Mëmësia përshkruhet shpesh me fjalë të mëdha: “magjike”, “plot gëzim”, “përmbushja e fundit shpirtërore”. Por, ajo që rrallë thuhet është sa rraskapitëse, e vetmuar dhe ndonjëherë thjesht e vështirë mund të jetë ajo për nënat.
Grave në internet iu bë një pyetje: “Cila është ajo gënjeshtër për mëmësinë që do doje t’ua tregoje grave që s’e kanë përjetuar ende?” dhe ato ndanë realitetin e tyre në komente, pa filtra. Më poshtë janë 26 rrëfime që duhet t’i lexojë çdo prind – apo kushdo që po mendon të bëhet prind.
1. “Shumë prindër të rinj pyesin se ku zhduken miqtë e tyre pas lindjes. Ata janë ende aty, por duhet të bësh përpjekje për të mbajtur marrëdhënien. Ata e dinë që janë prioritet i dytë pas fëmijës, por nëse nuk kujtohesh dhe për ta, ata do të dorëzohen. Veçanërisht nëse ata s'kanë fëmijë, mos prisni që t'ju kuptojnë pa komunikuar hapur.”
2. “'Do të ndjesh gjithmonë gëzim!' Kjo është gënjeshtra më e madhe që të tjerët të thonë. 'Do të ndihesh në kulmin e lumturisë.' Por, mëmësia të nxjerr ndjenjat më të forta që as e dije që mund t'i përjetoje, të mira a të këqija qofshin. Thjesht, kur të vështirësohen gjërat, kujto se ndjenjat kanë një datë skadimi dhe do të ndjesh sërish gëzim.”
3. “Nuk më pëlqente të më thonin që nënat nuk mund të ishin të sëmura kur isha vërtet shumë e sëmurë. Më bëri të zemërohem. Por ia dola, dhe isha një nënë e vetme, krejtësisht e vetme.”
4. “Nëse do t’i thoja diçka dikujt që po mendon të bëhet nënë, do t’i thosha: Nuk është gjithçka fushë me lule. Është shumë punë, 24/7, dhe po, të kesh dhe të rrisësh fëmijë mund të të çojë në terapi ndonjëherë. Asgjë në jetë nuk është perfekte.”
5. “Kurrë nuk do të jesh pa lodhje. Vajza ime më e vogël nuk ka fjetur kurrë rregullisht gjatë natës deri në moshën 8-vjeçare. Tetë vjet të zgjohesh gjatë natës, çdo natë. Tetë! Vjet! Kjo të shkatërron.”
6. “Njerëzit nuk të përgatisin se sa e vështirë është faza e foshnjës — dhe veçanërisht, sa mund të ndihesh e zemëruar gjatë saj. Unë dhe burri im jemi njerëz të sjellshëm, të duruar, dhe ndiheshim kaq fajtorë. Djali ynë qante vazhdimisht. Ishim të privuar nga gjumi, të mbingarkuar dhe të frustruar. E dua më shumë se fjalët djalin dhe ndjenja e zemërimit kur ai qante më bënte të ndihesha si personi më i keq në botë. E zgjidhëm më pas këtë problem dhe ishim gjithmonë të butë me të. Por doja që dikush të na kishte thënë se ndjenja e mbingarkesës është normale — dhe se është OK ta vendosësh foshnjën në krevat dhe të largohesh për të marrë frymë.”
7. “Se duhet të sakrifikosh çdo pjesë të trupit, kohës dhe shpirtit për fëmijët e tu. Nëse ushqyerja me gji është nëkuptimin e parë dhe të dytë të fjalës duke të thithur jetën, e urren dhe të shqetëson, atëherë ndalo! Formulat kanë mbajtur foshnjat gjallë për dekada. Bëj atë që funksionon më mirë për ty. Duhet të vendosësh maskën tënde të oksigjenit përpara se të ndihmosh të tjerët. Një nënë mendërisht e shëndetshme dhe e lumtur është më e mira për një fëmijë të shëndetshëm dhe të lumtur.”
8. “Ndonjëherë nuk e do menjëherë fëmijën tënd. Kur më vendosën fëmijën në gjoks, ishte e çuditshme. Më duheshin disa ditë për t'u pajtuar me faktin se ky person që lëvizte dhe bërtiste ishte ai që mbaja për muaj në bark. E dua më shumë tani se atëherë — pas njohjes së tij. Kjo është OK. Nuk ndodh gjithmonë ajo dashuri e menjëhershme ku asgjë tjetër nuk ka rëndësi. Ndonjëherë merr kohë.”
9. “Instinkti amësor është një gënjeshtër e madhe. Gjithçka është provë dhe gabim. Po, sigurisht që e di se për çfarë ka nevojë vajza ime më mirë se kushdo tjetër – por jo për shkak të ndonjë instinkti. Është sepse kaloj më shumë kohë me të. Kur ishte foshnje, zakonisht e kisha gabim për atë që i duhej – derisa t’i provoja të gjitha dhe më në fund të gjeja gjënë e duhur.”
10. “Një herë thashë që isha mirënjohëse që burri im dhe unë ndërronim ditët gjatë fundjavës, ku ai më linte të flija dhe kujdesej për vajzën – dhe vjehrra më tha se nuk ishte e drejtë që 'e bëja' të kujdesej për fëmijën tonë sepse ai punonte me kohë të plotë. I thashë: ‘Oh, që do të thotë se puna ime (nënë me kohë të plotë, pa ndihmë apo pushim përveç fundjavës) nuk ka rëndësi sepse nuk paguhet?’ E ndava këtë në një forum dhe njerëzit më sulmuan, duke më thënë se ishte faji im sepse vetë vendosa të bëhem prind – sikur burri im të mos kishte asnjë rol. Më thanë se mëmësia nuk është punë, nuk është e vështirë. Në thelb, më quanin 'copë m...' që kisha nevojë të flija ndonjëherë.”
11. “Përfundova duke lindur në një spital tjetër nga ai që kisha planifikuar, me një ekip mjekësor krejt ndryshe nga ata që kisha parë gjatë shtatzënisë. Ata ishin tmerrësisht pa ndjeshmëri – dhe përvoja ime e lindjes ishte traumatike dhe e mjerueshme. U habita kur zbulova sa e zakonshme është kjo. Duhet të bëjmë më mirë për nënat.”
12. “Nuk të tregojnë se kur lind fëmijën, nuk do të jetë domosdoshmërisht një moment magjik dhe i lumtur siç e tregojnë filmat. Unë isha e mjerë. Po, ndjeva lehtësim të menjëhershëm nga të gjitha dhimbjet, por gjithashtu u trondita nga ajo që më ndodhi. Nuk ndihesha e lumtur; ndihesha e traumatizuar dhe e tmerruar. Isha e lumtur vetëm që fëmija im ishte mirë; përndryshe ndihesha e shkatërruar dhe e hutuar.”
13. “Një gjë që nuk përmendet mjaftueshëm është se çdo shtatzëni është ndryshe. Vetëm sepse e para ishte e mrekullueshme apo e tmerrshme, nuk do të thotë se e dyta do të jetë po ashtu. Ashtu si çdo fëmijë është ndryshe, është edhe çdo shtatzëni – dhe reagimi yt ndaj secilës.”
14. “Dy fëmijë nuk janë dy herë më të vështirë se një – janë rreth 3.5 herë më të vështirë. Në vend të dy prindërve për një fëmijë, tani ke dy prindër, një foshnjë të pafuqishme dhe një vogëlush xheloz. Viti i parë me të dy fëmijët më theu. I pari ishte relativisht i lehtë – flinte mirë – gjë që na bëri të ndihemi shumë të sigurt. I dyti? Nuk flinte. Nuk fjeti gjithë natën deri kur mbushi 2 vjeç. Kaos i vërtetë. Ai është gjithashtu më i ëmbli, më i dashuri dhe absolutisht i zgjuar. Nuk jam penduar aspak. Por kur njerëzit më pyesin për këshilla, gjithmonë them: Kushdo që do një fëmijë, le ta bëjë – por mendo mirë për të dytin.”
15. “Duhet të jesh gati për çfarëdo lloj fëmije që mund të kesh – dhe ai ndoshta nuk do të jetë siç e ke imagjinuar. I dua fëmijët e mi me gjithë zemër, por të dy janë neurodivergjentë. Kjo do të thotë mbledhje shtesë në shkollë, kohë dhe shpenzime për terapi fizike, logopedi, vizita te psikologu – gjithçka. Të jesh prind do të thotë të jesh gati për çdo betejë që fëmija yt do të përballet. Dhe rrallë herë është ajo që ke menduar.”
16. “Nuk të thonë që të disiplinosh fëmijën tënd është më e vështirë nga sa duket. Është shumë e lehtë ta përkëdhelësh fëmijën (veçanërisht nëse ke mundësi) dhe edhe më e lehtë të duash t’i blesh çdo gjë që do – qoftë nga dashuria, qoftë sepse nuk ndalet së qari. Gjithashtu është e lehtë të duash t’ia vësh fajin dikujt tjetër për gabimet e fëmijës tënd. Ndoshta do e kapësh veten në mes të një debati, duke kuptuar që fëmija yt kishte faj.”
17. “Kjo mund të më bëjë të dukem e tmerrshme, por ndonjëherë nuk të pëlqen kush bëhen fëmijët e tu – dhe nuk ka rëndësi çfarë ke bërë. Djali im është egoist, manipulues dhe i përkëdhelur. Kam luftuar shumë kundër kësaj. Kam provuar ta mësoj të jetë i mirë dhe të mendojë për të tjerët. Por i ati i tij më rrëzonte në çdo hap. Kjo më theu. Kuptova që ky fëmijë i kishte manipuluar të gjithë deri në atë pikë sa shëndeti ynë mendor u rrëzua – vetëm që ai të merrte çfarë donte. Në fund, mora vendimin e vështirë që të jetonte me babain e tij. Ende e takoj dhe flas me të, por ka mbetur shumë pak nga vlerat që kam përpjekur t’i mësoj.”
18. “Mëmësia ishte e vështirë – dhe ende është. Kishte momente të bukura, por dukeshin të rralla. Në çdo fazë të zhvillimit të djalit tim, kishte një sfidë. Nuk duhej të ishte gjithmonë diçka madhore, por gjithmonë kishte një pengesë. Ai është tani 20 vjeç, dhe ende e ndihmoj me pengesa – gjë që nuk më pengon. Kur flas me prindër të tjerë me fëmijë të rritur, gjithmonë gjejmë pika të përbashkëta. Më bën të ndihem mirë, duke ditur që nuk jam vetëm.”
19. “Mos bëj fëmijë nëse nuk je e gatshme për faktin që ndoshta do të duhet ta bësh e vetme. Gjërat ndodhin. Familja largohet; njerëzit abuzojnë. Mos u bëj prind nëse nuk e kupton që jeta mund të të bëjë nënë krejtësisht të vetme. Nuk ka rëndësi sa shumë përgatitesh, mund të ndodhë. Më ka bërë të pendohem për mëmësinë. Të jesh nënë e vetme – pa ndihmën e kujdestareve, tezeve, gjyshërve, miqve, familjes – është shumë e lodhshme.”
20. “Që është gjithë gëzim, lumturi, diell dhe gjëja më e mirë ndonjëherë. Pashë një shoqe në Facebook që pyeste për mendime nëse duhet të ketë fëmijë, sepse nuk ishte e sigurt. Të gjithë i shkruanin, ‘Është ndjenja më e bukur në botë, ka kaq shumë gëzim!’ Askush nuk i tha se ndoshta do t’i prishej martesa për shkak të ndryshimeve ekstreme pas vitit të parë; se do të ndihej e rraskapitur; se ndërsa fëmija rritej, do të kërkonte po aq kohë dhe vëmendje; se do të humbte lirinë për të bërë ç’të donte, kur të donte; se do t’i duhej të gjente një kujdestare vetëm për të pasur një takim. Askush nuk i tha të vërtetën. Vetëm i shitën ëndrrën, dhe e di mirë që të gjithë ata kanë përjetuar edhe anën e errët.”
21. “Tradicionalisht, të jesh ‘pa ego’ ka qenë komplimenti më i madh për një nënë, dhe kjo është një gënjeshtër e madhe. Kur thelbi i mëmësisë dhe gruas është humbja e vetes, kjo u mëson fëmijëve tanë – sidomos vajzave – të bëjnë të njëjtën gjë. Jemi më të mira si nëna, lidere dhe mësuese kur modelojmë kufij, kujdes për veten dhe vetërespekt. Ka shumë sakrifica që nuk mund të shmanget kur je nënë (sidomos me foshnjat), por ajo nuk duhet të të përcaktojë. Më kujton një citat nga Jung: ‘Barra më e madhe që një fëmijë duhet të mbajë është jeta e papërjetuar e prindit të vet.’”
22. “Që 'mëmësia është identiteti yt'. Mos harro kush ishe përpara se të kishe fëmijë. Ajo grua ende i meriton ëndrrat, ambiciet dhe përvojat e saj.”
23. “Nuk ‘rikthehesh’ kurrë te vetja jote – dhe nuk është thjesht për trupin. Është e vështirë ta shpjegosh sa shumë ndryshon: fizikisht, mendërisht, emocionalisht. Identiteti yt, përparësitë, shkaktarët e ankthit – gjithçka ndryshon. Nuk kthehesh më në veten e vjetër. Bëhesh një version i ri i vetes. Kjo nuk është gjë e keqe, por duhet të jesh gati. Njerëzit më pyesin sa kohë më duhej për t’u ‘rikthyer’ – sepse jam sërish në formë – dhe unë i them të vërtetën: Nuk rikthehesh.”
Artikuj të sugjeruar:
Burimi: Buzz Feed
