"Në një shoqëri si e jona, ku çdo pyetje pas të 27-ave lidhet me “a je martuar?”, “a ke ndonjë njeri?”, “a ke ndërmend të bësh fëmijë?”, të jesh beqare prej pesë vitesh fillon të duket si dështim. Jo për ty vetë domosdoshmërisht – por për sytë e të tjerëve. Dhe, me kalimin e kohës, edhe ti fillon ta shohësh veten me sytë e tyre.

Nuk kam qenë kurrë ajo vajza që jetonte për të dashurit e vet. Kam pasur një marrëdhënie të qëndrueshme në mes të të 20-ave, e cila m’u duk si “ajo e duhura”, derisa nuk ishte më. Që nga ajo kohë, kam dalë në takime, kam provuar edhe aplikacionet që premtojnë dashurinë me swipe, por shumica e përvojave kanë qenë sipërfaqësore, zhgënjyese, dhe shpesh me persona që s’e kam kuptuar as vetë pse pranova t’i shihja për herë të dytë. Në disa raste, kam qenë unë që jam larguar kur kam vënë re sjellje toksike që nuk i toleroj më.

Pavarësisht kësaj, nuk mund ta mohoj që ka net kur ndiej boshllëk. Dhe jo se më mungon domosdoshmërisht një partner, por më mundon ideja që të tjerët sikur më shohin si “ajo që ngeli në derë”. Sepse përtej shoqeve që janë martuar, të afërmve që pyesin me zë të lartë dhe atyre që komentojnë në heshtje, është edhe vetë mami im – e cila padashje mendoj, më bën të ndihem sikur ajo e ka pranuar që unë do jem vetëm përgjithmonë. Kur përshkruan të ardhmen time, nuk përmend as burrë, as fëmijë – thjesht një shtëpi të vogël dhe mace. Më vret që s'e kupton se përtej buzëqeshjes që i jap, më lëndon me fjalët e saj.

Turpi që ndiej nuk vjen vetëm nga vetmia, por nga mënyra si shihet vetmia e një gruaje në moshën time. Vjen nga mungesa e hapësirës për të mos dashur dikë për momentin, për të mos u përshtatur me të gabuarin vetëm që të mos jesh vetëm. Vjen nga ndjesia që nëse nuk je në një lidhje, atëherë nuk je “në rregull” apo “e sistemuar”.

E vërteta është që shumë vajza ndodhen në të njëjtin pozicion, por heshtin. Sepse është më e pranueshme të thuash që nuk ke gjetur “të duhurin”, sesa të pranosh që ndonjëherë thjesht nuk ke ndjerë asgjë për askënd. Ose që je mësuar vetëm. Ose që, për momentin, e vetmja lidhje që po funksionon, është ajo me veten.

Dhe ndoshta kjo nuk është as tragjike, as heroike. Është thjesht… e vërtetë."

Shënim: Artikulli është përshtatur nga redaksia për qëllime editoriale dhe qartësie. Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.

Letra të tjera nga rubrika "Mes nesh":