Kushdo që e ka lexuar pjesën e parë të rrëfimit tim, besoj e di që gjithçka filloi me një kafe dhe një shikim. Nuk prisja shumë nga ajo ditë, thjesht një mëngjes i zakonshëm te Toptani. Por pastaj u ndesha me një të panjohur, debatuam për këpucët e mia të kuqe, dhe një ditë pa plan u kthye papritur në një histori që më mbeti në mendje.
Që atëherë, çdo herë që shkoj te Toptani, një pjesë e imja pyet veten nëse do ta takoj sërish. Por së fundmi nuk isha aty për të. Isha për shtëpinë. Prej ditësh nuk po flija mirë. Nuk ishte pagjumësi, por më shumë si një lloj bezdisjeje nga vendi ku qëndron. E kam fjalën për ato netët kur çdo cep i dhomës duket si diçka që nuk të përket më. Si një vend ku ti rri, por nuk jeton.
Ndoshta po bëhesha dramatike. Ndoshta kisha nevojë për ndonjë ndryshim. Mbase të blija ndonjë bimë. Të risistemoja dhomën. Të digjja pak temjan, nuk e di. Kështu që një të shtunë me shi shkova te Toptani. Vetëm. Pa plan. Thjesht me një ndjesi se diçka duhej të ndryshonte. Mendova se do të isha vetëm. Gabova. Ai ishte aty (më në fund), me një pulovër blu të errët, qëndronte afër shkallëve lëvizëse, me telefon në dorë, si dikush që kërkonte një arsye për të mos qenë aty ku duhej të ishte.
U futa te JYSK pa më parë. Pak minuta më vonë e pashë përsëri disa metra me tej. Bëra sikur nuk e vura re. I thashë vetes që isha aty për një set çarçafësh. E vërteta? Më mungonte ndjesia që dhoma ime kishte dikur. Një krevat i sistemuar si ato fotot në Pinterest me çarçacët e butë më dha atë ndjesi që më mungonte.
U zhvendosa te Globe, po shihja disa pajisje për kuzhinë që s’më duheshin dhe i lashë përsëri. Pak çaste më vone, u ula te një kolltuk te Shtëpia Ideale. Jo për të blerë, vetëm për të menduar. Me sa duket, edhe ai.
"Prap ti?" tha papritur përballë meje. Pa përshëndetje. Vetëm me një buzëqeshje të çuditshme. U mendova ta injoroja, por m’u duk budallallëk. U ul pranë meje, pa ftesë.
“Ç’po bën këtej? Por rinovon vetminë?” tha. “Jo,” ia ktheva. “Po bëj paqe me vetminë.” Ai vetëm pohoi. Pa sarkazëm. Pa koment. Një herë të vetme. Më tha që kishte kohë të lirë dhe u ofrua të më shoqëronte. As pranova, as refuzova.
Ecëm bashkë. Te Zepter, preka me gisht një rresht me thika si të isha në një film noir. “Unë nuk kam qejf të gatuaj, po këto thika do t’i blija t’i kisha,” i thashë. “Mirë që na e the,” shtoi duke qeshur. “Të mos zihemi kurrë me ty në kuzhinë.”
Te Comodita, shtypa me dorë një dyshek. Ai bëri një nënqeshje sikur donte të thoshte: “Do blesh vërtet dyshek apo thjesht je ne siklet e nuk di se çfarë bën?!”
“Ti punon diku këtu?” e pyeta me një ton sikur po mbaja shënime. “Zyra ime është 5 minuta larg nga këtu. Kam një studio interior design. Po punojmë te një klinikë dhe vij shpesh këtu për të parë materiale.”
Te Elegance Home, ai mori një llambë dhe e rrotulloi në dorë. “Jo stili im,” tha. “Por çuditërisht, i yti.”
“Po më quan dramatike?”
“Po.”
Dhe kishte të drejtë. Nuk mbaj mend sa qëndruam në katin e katërt. Egjeu, Biote, Dage, një ndalesë spontane pas tjetrës. Herë ndalesha kot, herë për ndonjë gjë që mund të më duhej në shëpi. Kishte një ritëm të qetë që po më pëlqente. Ai më jepte mendim si prej eksperti.
Më pas u ngjitëm te Best For dhe Arteg. Te Best For fillimisht u ndala për një shportë organizuese, por përfundova duke zgjedhur një filxhan të vogël me dizajn të veçantë (fun fact: unë koleksionoj filxhanë të tillë). Dhe po të më kishin zënë sytë ofertat dhe uljet, ndoshta do kisha blerë edhe më shumë.
Ai më shoqëroi deri te parkingu. Për çudi, nuk po fliste me ironi këtë herë. Ishim thjesht dy njerëz që, disi, ecën nëpër një qendër tregtare dhe kaluan disa orë bashkë (dhe flirtuan, patjetër).
“Beson te energjia e objekteve?” e pyeta kot.
Ai u ndal pak. “Besoj te energjia e njerëzve.”
Nuk i shkëmbyem numrat as këtë herë.
Por diçka në mënyrën si më pa para se të futej në makinë më bëri të mendoj se ndoshta kjo nuk ka përfunduar...
Kur shkova në shtëpi, zhvendosa karrigen pranë dritares. Vendosa libra në tavolinë dhe filxhanin e ri pranë, sikur të kishte qenë aty gjithmonë. Bleva një vazo me lule te një shitës në rrugë dhe e lashë në një cep të dhomës. U ula dhe pashë përreth dhe më pëlqeu ndjesia që mora.
Ndoshta po mësoj dhe unë të rrethohem nga gjëra që më bëjnë të ndihem mirë: disa libra në tavolinë, një filxhan, vazo me lule dhe pse jo, një djalosh që rikthehet më shpesh seç prisja.
P.S. Nëse edhe ty të ka ndodhur të ndihesh i huaj në shtëpinë tënde, ndoshta është momenti të ndryshosh diçka. Deri më 21 maj, Toptani të fton të shohësh me sy të rinj hapësirën ku jeton dhe për këtë, ka ulje në 11 dyqane që i kushtohen shtëpisë.
View this post on Instagram
