë e ftohtë,
Ku ca mullare të gjysmuar
Duken që larg si Don Kishotë.

Ç'të bëj, po them me vehten time,
Në këtë orë të vonë të muzgut,
Ku qerrja baltave bën shkrime.
Të lashta sa të Gjon Buzukut?

Do të shkoj të ulem permbi pellgjet,
Të pi në gjunjë duke rënë,
Në grykë e di që do të më ngelet
I ftohti medalioni i hënës.

Ti qave

Ti qave dhe më the me zë të ulët
Se unë të trajtoja si prostitutë.
Atëhere lotëve të tu s'ua vura veshin,
Te desha, pa e ditur se të desha.

Një mëngjes të beftë kur u gdhiva
Pa ty dhe bota krejt e zbrazët m'u duk,
Ahere e kuptova ç'kisha humbur,
Ç'kisha fituar kuptova gjithashtu.

Më rrëzëllinte si smerald mërzija,
Dhe lumturia ngrysej si një muzg me re.
Nuk dija kë të zgjidhja nga të dyja
secila m'e bukur se tjetra qe.

Se ish i tillë ky koleksion bizhush
Që dritë e terr lëshonte njëkohësisht,
Që njëqindfish etjen për jetën shtonte,
Por dhe që vdekjen ndillte njëqindfish.

Të huaj jemi

Të huaj jemi ne prej kohësh,
Ç'ish për t'u thënë është thënë,
Si gurët që zënë vend në tokë,
Në jetë vend ne kemi zënë.

Drejt njeri-tjetrit kemi mbyllur
Të gjitha rrugët edhe shtigjet,
Si dy qytete mesjetare
Me mure, heshta dhe me pirgje.

Por natën, kur i lodhuri truri,
Portat i mbyll me qetësi,
Ti gjen një shteg dhe futesh brenda,
Një shteg që vetëm ti e di.

Pastaj si në rrugica parqesh,
Shetit mes cirkovolucionesh,
Hyn nëpër ëndrra e shkujdesur,
Fanitesh, qesh, ma bën me dorë.
Por kur mëngjesi zë afrohet,
Nis shqetësohesh befas ti,

Dhe heshturazi del përjashta
Nga shtegu, që del veç ti
E dita vjen. Rrjedh prapë jeta.
Dhe ne të dy si dhe më parë
Të ftohtë rrimë e të pamposhtur
Si dy qytete mesjetare.

Kristal

Ka kohë që s'shihemi dhe ndjej
Si të harroj un'dalëngadalë,
Si vdes tek unë kujtimi yt
Si vdesin flokët dhe gjithçka.

Tani kërkoj unë posht'e lart
Një vend ku ty të të lëshoj.
Një strofë a notë a një brilant
Ku të të lë, të puth, të shkoj.

Në s'të pranoftë asnjë varr,
Asnjë mermer a morg-kristal,
Mos duhet vall' prap' të të mbart
Gjysmë të vdekur, gjysmë të gjallë ?

Në s'gjetsha hon ku të të hedh
Të gjej një fushë a një lulnajë
Ku butësisht porsi polen
Gjithkund, gjithkund të të shpërndaj.

Vjeshtë tiranase

Pa formë është qielli, si tru idioti
mërzitshem trotuaret shiu i qull
një kalimtar, një ombrellë, gjëmon moti
një biçikletë kthesën merr me vrull.

Pa forme është qielli, si një mendim idioti...

Kohë e pamjaftueshme

S'kam kohë të harroj shumë gjëra
Që nga mendja ti nxjerr përjetë.
Për tragjikët e vjetër e shkrepëtimat
Do t'më duhen së paku dy vjet.

Dhe ndoshta po aq për Danten,
Për frëngjishten tok me plazhet po aq,
Ndoshta gratë do të jem duke fshirë
Kur muzgu do të afrohet ndërkaq.

Si udhëtari me peshë të tepërt
Para avionit që niset pas pak
I ngarkuar rëndshëm ende
Do t'afrohem tek varri humbak.

Nga supet si ta heq këtë barrë?
Ku ta hedh këte peshë, si?
Me të s'mund të zbres atje poshtë
Por as lart dot s'e lë kurrsesi.

I menduar gjer në çast të fundit
Nga mosthënia, nga pengu tragjik,
Një shenjë ndoshta të pakuptueshme
Do t'ju bëj të gjithëve e do ik.

REELS

OK!

Emisionin e plotë e gjeni në Youtube/ Andale AL

E kemi mbajtur sekret, por sot sikur kemi qejf t'jua themi! 💕 @greenandprotein.al është vendi që na sjell mëngjesin dhe drekën në zyrë se e kemi zgjedhur si vend të preferuar. Ndonjëherë shkojmë edhe vetë se ka ambient të lezetshëm dhe të qetë. 🥰 Bowls janë yll, lëngjet e frutave, çdo gjë dmth. 🥑

Sa i bukur ky projekti i @unwomenalbania 💕 Gratë fuqizohen, udhëtojnë vetëm, argëtohen dhe zbulojnë histori frymëzuese dhe të pabesueshme nga peshkatarët. Në një udhëtim shumë të bukur në Vlorë ndodhin të gjitha. Love the idea 💡 Bravo! 🙌

U zgjuam me një ndjenjë nostalgjie sot 😌

S'e dimë ne ç'rast ke ti, por dimë ku duhet ta marrësh fustanin! 👗 @la_kune_ ka kaq shumë modele për çdo event, masa S-2XL, super çmime dhe dizajne. Të nderon kudo dmth ✌️

POV: Të bien pantallonat në mes të performancës, por ti je Beyoncé 🔥

Dua Lipa performon këngën e Raffaella Carrà dhe rrëmben zemrat e italianëve ❤️‍🔥

Po ju, keni bërë ndonjëherë takime po aq interesante?! 🤨

Shpresojmë për më të mirën! 🇦🇱❤️‍🔥 Credits: @eja.alb

10 timeless poems by Ismail Kadare

10 poezi të pakoha nga Ismail Kadare

Today we learned the sad news that the great writer, Ismail Kadare, has passed away at the age of 88. Although he is physically gone, still, his literary works are timeless and stand the test of time. You can read about Ismail Kadare in this link , while we recall him through 10 exciting poems that only a writer with a brilliant mind and pen could create.

Even when the memory!

Even when my tired memory
Like those midnight trams
Only at the main stations will stop,
I will not forget you.

I will remember
the silent, endless Evening of your eyes,
the drowned Dawn, fallen on my shoulder
Like an unshakeable snow.

The breakup has come
I'm running away from you...
Nothing extraordinary,
Except some night
Someone's fingers will tangle in your hair
With far away my fingers, miles long...

When you called

You woke up the phone from a heavy, black sleep
with your loving voice, which vibrated warmly
. It was winter.

I was sunk
In the motionless armchair beside the solitude.

I approached the windows. It was raining
outside

I looked gratefully at the long telephone wires
They came from afar, without stopping anywhere, straight to you,
From the smell of your hair, from the faithful line of your lips,
Without stopping and without entwining with the seductive rainbows of the road.

you cry
No. Warm raindrops fell from the wires.

A girl

Kissing you without a loved one
in his soul, he wounded you,
his red lips,
like a stealthy killer, went.

Proud that he "put you in the hand"
of all his friends, he told you your name.
Over a glass of beer, they talked about you
in the park on Sundays.

And you alone remained
empty, your eyes remained in the night of whistles
like the deserted square where
a car accident just happened...

Now, when you go on the road of Dibra,
they follow you with their eyes.
Someone elbows a friend,
- do you see so-and-so? it's behind...

And you lower your head, speed up your step
to reach your friend as quickly as possible
repeating the standard words
"Ah, all boys are the same".

Both sitting next to the radio
will silently light a cigarette,
on her shoulder under the words of the news,
I will take a nap for a moment
and it will lead to another
wider, more beautiful, and cloudier road.

Atje ne sfond fabrikash njerzit
nga këmbet s'do t'u vënë re.
Atje tek ecesh në mes turmash,
në një grup djemsh, ndoshta midis,
dikush me brryl do t'i bjer shokut,
-e sheh filanen? ishim miq...

Në parkun që mbuluan fletët

Në parkun q'ë mbuluan fletët
Të dy ne ecim qetësisht,
Pas shijes saj ka shtruar vjeshta
Qilim të verdhë natyrisht.

Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë
Ju fanit një muzg i vonë
Ky park q'ë kan' mbuluar fletët
Ku pas kaq shekujsh ti po shkon.

Nga vagabondët me cigare
Ti mos u tremb e dashur kot
Imazhin tënd as dinosaurët
Shekuj më parë s'e shtypën dot.

Që ti të vije kaq e bukur
Me këta flokë, me këtë hap
Toka të egrën klimë e zbuti
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht.

Dhe s'kish se si të ndodhte ndryshe
Të ndodhte ndryshe s'kish se si.
U desh të zhdukeshin përbindshat
Që te kjo botë të vije ti...

Pa ty

Ti ike udhes së pafundme
Ku zverdhin drurët gjetherënës
Mbi gjokse pellgjesh tani tundet
I arti medalion i hënës.
Lejlekët ikën.
Fill pas teje
Si stof i keq u zbeh blerimi
Dhe ngjajnë toka, pylli, reja,
Me negativin e një filmi.

Tani në fusha shkoj menduar
Ku nis të fryjë erë e ftohtë,
Ku ca mullare të gjysmuar
Duken që larg si Don Kishotë.

Ç'të bëj, po them me vehten time,
Në këtë orë të vonë të muzgut,
Ku qerrja baltave bën shkrime.
Të lashta sa të Gjon Buzukut?

Do të shkoj të ulem permbi pellgjet,
Të pi në gjunjë duke rënë,
Në grykë e di që do të më ngelet
I ftohti medalioni i hënës.

Ti qave

Ti qave dhe më the me zë të ulët
Se unë të trajtoja si prostitutë.
Atëhere lotëve të tu s'ua vura veshin,
Te desha, pa e ditur se të desha.

Një mëngjes të beftë kur u gdhiva
Pa ty dhe bota krejt e zbrazët m'u duk,
Ahere e kuptova ç'kisha humbur,
Ç'kisha fituar kuptova gjithashtu.

Më rrëzëllinte si smerald mërzija,
Dhe lumturia ngrysej si një muzg me re.
Nuk dija kë të zgjidhja nga të dyja
secila m'e bukur se tjetra qe.

Se ish i tillë ky koleksion bizhush
Që dritë e terr lëshonte njëkohësisht,
Që njëqindfish etjen për jetën shtonte,
Por dhe që vdekjen ndillte njëqindfish.

Të huaj jemi

Të huaj jemi ne prej kohësh,
Ç'ish për t'u thënë është thënë,
Si gurët që zënë vend në tokë,
Në jetë vend ne kemi zënë.

Towards each other we have closed
All the roads and paths,
Like two medieval cities
With walls, fences and stacks.

But at night, when the brain is tired,
The gates close quietly,
You find a path and enter inside,
A path that only you know.

Then, as if in the alleys of the park,
I walk among the circovolutions,
I enter carefree dreams,
I admire, I laugh, I wave.
But when the morning is approaching,
you start to worry suddenly,

And silently you go out of
the path, which comes out only for you.
The day comes. Life flows again.
And we both as before
Cold and invincible stand
Like two medieval cities.

crystal

It's been a while since we've seen each other and I feel
how I'm slowly forgetting you,
how your memory is dying in me,
how my hair is dying and everything.

Now I'm looking up and down for
a place to let you go.
A stanza or a note or a brilliant
Where to leave you, to kiss, to go.

If no grave accepts you,
No marble or crystal mortuary,
Shouldn't I dance back to carry you
Half dead, half alive?

I can't find where to throw you
To find a field or a flower bed
Where I gently gather pollen
Everywhere, everywhere to spread you.

Autumn of Tirana

The sky is shapeless, like an idiot's brain,
the pavements are boring, the rain pours down on
a passer-by, an umbrella, the weather roars,
a bicycle takes the turn with speed.

Formless is the sky, like an idiot's thought...

Insufficient time

I don't have time to forget many things
From my mind I take you forever.
For the old tragedies and flashbacks
I will need at least two years.

And perhaps as much for Dante,
For the French land and the beaches as much,
Perhaps the women I'll be sweeping away
When the dusk draws near.

Like the overweight traveler
Before the departing plane in a little while
Still heavily laden
I'll approach the lost grave.

How can I take this burden off my shoulders?
Where do I put this weight, how?
I can't go down there with him
, but I can never leave him up there either.

Thought until the last moment
From old age, from the tragic hostage,
A perhaps incomprehensible sign
I will make you all and I will leave.