Një vajzë me fustan të shkurtër i afrohet stacionit të autobusit. Në pamje të parë, thjesht do të presë në paqe linjën e saj dhe të hipë, si shumëkush. Por nuk mundet sepse në stacion, bashkë me të ndodhet një tufë burrash që po t’i quash të pataktë, u bën kompliment.
Kështu nis një skeç i vjetër i ‘Alpazar’ nga nëntori i 2015-s. Titullohet “Po kjo kush qenka” dhe mund të interpretohet vetëm si realiteti i hidhur nën petkun e humorit.
Vajza nuk thotë as një fjalë, kur e ngacmon polici, tironci, elbasanlliu apo vlonjati. Secili pret rradhën e tij, si të ishte një puntatë spontane e “The Bachelor,” dhe provojnë fatin me bukuroshen që po sheh terezinë e saj. Policit i bie të fiktë në këmbët e saj, tironci dyshon se është e huaj ngaqë s’i përgjigjet, elbasanlliu mendon se është nusja që i ka gjetur e ëma, vlonjati i thërret “ej” dhe “uo” aq herë, sa të shkaktohen morrnica nga bezdia.
S’ju vëmë faj nëse qeshni. Edhe publiku qeshi. Por nëse jeni grua, është thuajse e pamundur të mos e mendoni veten në vendin e aktores në skeç. Imagjinojeni sikur kjo skenë t’ju ndodhte vërtet. Gjithmonë, nëse s’ju ka ndodhur deri më sot. A nuk ndihesh në rrezik në praninë e gjithë atyre burrave që marrin iniciativën të të flasin, të të prekin me gisht, të të afrohen aq shumë, të mos dorëzohen? A nuk trembesh se mos situata përshkallëzohet dhe fjalët dhe ngacmimet shndërrohen në diçka më shumë? Mos vallë nuk po e bën mjaftueshëm të qartë që je aty për të pritur dhe jo për t’u objektivizuar në gjoks dhe shalë? Çfarë duhet të bësh që të të lënë rehat? Già po shihje terezinë tënde. Çfarë më shumë se kaq?
Gjithçka përfundon kur vajza lë të kuptohet se nuk po priste autobusin, por të dashurin e saj, luajtur nga Agron Llakaj. Pra, kur bëhet e qartë që ajo i përket dikujt tjetër, burrat humbasin interesin dhe heqin dorë sepse respektojnë pronësinë e atij mbi vajzën, por jo dëshirën e saj për të mos i folur kush. Në këtë situatë, respekti aplikohet vetëm mes burrash.
Në Shqipëri, burrat do ta gjejnë gjithnjë të drejtën për të të folur, për të të thirrur me emra frutash, për të të premtuar netë të zjarrta, të ardhme të sigurta dhe lekë. Fakti që e gjejnë këtë të drejtë, e rrëmojnë nga diku, nuk do të thotë që e kanë. Një vajzë që pret autobusin, një vajzë që vesh fustan të shkurtër, një vajzë e bukur, një vajzë me të treja këto tipare, thjesht do të shikojë punët e saja, pa u ndjerë në rrezik nga një turmë hormonesh me dy këmbë dhe mustaqe që mendojnë se nëse përpiqen fort, mund ta shtijnë në shtrat.
Ky skeç, sado i cekët të ngjajë, është bazuar në ngjarje të vërteta, sepse dikush, diku, o i ka bërë këto veprime përçmuese, o ka qenë subjekt i tyre.
Nga Alberta Kamenica
