Nuk më rastis shpesh të dëgjoj emisione mëngjesi, thuajse s’më rastis kurrë, ndaj kur e pashë në llogarinë e Anabel se dy gazetarë, Valbona Mhilli dhe Ermal Qori, në emisionin “Mirëmëngjes Shqipëri” keqinformonin publikun, nuk mund të mos e dëgjoja videon.

“Holauskët, të burgosurit e parë mbërritën në kampin Audjkfjqdsdvaf”, u shpreh Valbona dhe më pas, e mbështetur edhe nga Ermali, ia vendosën fajin gjuhës gjermane për mungesën e informacioneve për një ndër kampet më famëkeqe, Auschwitz. (Le ta themi njëzëri: Auschwitz!)

Postimi i Anabel mori dhenë dhe gjatë asaj dite dhe më tej, e gjeta në çdo rrjet social, të shprehur në forma të ndryshme. Sigurisht, më erdhi shumë keq për nivelin e gazetarisë, pasi as unë nuk di gjermanisht, por historinë e kampeve të përqendrimit e njoh dhe e di se Auschwitz është ndër plagët më të mëdha në histori dhe padiskutim, shenja më e përgjakshme në historinë e shtetit gjerman. Besoj se e kam mësuar diku nga klasa e shtatë, pa pasur fare nevojë të bëj një shkollë për gazetari, ose për të ndjekur një kurs gjermanishteje.

Më pas, lexova se të dy gazetarët u larguan nga RTSH dhe Ermal Qori bëri një reagim në llogarinë e tij në Instagram: “Sqarim për publikun, kolegët dhe të gjithë dashamirësit që dërguan me qindra mesazhe dhe telefonata sot: NUK ËSHTË I VËRTETË LAJMI I PUSHIMIT TIM NGA RTSH (Radio Televizioni Shqiptar), mos deformoni të vërtetën!”, u shpreh ai.

“Kam vendosur të mos jem më as autor dhe as moderator i programit “Mirëmëngjesi Shqipëri”, programit të cilit i kam dhënë energjinë dhe fytyrën time, duke e marë nga 0 e duke e ngritur on TOP. Fytyra ime vlen më shumë se çdo formë tjetër, nuk negocioj me askënd për asgjë, kam refuzuar dhe refuzoj të bëhem pjesë e arrogancës, injorancës dhe çdo forme tjetër kompromentuese! Gazetaria është profesioni im, pasioni im dhe jam unë, pa maskë, pa doreza, pa kompromise dhe me shumë punë, lexim, përkushtim për të shërbyer në misionin e rëndësishëm të medias. Kush më njeh e di mirë që unë nuk jam ndërtuar mbi skandale por mbi punë dhe shumë punë”, vijoi ai.

Mandej, Ermali tha:

“Gazetaria ime është redaksionale, është e mirëfilltë dhe punë kërkimore, pjesë e të cilës është terreni i politikës, raportimi i luftës e deri te raportimet ndërkombëtare. Rastësia nuk më ngriti askund, formimi dhe përkushtimi po. Faleminderit publikut, atyre që më besuan nga dita e parë, unë do të jem ky që jam, i vërtetë deri në frymën e fundit! Do të shihemi shpejt! Përqafime”.

Pasi u shkëputëm nga përqafimi i Ermalit, le të rikthehemi në realitet. Pse është kaq e vështirë që të tillë gazetarë, para se të flasin me bindje të plotë në një rubrikë, të mësojnë dy gjëra më parë? Sot, në botën ku ne jetojmë, është keqardhje të mos klikosh në Google, me gisht ose me mouse dhe të lexosh histori që i di gjithë bota.

Por, pse po ndodh kjo në mediat shqiptare?

Unë nuk jam një profesioniste për të bërë një studim të tillë, le të jemi të qartë, por jam një person kurioz, që do të informohet (Ujori brenda meje ngre gjithnjë krye). Duke qenë se e kam vënë re shpesh një neglizhencë në mënyrën se si transmetohen lajmet, ose edhe mungesë dëshire nga folësit, mendoj se diçka duhet të ndryshojë. Nuk e di ku haset problemi, te paga, mungesa e frymëzimit, mungesa e kërshërisë, fakti që ndoshta konsiderohet thjesht si ‘një punë dhe hajd’ ta mbyllim’, por dua t’u them të gjithëve që publiku e kupton shumë mirë se ç’po bëni.

Unë, përtej ekranit të TV ose të pajisjeve teknologjike arrij ta perceptoj se me çfarë humori është zgjuar folësi dhe se si ngec kur nuk ka një informacion mbi temën që po trajton. Për mendimin tim, zanafilla e problemit këtu nis: KUR NUK KA INFORMACION MBI TEMËN QË PO TRAJTON!

Si mundet që dikush të flasë për diçka që nuk e di? Për më tepër në një televizion publik, i cili paguhet me taksat e njerëzve që e ndjekin dhe i kushtojnë gjënë më të çmuar: Kohën! Është mungesë totale respekti dhe konsiderate ndaj ndjekësve dhe njerëzve që marrin mundimin të prekin telekomandën dhe të dëgjojnë emisionin dhe këtë rubrikë.

Sot, “Mirëmëngjes Shqipëri” nisi me dy gazetarë të rinj, Krisa Caushi dhe Marjo Merhorin. Unë uroj me zemër që të mos ndodhin më keqinformime dhe gazetarët ta marrin më seriozisht punën e tyre. Nuk kushton asgjë një rishikim i artikullit, konfirmimi i burimit, si dhe një lexim mbi temën për të cilën do të flitet. Ne në Anabel e bëjmë shpesh dhe nuk do ndalojmë ndonjëherë së e bëri. :)

 - Ky artikull është një qëndrim personal, shkruar nga A. Shehu, redaktore kontribuese në Anabel Media.

Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.