"Sa herë vinin miq në shtëpi dhe ti u kërkoje të flinin te ne, u thoje: “Mos ki merak, se X (unë) do flija me vëllain dhe kemi vend plot” (pavarësisht se ishim një familje prej 7 personash dhe jetonim në një shtëpi vetëm me një dhomë gjumi), unë dridhesha dhe thyhesha nga frika. Refuzoja me frikë, por ti nuk më dëgjoje kurrë.
E di se ishe shumë e ngarkuar, po rrisje pesë fëmijë e vetme me një burrë të sëmurë, që të ishte bërë një barrë që kur ishe e re. Por ç’faj kisha unë? Më thyeje në shpirt. Ai më prekte… derisa një ditë më përdhunoi dhe shpirti im u thye përgjithmonë. Isha e vrarë, në shpirt, në zemër, në trup.
Sa e sa net flija duke qarë me ngashërim, me jastëkun ujë dhe pavarësisht se ti ose motrat mund të ishit duke fjetur me mua në të njëjtin krevat, nuk më dëgjuat kurrë. Më dhemb akoma sa herë e kujtoj. Dhe më dhemb edhe më shumë sa herë që më duhet ta shikoj në sy, apo të jemi të gjithë të mbledhur në një vend.
A të kujtohet kur isha e vogël dhe gjithmonë thoja se do të doja të jetoja në një vend të largët? Tani e di pse. Jam munduar kaq shumë ta “rris” vetë atë vogëlushe që është akoma e strukur me frikë atje në një qoshe, ta dëgjoj dhe t’i jap dashurinë që meritonte, thjesht për atë që ishte.
Më kanë vrarë të gjitha herët që “me shaka” thonit se unë isha më e shëmtuara në shtëpi. Një vajzë e vogël nuk e meritonte atë gjuhë," mesazh i ardhur në #TëPadërguarat nga një vajzë anonime me mbishkrimin "Drejtuar mamit".
