English
Anabelizim

Dy gra shqiptare rrëfejnë dhimbjen pasi humbën shtatzënitë e tyre me binjakë

Dy gra shqiptare rrëfejnë dhimbjen pasi humbën

Dje, në faqen e Revistës Anabel në Facebook, lexuesit tanë ishin të lirë të na shkruanin për ç’të donin. Gruaja e mëposhtme, që preferoi të mbetej anonime, rrëfeu një histori tejet të dhimbshme nga jeta e saj. Pasi mbeti shtatzënë me dy djem binjakë, fatkeqësisht dhe papritur, mori vesh se zemrat e foshnjeve kishin pushuar.

“Të dashur djemtë e mi që ikët pa ju njohur,

Ditën që mora vesh se në trupin tim po rritej një krijesë, ishte dita më bukur e jetës sime. E akoma më e bukur ishte dita kur bëra ekon për të parë gjininë tënde dhe kuptuam që nuk ishe një, por dy.

Nuk e di pse, por unë dhe babai yt mendonim se ishe vajzë dhe çdo gjë e kishim blerë rozë. Qeshëm aq shumë kur mjeku na tha që në barkun tim janë dy binjakë, por të dy djem. Qeshëm dhe u përlotëm nga dashuria e madhe që kishim për ju. Babai juaj më puthte barkun çdo ditë. Ju adhuronte aq shumë, sa hera herës, mërzitej me mua që nuk kisha neps të haja gjëra të çuditshme. Sipas tij, duhet të haja mirë, që ju të ishit mirë. Ishte çdo gjë kaq e bukur dhe kaq ndjesi qetësuese kur babai juaj betohej që do bëhej copë që ju të ishit fëmijët më të lumtur në botë.

Por, në kontrollin rutinë zbuluam se zemrat tuaja kishin ndalur. Nuk e di pse në muajin kur ne edhe pak prisnim t’ju mbanim në krah, zemrat tuaja ndaluan. Më latë një dhimbje të madhe. Një boshllëk që askush s’e mbush dot.

Nga dashuria që babai juaj kishte për ju, më akuzoi se s’jam kujdesur mjaftueshëm për veten dhe për ju dhe ja ku jemi sot... të ndarë dhe secili në jetën e tij. Ndoshta kështu e pati më të lehtë ai ta kalonte dhimbjen, duke më fajësuar mua. Ndoshta duhet të rrija shtrirë nëntë muaj pa bërë asgjë. Mbase kishte të drejtë, por s’ka gjë.

Atij i dua më të mirën dhe i uroj të bëhet baba me gruan tjetër. Baba i binjakëve, ashtu si donte. Ndërsa ju bijtë e mi, dua t’ju them që më bëtë të përjetoja ndjesinë më të bukur, atë të të ndjerit dy engjëj të lëvizin në trupin tim. Unë do t’ju lë të shkoni, sepse ndryshe e di që do të jetoj e izoluar në botën e dhimbjes. Por më besoni, jeni gjithmonë pjesë e shpirtit tim. Më falni që s’ju pashë dot.” – Anonime

Nxitur nga historia e mësipërme, një tjetër grua tregoi historinë e saj. Edhe ajo mbeti shtatzënë me dy djem binjakë, edhe ajo pësoi abort, por jo spontan. Lori i humbi djemtë e saj si pasojë e dhunës që bashkëshorti ushtroi mbi të.

“Lexova pak më parë historinë e një nëne që kishte humbur binjakët e saj dhe u preka pasi më erdhën ndërmend shumë kujtime të miat gjithashtu. Doja të shkruaja se ndoshta ajo femër gjen sadopak forcë e kurajo të eci përpara.

Dikur dhe unë përjetova pak a shumë të njejtën ngjarje. Por, ndryshe nga nëna në fjalë, unë jetova tre vjet me një njeri që përveçse dhunës psikologjike, së fundmi filloi edhe dhunën fizike. Madje, edhe kur dilnim ngamonte femra të tjera në syrin tim e justifikohej sikur thjesht po bënte shaka.

Më lutej për një fëmijë se në mendjen e tij, gjërat do të ndryshonin po të kishim fëmijë. Unë nuk pranoja, e shpesh i thoja se ai nuk ishte në gjende të mbante përgjegjësi për veten e jo më për një fëmijë. Pas një periudhe filloi dhe nëna e vet duke më akuzuar se unë nuk mundem t’i jap një fëmijë bashkëshortit tim. Ndërkohë që nga dhuna psikologjike që ushtronte çdo ditë, nga një njeri me vetëbesim të lartë, arrita të mendoja se mos unë ndoshta isha e vetmja fajtore në atë marrëdhënie. Të paktën kështu më bënte të ndihesha ai, kur më ulte, kur më përbuzte, kur s’i pëlqente asnjë mendim i imi, asnjë veshje, asnjë gatim, asgjë që bëhej nga unë kundrejt tij me dashuri.

Derisa, një ditë i dhashë lajmin se do të bëhej baba. Pra, ishte diçka që ai me muaj kishte këmbëngulur dhe duhej të ishte mjaft i lumtur. Në fakt ndodhi e kundërta, ai njeri nuk e dinte çfarë donte. Nëse donte alkoolin, drogë, fjalët e farefisit apo familjen që në thonjëza po krijonte. Kur i donte qejfi dhe s’kishte ardhur në shtëpi me ditë të tëra, kthehej me dhurata e lule në duar. Ndërkohë, që unë i thoja që e gjithë e jona ishte gabim, se unë tashmë s’kisha më lumturi dhe se do të kërkoja ndihmë nga një psikolog. Më premtonte çdo javë se do të ndryshonte dhe se do të më përkushtohej mua dhe fëmijëve tanë. Fjalë boshe. Ditën tjetër më kthehej kundra, më bërtiste kur rrija shtrirë: 'Ti je gjithmonë sëmurë, nuk di të bësh asgjë,' edhe pse në shtëpi e gjente gjithçka gati. 'Mos ha shumë se do shëndoshesh' e plot fjalë të tjera. Shpesh, më duhej të bëja punë të rënda, por kujt i interesonte. Atij jo të paktën.

Një mbrëmje më dhunoi e më tha që kur të lindësh, do të t’i marr fëmijët. Nuk ishte hera e parë që më prekte, por u betova se do të ishte hera e fundit që e lejoja. Sa lotë u thanë nëpër rrugët e qytetit që më përvëlonin dhe pyesja Zotin pse mua të gjitha këto, pse mua kur s’i kam bërë keq asnjë mize. Më dukej sikur s’më dëgjonte askush. Familja më thoshte 'ndahu, eja në shtëpi, nuk është jetë ajo.' Por ai vinte e qante si fëmijë, lutej e unë kthehesha përsëri e përsëri dëgjoja poshtërime dhe bija shumë poshtë psikologjikisht.

Mendoja, si ka mundësi që duart që dikur më përqafonin, tani linin shenja në trupin tim. Ditën pasi më dhunoi isha vetëm, e ndihesha keq. M’u përgjigj në telefon se po del me shokët për të festuar e unë shumë mirë mund të shkoja e vetme në spital duke qenë se jetonim vetëm dy minuta larg. (Miqtë ishin justifikimi i tij që të mblidheshin nëpër vende e të frekuentonte femra të tjera, pasi kisha lexuar mesazhe në celularin e tij, por justifikohej se ishin të dashurat e shokëve se ata s’kishin pasur bateri. Përralla të gjitha. 'Mos i bën vetë ato gjëra,' ishin fjalët e tij.)

Shkoj gati e vdekur në spital dhe aty marr vesh se zemrat e vogla kishin pushuar. Sa lot kam derdhur, thoja është ëndërr. Erdhi dhe qau dhe ai. mendova se vërtet u prek e më betohej si gjithmonë se do të ndryshonte e do të kishim fëmijë të tjerë më vonë e unë si një idiote e verbër me zemër të lënduar, e besova. E besova sërish. Mendoja se dhe atij i dhimbte shpirti po aq sa mua që ndihesha bosh tashmë pa krijesat e mia brenda meje.

Pa kaluar as 24 orë, në pije e sipër më thotë se bebat bënë mirë që ikën sepse unë s’do të isha një nënë e denjë, unë s’isha kujdesur mjaftueshëm për ta e nuk do e bëja kurrë. Një gjë kuptova nga ai njeri, që kur njerëzit janë ngushtë e në faj vetë, mundohen të të ulin ta sa më shumë që të të ndrydhin psikologjikisht aq sa të mos kesh forcë t’i kundërshtosh. E këta njerëz kanë nevojë për ndihmë profesionale, por normalisht nuk e pranojnë asnjëherë se u duket vetja në rregull.

Me mbështetjen e familjes, arrita të ngre zërin tim e t’i them çdo gjëje stop. Megjithëse e di që ka femra kudo që ndrydhen brenda vetes nga këta palo meshkuj, që mendojnë se bota drejtohet vetëm nga organet e tyre e nuk kanë ku të mbështeten. Por femra është e fortë e uroj që asnjë femër në botë të mos mbajë ndër dhëmbë zërin e saj, por ta ngrejë sa herë i bëhet një padrejtësi. Uroj që prindërit shqiptarë të mbështesin më shumë vajzat e t’i edukojnë djemtë me frymën e dashurisë dhe jo të dhunës.

Sot besoj në Zot, kam sërish dy krijesa brenda meje, por kësaj radhe me një bashkëshort mbështetës, motivues që është krenar që më ka pranë. Një njeri që Zoti e ka dërguar në tokë për të më bërë mua të lumtur. Çdo mëngjes falenderoj Zotin e sa herë që largohemi të dy në punë, lutem ta mbrojë e të jetë përgjithmonë me mua.” – Lori.

Mos humbisni edhe

REELS

OK!

Emisionin e plotë e gjeni në Youtube/ Andale AL

E kemi mbajtur sekret, por sot sikur kemi qejf t'jua themi! 💕 @greenandprotein.al është vendi që na sjell mëngjesin dhe drekën në zyrë se e kemi zgjedhur si vend të preferuar. Ndonjëherë shkojmë edhe vetë se ka ambient të lezetshëm dhe të qetë. 🥰 Bowls janë yll, lëngjet e frutave, çdo gjë dmth. 🥑

Sa i bukur ky projekti i @unwomenalbania 💕 Gratë fuqizohen, udhëtojnë vetëm, argëtohen dhe zbulojnë histori frymëzuese dhe të pabesueshme nga peshkatarët. Në një udhëtim shumë të bukur në Vlorë ndodhin të gjitha. Love the idea 💡 Bravo! 🙌

U zgjuam me një ndjenjë nostalgjie sot 😌

S'e dimë ne ç'rast ke ti, por dimë ku duhet ta marrësh fustanin! 👗 @la_kune_ ka kaq shumë modele për çdo event, masa S-2XL, super çmime dhe dizajne. Të nderon kudo dmth ✌️

POV: Të bien pantallonat në mes të performancës, por ti je Beyoncé 🔥

Dua Lipa performon këngën e Raffaella Carrà dhe rrëmben zemrat e italianëve ❤️‍🔥

Po ju, keni bërë ndonjëherë takime po aq interesante?! 🤨

Shpresojmë për më të mirën! 🇦🇱❤️‍🔥 Credits: @eja.alb

Two Albanian women confess the pain after losing their twin pregnancies

Dy gra shqiptare rrëfejnë dhimbjen pasi humbën

Yesterday, on the Anabel Magazine page on Facebook, our readers were free to write us for what they wanted. The following woman, who preferred to remain anonymous, confessed an extremely painful story of her life. After getting pregnant with two twin boys, unfortunately and unexpectedly, she learned that the baby's breasts had ceased.

"Dear my dear sons, who did not know you,

The day I realized that a creature was growing in my body was the most beautiful day of my life. Even more beautiful was the day I made an eclectic look at your gender and realized that you were not one but two.

I do not know why, but I and your father thought you were a girl and everything we bought was pink. He was so applauded when the doctor said that in my stomach there are two twins, but two boys. We laughed and scared off the great love we had for you. Your dad loves me every day. You worshiped so much that, occasionally, you were bored with me that I did not have to eat strange things. According to him, I should eat well that you were fine. It was all so beautiful and so much soothing sensation when your father swore that it would become a poem for you to be the happiest kids in the world.

But in routine control, we found out that your hearts had stopped. I do not know why in the month when the little we expected to keep you in your arms, your hearts stopped. Give me a great pain. A gap that no one can fill.

By the love your father had for you, he accused me of not caring enough about yourself and you and here we are today ... divided and each in his life. Perhaps it made it easier for him to pass the pain by blaming me. Maybe I should be stretched for nine months without doing anything. Maybe he was right, but there is nothing.

I love her best and I wish to become a father to another woman. Dad of twins, just as he wanted. As you my children, I want to tell you that you made me feel the most beautiful feeling, that of the two angels sent to move on my body. I will let you go because otherwise I know I will be isolated in the world of pain. But believe me, you are always part of my soul. Excuse me that I could not see you. "- Anonymous

Driven by the above story, another woman showed her story. She too was pregnant with two twin boys, and she suffered abortion, but not spontaneous. Lori lost her sons as a result of the violence the husband had exerted on him.

"I read the story of a mother who had lost her twins a while ago and touched me after many memories came to my mind. I wanted to write that maybe that woman finds some strength and courage to move forward.

Once and I experienced more or less the same event. But, unlike the mother in question, I lived three years with a man who, besides psychological violence, also recently began physical violence. Even when we were making other women in my eye, it was justified as if you were joking. He prayed to me for a child that in his mind things would change if we had children. I did not accept, and often I said that he was not in the position to bear responsibility for himself and not for a child. After a period began and my mother felt accused that I could not give a child to my spouse. Meanwhile, from the psychological violence she exercised every day, from a man of high self-esteem, I realized that I probably was the only culprit in that relationship. At least that made me feel when he lowered me when he despised me when I did not like any of my thoughts, any clothing, no cooking, the agony that was made of me against him with love.

Until, one day I told the news that she would become a father. So it was something he had insisted for months and should be quite happy. In fact the opposite happened that man did not know what he wanted. If you wanted alcohol, drugs, relatives, or the family that was in the quotation marks. When he wanted to have fun and had not come home for days, he would return with gifts of flowers in his hands. Meanwhile, that I said ours was all wrong, that I was no longer happy and that I would seek help from a psychologist. He promised me every week that he would change and dedicate myself to me and our children. Blank words. The next day he turned me against me, he shouted when I was lying: You're always ill, you do not know how to do anything, even though he found everything ready at home. You do not have much to say and full of other words. Often, I had to do hard work, but to whom it was interesting. Not least to him.

One evening I touched me and told me that when I was born I would take the children. It was not the first time that touched me, but I swore it would be the last time I let it go. How many tears were said in the streets of the city that drifted to me and asked the Lord why all these things, why me when I did not harm any size. It seemed to me that no one was listening to me. The family told me to stop, come home, it's not life. But he was crying like a child, praying and I would go back and again listen to humiliation and daughter very psychologically.

I thought, how could the hands that once embraced me now leave marks on my body. The day after the violence I was wrong, I felt bad, answered me on the phone that she was going out with friends to celebrate and I could very well hskoja alone in the hospital as we lived only two minutes away. (Friends were his justification to gather in places and to go to the other women after reading messages on his cell phone, but they were justified to be friends of friends that they did not have batteries.) All right. it did those things, were his words.

I go almost dead in the hospital and I find out that the little breasts had ceased. How many tears I poured, I say is a dream. He came and wept and he. I thought I really was touched and swore as always that she would change and we would have other children later and I as a blind idiot with a hurt heart, I believed. I believed again. I thought that he was saddened by the soul just as much as I felt now empty with my creatures within me.

Without spending 24 hours, drinking me tells me that babies are doing well to leave because I would not be a worthy mother, I did not care enough for them and would never do it. One thing I realized by that man, when people are close and blameworthy, try to lower them as much as psychologically suppressing you so that you do not have the strength to contradict. These people need professional help, but they do not always admit that they feel right.

With family support, I managed to raise my voice and tell everything stop. Though I know there are females everywhere they subdue within themselves by these male poles, who think that the world is directed only by their organs and have no where to rely. But the woman is strong and I wish no female in the world to hold her voice to the fore, but to raise it whenever it becomes an injustice. I wish Albanian parents to support more girls and educate their boys with the spirit of love rather than violence.

Today I believe in God, I still have two creatures within me, but this time with a supportive, motivating husband who is proud to be close to me. A man whom the Lord has sent to the earth to make me happy. Every morning I thank God and every time we leave both at work, please protect me and be with me forever. "- Lori.

×