“Një Jetë Me Ty” është një komedi-romantike që vë në skenë mardhëniet e një çifti të sapo martuar në sfondin e Tiranës bashkëkohore. Spektatori ndjek historinë përmes perspektives dialektike te dy protagonistëve. Me anë të kësaj tregimtarie, autori na lë të kuptojmë që e “vërteta”, si në ambjentin familjar po ashtu edhe në një kontekst më të gjërë, nuk është gjë tjetër veç se një interpretim personal i ndodhirave.
Konflikti i filmit nënvizon që konstruksioni i së “vertetes” është fortësisht I kushtëzuar nga mentalitetet që karakterizojnë perceptimin e Zhanerave në shoqërinë aktuale. Pritshmërite, dyshimet dhe paragjykimet që kemi tek “meshkujt” apo tek “femrat” dhe tek rolet që ato priten të kryejnë në shoqeri (grua/burr) nuk provohen ose mohoen nga “faktet”, por janë pjesë esenciale e struktures se tyre. Për të qartësuar këtë aspekt personazhet shërbehen me “vese” tipike që risin efektin komik të skenave.
Ky film, si dhe disa vepra të tjera që janë xhiruar në vitet e fundit, shënon lindjen e një faze të re të kinematografisë Shqiptare. Permbajtja nuk ka të bëj për fenomene si diktatura, varferia, krimi i organizuar, dhuna brutale, kanuni apo emigracioni, tema të cilat janë shfrytëzuar në mënyrë shpeshherë sipërfaqësore dhe pak koherente nga kineastë shqipëtare dhe ndërkombëtare mbas viteve 90”.
Vepra e Kames distancohet nga tematika e lidhur me periudhën e “tranzicionit” dhe fokusohet tek vështirësitë me të cilat ballafaqohet klasa e mesme. Falë kësaj zgjedhje, filmi ndërpret një fazë ekzotifikimi që karakterizon përfaqësimin e shoqërise shqiptare në kinematografinë (nder)kombëtare.
Ky aspekt, që nuk duhet nënvlersuar sepse tregon zhvillimin e nje këndvështrimi të çliruar nga komplekset e tranzicionit, është edhe rezultat I punës së producentëve të cilët kane arritur të realizojnë një film pa suport nga jasht. Vepra ka vendosur premisa për krijimin e një skene produksionesh “Indie” (të pavarura) që do mund të arrij publikun brënda dhe jasht vëndit pa I shërbyer atij stereotipe që paragjykojnë botëkuptimin kundrejt shqipëtareve dhe që limitojnë funksionin e kinematografisë si mjet komunikimi.
Recension nga Fabio Bego.
