A je personazhi kryesor në jetën tënde apo figuranti që nuk e mban mend askush në fund të filmit? Nëse je ndjerë si ky i fundit herë pas here, të japim mundësinë ta ndryshosh këtë fakt. Në “Mes nesh”, ti mund të ndash mendimet e tua më të sinqerta, të sigurojmë një ambient 0 gjykues ku ti mund të shprehesh për gjërat që ndjen aq shumë se duhet t’i ndash me dikë, sidomos kur të duket se askush nuk të kupton, apo interesohet për detajet e përditshmërisë tënde.

Të vodhën biçikletën mes qytetit dhe kishe shumë turp të ndiqje hajdutin nga mbrapa? Na intereson! Të tha i dashuri “Të dua” për herë të parë, po ty s’po të vinte t’ia ktheje mbrapsht? Na intereson! Të pëlqen herë pas here ta teprosh me alkoolin dhe të bësh prapësira vetëm për të shtuar pak adrenalinë në jetën tënde? Na intereson! E rëndësishme është që ti po bën diçka në jetë dhe ne jemi gjithë sy e veshë për t’i dhënë rëndësinë e duhur historisë tënde. :)

“Le të fillojmë me këtë: nëse një burrë është shumë i rregullt, ka një përkushtim të frikshëm ndaj stilit, të bën fotografi me ndriçim perfekt për Instagram dhe e njeh më mirë se ti ciklin e “Sex and the City,” ka shumë mundësi që ai të mos jetë burri yt i jetës (mund të jetë burri i një burri tjetër, por jo i yti!). Por unë, detektivia emocionale, nuk e kuptova. Unë mendova se problemi isha unë.

Në fillim, lidhja jonë ishte perfekte. Ai nuk zihej kurrë me mua, e donte kujdesin ndaj vetes më shumë se unë dhe më falte për gjithçka. Si nuk e kuptova?? Ai bënte dhuratat më të menduara, më jepte këshilla të shkëlqyera për veshjet dhe madje, më ndihmonte me flokët kur kisha një ditë të keqe. E vërteta është se ai ishte më i mirë sesa çdo shoqe që kisha pasur ndonjëherë. Dhe pikërisht këtu duhej të kisha dyshuar!

Por unë, psikologia e vetes, viktima e çdo faljeje që kam dhënë në këtë jetë, vendosa të gërmoj thellë: pse nuk ndihesha e dashuruar? A isha unë problemi? Fillova të lexoj libra, të ndjek podcast-e mbi marrëdhëniet, të bëj teste mbi stilin e lidhjes. Përgjigja gjithmonë ishte: “duhet të punosh me veten.” 

Dhe unë punova. Zot, sa punova! Shkova aq thellë në analizën e vetes, sa në një moment mendova se kisha zbuluar një traumë që nuk e dija se e kisha. Thashë: ndoshta nuk jam mësuar të pranoj dashurinë? Ndoshta kam frikë nga intimiteti? Madje, e justifikova që ai nuk më prekte shumë, duke menduar se ndoshta ishte thjesht tipi i tij. Ose ndoshta isha unë e shëmtuar.

Dhe pastaj ndodhi. Ai e tha vetë.

Me qetësinë më absolute më shikon, më ul dhe më thotë: “Më duket se më pëlqejnë burrat.”

Këtu më vjen inati më i madh. Sepse le të marrim dy skenarë. Në të parin, unë e kap në një moment dramatik me një mashkull tjetër. Ai më ndjek, kërkon falje, më thotë që e kam keqkuptuar. Pastaj kalojnë ditë, ai ndihet në faj, më lutet, më kërkon falje, më blen dhurata dhe unë dal nga kjo marrëdhënie me kokën lart. Në të dytin, unë i kontrolloj telefonin, kuptoj gjithçka dhe filloj ta ngacmoj në mënyrë pasive-agresive. Nuk i them kurrë drejtpërdrejt që e di, thjesht lë gjurmë në çdo bisedë derisa ai mes lotësh pranon gjithçka. Ai qan, kërkon falje, ndihet në faj.

Po kur ma tha vetë? Asgjë. Nuk kisha asgjë në dorë. Nuk kisha as skenarin dramatik, as hakmarrjen. U ndjeva si shoqja e tij e ngushtë. Aq shumë më urren sa nuk më dha një ndarje dramatike?! Dhe pastaj, papritur, çdo gjë mori kuptim.

Ai nuk ktheu kurrë kokën për të parë një vajzë në rrugë. Kurrë. As edhe një herë të vetme. Nëse një mashkull tjetër kalonte pranë nesh, ai do të analizonte këpucët, orën, prerjen e flokëve. Por një femër? Asnjë reagim. Dhe unë, si një budallaqe, nuk e kisha vënë re.

Po nëse do të kishte qenë një femër? Këtu do ta kisha krahasuar veten me të, do të më kishte vrarë vetëbesimin, do të kisha bërë sikur nuk më interesonte ndërkohë që brenda vetes do të analizoja çdo detaj të saj. Po si mund ta krahasoj veten me burra?? Çfarë të bëj, të dyshoj te vetja sepse nuk i kisha bicepsat si italiani 3 kilometra larg i Tinder-it, që kërkon “new friends” në Tiranë?

E dini atë momentin në filma kur protagonistja më në fund kupton të vërtetën dhe të gjitha skenat e jetës i kalojnë në mendje në fast forward? Po, ai ishte momenti im. Dhe unë qesha.

Pas gjithë atyre muajve vetë-reflektimi, leximi dhe përpjekjeve për të “ndjerë dashurinë,” doli që problemi nuk ishte as trauma ime, as mungesa e ndjeshmërisë sime, as fëmijëria ime e ndërlikuar. Problemi ishte që ai nuk i pëlqente gratë. Dhe unë isha një grua. Kaq.

Pas ndarjes, pata një periudhë zbrazëtie ku, për herë të parë, nuk analizoja veten. Nuk më duhej më të zbuloja pse ndihesha ashtu, nuk më duhej të bëja terapi me veten time në çdo hap. Dhe ndjeva një çlirim të pashpjegueshëm. Ja ku jam sot, më e lirë, më e lumtur dhe me një ish të dashur që ndoshta do të bëhet një ikonë mode në të ardhmen. Të paktën, shija e tij në çuna ishte po aq e mirë sa shija e tij në veshje.”

Shënim: Artikulli është përshtatur nga redaksia për qëllime editoriale dhe qartësie. 

Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.

Are you the main character in your life or the sidekick that no one remembers at the end of the movie? If you've felt like the latter from time to time, we give you the opportunity to change that fact. At "Among Us", you can share your most honest thoughts, providing a non-judgmental environment where you can express yourself about the things you feel so strongly about that you need to share with someone, especially when it seems like no one understands you, or cares about the details of your daily life.

Your bike was stolen in the middle of the city and you were too embarrassed to chase the thief from behind? We care! Your boyfriend said "I love you" to you for the first time, but you didn't feel like saying it back? We care! Do you like to overdo it with alcohol from time to time and do mischief just to add a little adrenaline to your life? We care! The important thing is that you are doing something in life and we are all eyes and ears to give the right importance to your story. :)

“Let’s start with this: if a man is very neat, has a terrible commitment to style, takes perfectly lit photos of you for Instagram, and knows the “Sex and the City” series better than you do, there’s a good chance he’s not the man for you (he might be someone else’s husband, but not yours!). But I, the emotional detective, didn’t get it. I thought I was the problem.

At first, our relationship was perfect. He never fought with me, loved taking care of himself more than I did, and forgave me for everything. How could I not understand?? He gave me the most thoughtful gifts, gave me great advice on outfits, and even helped me with my hair when I was having a bad day. The truth is, he was better than any friend I'd ever had. And that's where I should have suspected it!

But I, the psychology of myself, the victim of every apology I've given in this life, decided to dig deep: why didn't I feel loved? Was I the problem? I started reading books, listening to podcasts about relationships, taking tests on attachment styles. The answer was always: "you need to work on yourself." 

And I worked. God, how I worked! I went so deep into self-analysis that at one point I thought I had discovered a trauma I didn't know I had. I said: maybe I'm not used to accepting love? Maybe I'm afraid of intimacy? I even justified it by saying that he didn't touch me much, thinking that maybe it was just his type. Or maybe I was ugly.

And then it happened. He said it himself.

With absolute calm, he looks at me, sits me down, and says, "I think I like men."

This is where I get the most angry. Because let's take two scenarios. In the first, I catch him in a dramatic moment with another man. He follows me, apologizes, tells me I misunderstood him. Then days go by, he feels guilty, begs me, apologizes, buys me gifts, and I walk out of this relationship with my head held high. In the second, I check his phone, figure everything out, and start passive-aggressively harassing him. I never tell him directly that I know, I just leave a mark in every conversation until he tearfully admits everything. He cries, apologizes, feels guilty.

But when did he tell me himself? Nothing. I had nothing in my hand. I had neither the dramatic script nor the revenge. I felt like his close friend. He hates me so much that he didn't give me a dramatic breakup?! And then, suddenly, everything made sense.

He never turned his head to look at a girl on the street. Never. Not even once. If another man passed us, he would analyze the shoes, the watch, the haircut. But a woman? No reaction. And I, like a fool, hadn't noticed.

What if it had been a woman? Here I would have compared myself to her, it would have killed my self-confidence, I would have pretended not to care while inside I would analyze every detail of her. But how can I compare myself to men?? What should I do, doubt myself because I didn't have biceps like the Italian 3 kilometers away on Tinder, who is looking for "new friends" in Tirana?

You know that moment in movies when the protagonist finally realizes the truth and all the scenes of her life flash through her mind in fast forward ? Yes, that was my moment. And I laughed.

After all those months of self-reflection, reading, and trying to “feel the love,” it turned out that the problem wasn’t my trauma, my lack of empathy, or my complicated childhood. The problem was that he didn’t like women. And I was a woman. That’s it.

After the breakup, I had a period of emptiness where, for the first time, I didn't analyze myself. I no longer had to figure out why I felt the way I did, I didn't have to do therapy with myself at every turn. And I felt an inexplicable liberation. Here I am today, freer, happier, and with an ex-boyfriend who will probably become a fashion icon in the future. At least, his taste in guys was as good as his taste in clothes.”

Note: The article has been adapted by the editors for editorial purposes and clarity. 

Copyright Anabel.al / Reprinting without permission of the editorial staff is prohibited.