Një tragjedi do i ndryshonte rrënjësisht jetën Dhuratës dhe dy vajzave të saj, Elvisës dhe Roselës. Prej tre vitesh, kryefamiljari i familjes Boçi nuk jeton më duke i lënë në mëshirë të fatit. Kushtet e jetesës janë sa të tmerrshme aq dhe të rrezikshme. Jetojnë të vetme në fshatin Krutje e Sipërme, në Lushnje; në një dhomë të rrënuar, e cila duket se po i mbyt.

Veç traumës që vazhdojnë ende ta kenë, dy vajzat kanë humbur çdo shpresë dhe besim. Nuk guxojnë më të ëndërrojnë, ndjejnë se jeta ka ndalur dhe për to.

“Në 9 korrik 2017 na tha që do të na çonte në plazh. Nuk kishim qenë asnjëherë. Në Divjakë ishte një vend i bukur dhe më tha që do të dilte një xhiro me gocën. Teksa po ktheheshin po luanin në breg të detit, ishte shumë cekët. Siç ishin duke luajtur, i ra goca me një gropë. E ka nxjerrë në fillim, por prapë janë fundosur të dy. Kur e nxori për herë të dytë gocën, vetë nuk ia doli dot. As sot nuk arrij ta besoj dot që ka ndodhur kështu,” rrëfen mes lotëve Dhurata.

Rosela ishte vetëm 10 vjeçe kur pa që babai humbi jetën. Një traumë e cila e shoqëron edhe sot, tre vite më pas. Duke e bërë të mbyllur në vetvete dhe të mos flasë me njerëz. Ndërsa, për Elvisën, mos takimi për herë të fundit me njeriun e saj të shtrenjtë, do të jetë pengu më i madh në jetë:

“Ditën kur ndërroi jetë babai, ishte dita e fundit që unë kisha shpresë. Që i thosha vetes, se gjërat do të bëhen mirë. I kërkova ndihmë Zotit që ta shpëtonte, por ai nuk ma plotësoi. Ndaj edhe tani nuk kam shpresë për asnjë gjë.

Kam tre vite pa e parë. Nuk shkonte të flinte pa më zënë mua gjumi, më mbante dorën gjithmonë. Dhe tani që rri këtu dhe shoh që nuk është me mua, është shumë keq. Ndjehem shumë keq. Do doja që vetëm një herë të më përqafonte.”

Në dhomën ku ato qëndrojnë kushtet janë shumë të këqija, lagështira po i rrezikon shëndetin. Ndërsa familja nuk ka as kushtet më minimale për të jetuar.

“Veç dhimbjes për babain, edhe kushtet ku jetojmë janë shumë të vështira. Ndërtesa është me baltë dhe ka shumë lagështirë. Nga lagështira ndonjëherë na prishen edhe librat dhe është e vështirë më pas t’i rregullosh,” shprehet Elvisa qënështë vetëm 16 vjeçe.

“Kjo dhomë është shumë stres për vajzat. Dhe kjo është një lloj dhimbje tjetër që duket se i lë edhe mënjanë nga bashkëmoshataret e tjera. E fshijnë shtëpinë, e rregullojnë me aq mundësi sa kanë. Dhe kur e mbarojnë, gjithmonë më thonë ‘o ma, a do të kemi ndonjëherë shtëpi të bukur që ta pastrojmë me qejf?’”

Dhurata mundohet që të punojë, por jetesa në fshat ia vështirëson së tepërmi mundësinë e gjetjes së një pune stabël. Teksa me zemrën e lënduar dhe me dëshpërimin e një nëne të pafuqishme bën thirrje për ndihmë.

“Punoj aty ku të jetë puna, edhe pse punët e rënda i kam pak të vështira. Pasi kam bërë disa operacione. Edhe pse ndonjëherë mund të kem kriza, prapë nuk ia vë veshin, pi një qetësues dhe shkoj të punoj. Punë në bujqësi bëj, sepse nuk ke shumë mundësi për të punuar në fshat. Me ato që fitoj nuk ia del dot, është shumë e vështirë. Ushqimin mundohem ta siguroj gjithmonë, gjërat bazike. Por, për vizita nuk i kam çuar asnjëherë vajzat. Elvisa që prej asaj të së atit, nuk ha, nuk ka oreks. Po ashtu nga të qarat e shumta, kam frikë se ka probleme me sytë. Sepse më thotë shpesh që i dhembin. Por, unë nuk kam mundësi ta vizitoj.

Nëse dikush do të më ndihmonte nuk do ta harroja për gjithë jetën. Ndoshta vajzat e mia do ta tregojnë nesër që ndihma e tyre nuk do të shkojë dëm. Dhe mund të jetë një rreze dielli për një jetë të re për ne.”

Edhe pse duket se fati veç po i dënon Elvisën dhe Roselën, të gjithë ne bashkë mund t’i japim shpresë për një fillim të ri.