In “The Dalina Show” by Andale Media , a rare window was opened on a dark and often silent topic: pathological jealousy . Women, girls, and a boy shared their experiences with violence, extreme control, and the scars left by a love that is not love, through their anonymous stories.
When I was 18, I was in a relationship with a 25-year-old guy. It only lasted 9 months, but it affected me much longer . After the breakup, he started stalking me. In fact, he had been giving me the signs from the beginning. Even when we were hanging out with his friends, he would get jealous. It seemed to him that I was looking at him more than I should, talking more than I should. The last 3 months of the relationship, he felt like he was losing control over me.
At first, they seemed like manly gestures. His words had a lot of weight with me. It felt like I had a man on my side who represented me, it seemed very beautiful to me. But then he started monitoring me with GPS apps, stalking me, checking my location. If I turned off the GPS, he thought I was doing something secretly.
He didn't ask about my past, it was just the thought of me having had someone else before him that killed him. He didn't like hearing about my experiences. It was very difficult to break up. His stalking started during the relationship. When I told him I didn't want to be with him anymore, he refused to leave. He would sit downstairs and cry. He would listen at the door to understand what I was doing. He would become aggressive when I told him to leave. He would say desperate things to me: "Why don't you fight for our love?" It was a feeling between annoyance and trauma that left me for months after the relationship ended. I developed a great disgust for that relationship.
He constantly wrote to me on every social network. He had a very cold relationship with his family. They never expressed their love for each other. He didn't hug his mother, he said he felt embarrassed.
We lived in the same city, but we never saw each other again. When it happened after 6-7 months, he tried to talk to me nicely, gently. I had to involve my then-boyfriend to tell him not to talk to me anymore. I hate it now when I hear from others that they find gestures of jealousy beautiful.
2. “Daniela”
My story began when I was 15. He was 17. The beginnings were normal. He behaved very well. We talked on Facebook. But when I started high school, he started accompanying me every day, and what seemed beautiful at first… became suffocating. I couldn't look at or greet a boy on the street, because he would turn away violently.
Shoqet e shihnin si “Romeo”. Kam humbur shumë njerëz, shoqe… nuk u vë faj. Ishin vajza të vogla. Ai plagosi dikë rëndë me thikë dhe përfundoi në burg. U ndamë, por u rilidhëm. Mendoj se nga frika. Ditën që doli nga burgu, erdhi poshtë pallatit, më kërcënonte me motrat, me babin, me mamin.
Pas burgut ishte më i qetë. U bë një njeri krejt tjetër, s’ishte më i dhunshëm. Por mua më rëndonte fakti që s’kishte as gjimnaz, vinim nga sfonde krejt të ndryshme.
Para burgut më merrte nga shkolla, mbante thikën poshtë çantës. Më vinte në shtëpi dhe po të mos i hapja derën, më thoshte: “Do të vras motrën po s’më fole”.
Vetëm tani, vite më vonë, e kam kuptuar që ai ka tentuar të më përdhunojë. Kam tentuar vetëvrasjen. Një natë më rrahu shumë. Shkova në shtëpi duke u fshehur që të mos kuptonin gjë familjarët. Peshoja vetëm 49 kg dhe isha 1.70 e gjatë. Stresi që më shkaktonte ai më shkriu totalisht. Doja të hidhesha nga ballkoni, por një mrekulli ndodhi, nuk e di çfarë.
Vetëm një mësuese në shkollë e kuptoi çfarë po kaloja, por nuk kam kërkuar ndihmë. Diku brenda vetes e dija që kjo s’do ishte jeta ime. Familja e tij e justifikonte njeriun që ishte bërë ai. I ati punonte në tallava, e ëma skllave e të atit.
Ai shkoi në Itali, pas një kohe ra në koma. E takova kur u zgjua që të ndaheshim, dhe e bëra që të më linte ai. U kthye pas shumë kohësh duke më kërkuar. Në atë kohë po njihesha me dikë tjetër që më mbrojti.
Ai më vonë u vetëvra jashtë shtetit. Për të mbaroi jeta, por për mua lindi. Nuk bërtas më natën, siç më thotë partneri që kam sot. Kemi më shumë se 8 vite bashkë dhe një djalë të vogël. Bëj terapi orientale, flas për gjithçka që kam kaluar. Qëllimi është të heq antidepresivin që po marr.
Klodiana tregon për xhelozinë patologjike të babait të saj ndaj nënës. "Ne ishim dy fëmijë dhe fillimet i mbaj mend të mira, por më vonë atij filloi të mos i ecë puna dhe u bë agresiv. Ata ishin të martuar me mblesëri dhe nga jashtë dukej si burri ideal. Ndonjëherë, kur shkonim në plazh, ai bëhej xheloz për rrobat e plazhit të nënës time. Kur ktheheshim në shtëpi, kishte gjyqe që mund të zgjatnin për orë të tëra, dhe kur ajo flinte më shumë sesa zakonisht, ai kujtonte se kishte dalë gjatë natës.
Ai kishte një rivalitet të çuditshëm dhe gjithmonë kishte frikë se për nënën flitej më mirë sesa për të. Nëna kishte një profesion të lirë dhe punonte nga shtëpia, por ai dyshonte se femrat me të cilat ajo punonte i sillnin letra dashurie nga burra të tjerë. Mami im ishte shumë e butë, ai e bëri të humbiste vlerat e saj.
Tani, pas kaq shumë vitesh, ata të dy janë të çrregulluar. Babai im është në mjekim dhe po përpiqem të ndihmoj nënën, por ka shumë vështirësi. Unë kam kaluar shumë trauma dhe barra ishte e madhe, sidomos kur u largova, sepse mami nuk kishte më mundësinë të shprehte diku emocionet e saj. E kam pasur vështirë me meshkujt për shkak të ndikimit të babait tim dhe xhelozisë që kam përjetuar.
Tani jam në një lidhje, por ende përjetoj pasiguri dhe kontroll ndaj partnerit. Ndonjëherë, jam ende e mbërthyer nga ato ndjenja të vjetra të xhelozisë. Kam menduar për një fëmijë, është gjëja që dua më shumë në këtë fazë të jetës."
Shenjat e para të xhelozisë së tij nisën tre-katër muajt e parë. Unë kam qenë 17 vjeç, ai 28 vjeç. Filloi dhuna ndaj meje. S’kishim qenë as të fejuar dhe më ndaloi të shkoja në shkollë. As të haja bukë kur doja s’më lejohej. Më thoshte që duhej ta hapja telefonin me zilen e parë.
Në shkollë isha një herë në orë të mësimit, s’iu përgjigja që në fillim, ai hyri brenda duke ulëritur. U fsheha në tualet. Erdhi, më gjeti dhe më goditi me shkelm në fytyrë dhe më theu hundën. Thjesht kam parë gjak dhe ndjeja shumë dhimbje. Kisha shumë frikë çfarë do ndodhte më pas. Nuk reagoi askush. Vazhdoja e lidhur nga frika. Thoshte: “Do të të vras babin, familjarët.”
Kur e morën vesh në familje, më mbyllën në shtëpi, por kontaktin me të e mbaja në telefon. Edhe në polici shkuam, por s’u bë gjë sepse ai ishte “i forti”. Më mirë që s’u përball me babin sepse do përfundonte keq për njërën palë.
Një ditë ikëm në një vend dhe në atë shtëpi ishin dhe ca shokë të tij. Më tregoi armën dhe më detyroi të bëja atë që thoshte ai. Më detyroi t’u bëja seks oral shokëve të tij, ndërkohë që ai shihte. Unë kam një mama të bukur dhe më thoshte: “Ti do bëhesh si mami jot,” — sepse sipas tij, një grua e bukur ishtëe k*rvë.
Pas asaj ngjarjeje ai vazhdoi sikur asgjë të mos kishte ndodhur. Unë kam tentuar tre herë të vras veten. Një herë piva një grusht me barna por më çuan njerëzit që më panë rrugës në spital. Në shtëpi kam prerë damarët ,por më gjetën prindërit.
I vetmi moment kur ai kishte ndjeshmëri, ishte kur konsumonte lëndë narkotike. Jetonte vetëm me mamin. Babai i tij kishte krijuar familje diku jashtë.
U shkëputa gradualishte prej tij duke e kundërshtuar në urdhrat që më jepte. Kanë kaluar rreth 8 vite dhe ende më shkruan. Sot kam një vajzë 6 vjeç dhe frika ime më e madhe është t'i ndodhë një histori e ngjashme me timen.
Sot jam 28 vjeç. Kam qenë i fejuar dhe bashkëjetoja me partneren time. Ishim lidhur prej tre vitesh, gjithçka nisi bukur, jemi njohur në universitet, kishte shumë kimi, por me kohën ndjeva një lloj distance prej saj. Ishte vajzë shumë e bukur dhe kjo më mbushte me ankth... nuk më ndodhte shpesh, por me të, ndihesha sikur duhej të isha gjithmonë në kontroll të situatës.
Në një moment, gjatë kohës që bashkëjetonim, zbulova disa mesazhe që ajo kishte shkëmbyer me një djalë tjetër. Nuk ishte ndonjë provë e fortë për tradhti, por për mua, mënyra si fliste, mënyra si i buzëqeshte dikujt tjetër virtualisht, më bëri të shpërthej. E ndjeva që po më fshihej diçk, dhe që kisha humbur kontrollin ndaj marrëdhënies.
Kemi debatuar shumë atë natë. Dhe në një moment, kur tentova të afrohesha dhe ajo u tërhoq, e shtyva pa menduar. Ajo u gërvisht në faqe kur e preku ora ime. Ajo më denoncoi në polici menjëherë.
I had seen her behavior before that bothered me. I remember it well: at our engagement party, she flirted with a coworker. I was blindsided that day, but I didn't react. After that party, when we went to meet some of her relatives, she introduced me simply as a "friend." At that moment, I felt like I had hit a wall. How could I be just a friend to someone I had been dating for three years?
After the incident with the pushing and stabbing, she took out a protection order. Since that day, I haven't been around her. She didn't even give me a chance to explain myself. I didn't insist anymore either. Something was broken that couldn't be fixed.
I was overcome with jealousy for my husband. When I had my son, after the first birth, I started creating a thousand and one scenarios in my head. At work, I would ask him why he was laughing at the customers, at the employees. I had jealousy before, but later it became excessive, inexplicable, and it was happening because of me.
I grew up in a much more patriarchal country, where jealousy and control were perceived as “care” or “love.” Meanwhile, my husband has always been an open-minded, very caring, and balanced man. It bothered me that he didn’t get jealous, and I would say to him, “Why don’t you get jealous?” – as if that would prove to me that he loved me more.
This situation lasted for about two years. I only realized what I was doing when a friend of mine told me that her husband was behaving the same way towards her – and she was experiencing it badly.
I worked hard on myself to understand what was behind these feelings. I reflected deeply and discovered that my control came from my insecurities, from my fear of losing someone I loved.
I don't have that controlling tendency anymore. I've let go of a lot of those thoughts because I've realized that there's nothing more important in life than being happy with myself. I'm a little sad, yes, that I wasted two years of my life being consumed by a senseless jealousy. And even more so that I didn't enjoy those two years as I should have with my little boy. Jealousy awakened an anxiety in me that I had never felt before.
Episode with full stories:
