Known as one of the greatest Albanian writers, Ismail Kadare (January 28, 1936 - July 1, 2024) is best known for his novels, but his poetry remains an equally powerful testament to his genius. In this article, we have selected some timeless poems to remember the late writer on his birth anniversary.

In the park covered in leaves

In the park that the leaves covered
The two of us walk quietly,
After its taste, autumn has laid
a yellow carpet of course.
And maybe like a pale dream
You fancied a late sunset
This park that the leaves covered
Where after so many centuries you are going.
From the vagabonds with cigarettes
Don't be afraid, my dear, in vain Not
even the dinosaurs could crush your image
Centuries ago.
For you to come so beautiful
With this hair, with this step
The earth softened the wild climate
And turned back the glaciers.
And there was no way it could have happened otherwise
There was no way it could have happened otherwise.
The monsters had to disappear
For you to come to this world...

You and the Moon

On this moonlit autumn night
I went out to the field to wander aimlessly.
The clouds are increasing in number without stopping,
The moon appears here and there.
But like my own thoughts
I am being pushed into my mind more often
and behind them you are always found
like this moon that appears between the clouds.
The moon will soon disappear and the nights
will remain without it, while you
in my lifeless dreams
will never have a sunset.
Even when memory
Even when my tired memory
Like those late-night trams
Only at the main stations will it stop,
I will not forget you.
I will remember
The silent, endless evening of your eyes,
The drowned puddle, fallen on my shoulder
Like an unshakeable snow.
The separation has come
I'm leaving you...
Nothing extraordinary,
Except one night
Someone's fingers will be tangled in your hair
With the most distant my fingers, with miles of length...

Goodbye

Ti ike udhës së pafundme
Ku zverdhin drurët gjetherënës
Mbi gjokse pellgjësh tani tundet
I arti medalion i hënës.
Lejlekët ikën.
Fill pas teje
Si stof i keq u zbeh blerimi
Dhe ngjajnë toka, pylli, reja,
Me negativin e një filmi.
Tani në fusha shkoj menduar
Ku nis të fryjë erë e ftohtë,
Ka ca mullarë yë gjysmuar
Duken që larg si Don Kishote.
Ç’të bëj, po them me vehten time
Në këtë orë të vonë të muzgut,
Ku qerrja baltave bën shkrime
Të lashta sa Gjon Buzukut?
Do të shkoj të ulem përmbi pellgjet,
Të pi në gjunjë duke rënë,
Në gryke e di që do të më ngelet
I ftohti medalion i hënës.

Të huaj jemi

Të huaj jemi ne prej kohësh
Ç’ish për t’u thënë është thënë,
Si gurët që zënë vend në tokë, 
Në jetë vend ne kemi zënë.
Drejt njëri-tjetrit kemi mbyllur
Të gjitha rrugët edhe shtigjet,
Si dy qytete mesjetare
Me mure, heshta dhe me pirgje.
Por natën, kur i lodhur truri
Portat i mbyll me qetësi,
Ti gjen një shteg dhe futesh brenda,
Një shteg që vetëm ti e di.
Pastaj si në rrugica parqesh
Shëtit me cirkovolucionesh
Hyn nëpër ëndrra i shkujdesur,
Fanitesh, qesh, ma bën me dorë.
Por kur mëngjesi zë afrohet,
Nis shqetësohesh befas ti
Dhe heshturazi del perjashta
Nga shtegu që veç ti e di.
E dita vjen. Rrjedh prapë jeta
Dhe ne të dy, si dhe më parë
Të ftohtë rrimë e të pamposhtur 
Si dy qytete mesjetare.

Ti ishe për mua

Ti ishe për mua e pamposhtur si Troja 
Troja që unë dot s’e pushtoja. 
Ti ishe për mua e pakuptueshme, 
Më e pakuptueshme se mbishkrimet etruske 

Vetëm në ëndrra, ah, në ëndrra 
T’i përqafoja flokët e dendura. 
Gaz më shumë ndjeja tek të pushtoja 
Se gjithë grekët kur ra Troja. 

Vetëm në ëndrra m’ishe e kuptueshme, 
Ti, e shtrenjta ime etruske

Një vajzë

Duke të puthur pa të dashur
në shpirt ai ty të plagoi,
buz'përgjakur nga t'kuqt e tu
si vrases tinëz shkoi.
Krenar që ty "të shtiu në dorë"
gjith' shokve emrin tënd ju tha.
Pran' gotës birrës për ty folën
në park të dielave ata..
Dhe ti e vetme mbete
bosh mbenë sytë e tu në net bilbilash
si sheshi i shkretë ku porsa ndodhi
një katastrofë automobilash...
Tani, kur shkon rrugës së Dibrës
ata me sy të ndjekin pas.
Dikush me brryl i bie shokut,
-e sheh filanen? e ka pas...
Dhe ti ul koken, shpejton hapin
t'arrish tek shoqja sa me shpejt
të përsërisësh fjalët standart
Ah njëlloj jane te gjithe djemt'.
Te dyja t'ulura pranë radios
do ndizni heshtur një cigar',
tek supi i saj nën fjalë lajmesh
një çast dremitja do të marr
dhe do të cojë në një rrug' tjetër
më gjerë, më bukur, dhe me re.
Atje ne sfond fabrikash njerzit
nga këmbet s'do t'u vënë re.
Atje tek ecesh në mes turmash,
në një grup djemsh, ndoshta midis,
dikush me brryl do t'i bjer shokut,
-e sheh filanen? ishim miq...

Kristal

Ka kohë që s'shihemi dhe ndjej 
Si të harroj un'dalngadalë,
Si vdes tek unë kujtimi yt 
Si vdesin flokët dhe gjithçka.
Tani kërkoj unë posht'e lart 
Një vend ku ty të të lëshoj. 
Një strofë a notë a një brilant 
Ku të të lë, të puth, të shkoj.
Në s'të pranoftë asnjë varr, 
Asnjë mermer a morg-kristal, 
Mos duhet vall' prap' të të mbart 
Gjysmë të vdekur, gjysmë të gjallë ?
Në s'gjetsha hon ku të të hedh 
Të gjej një fushë a një lulnajë 
Ku butësisht porsi polen 
Gjithkund, gjithkund të të shpërndaj.

Ti qave

Ti qave dhe më the me zë të ulët
Se unë të trajtoja si prostitutë.
Atëhere lotëve të tu s'ua vura veshin,
Te desha, pa e ditur se të desha.
Një mëngjes të beftë kur u gdhiva
Pa ty dhe bota krejt e zbrazët m'u duk,
Ahere e kuptova ç'kisha humbur,
Ç'kisha fituar kuptova gjithashtu.
Më rrëzëllinte si smerald mërzija,
Dhe lumturia ngrysej si një muzg me re.
Nuk dija kë të zgjidhja nga të dyja
secila m'e bukur se tjetra qe.
Se ish i tillë ky koleksion bizhush
Që dritë e terr lëshonte njëkohësisht,
Që njëqindfish etjen për jetën shtonte,
Por dhe që vdekjen ndillte njëqindfish.

Mall

A few drops of rain fell on the glass. 
I suddenly felt a longing for you. 
We both live in the same city, 
And we rarely see each other, how rarely.
And it seemed a little strange to me 
How this autumn, this morning, came. 
The gloomy skies without storks 
And the rains without rainbows in between.
And the old saying of Heraclitus 
I remembered today for the hell of it: 
"The awake are together in the world, 
While the sleeping are alone."
What dream have we fallen into so badly, 
That we can't wake up?... 
A few drops of rain fell on the glass 
And I felt a longing for you.
Tirana autumn

The sky is formless, like an idiot's mind,
the sidewalks are boring, the rain pours down on
a passerby, an umbrella, the weather roars,
a bicycle takes a turn with momentum.
The sky is formless, like an idiot's thought...

Insufficient time

I don't have time to forget many things
That I will erase forever from my mind.
For the old tragedies and the fireworks
It will take me at least two years.
And maybe as much for Dante,
For the French along with the beaches as much,
Maybe I will be wiping away the women
When dusk is approaching.
Like the overweight traveler
Before the plane that will depart shortly
Still heavily loaded
I will approach the lost grave.
How can I remove this burden from my shoulders?
Where can I throw this weight, how?
With it I cannot go down there
But I can never leave it up either.
Thoughtful until the last moment
From the silence, from the tragic pledge,
A perhaps incomprehensible sign
I will give everyone and I will leave.

Even when memory!

Even when my tired memory,
like those late-night trams,
will only stop at the main stations,
I will not forget you.

I will remember
the silent, endless evening of your eyes,
the drowned swamp, fallen on my shoulder
Like an unshakeable snow.

The separation has come . I'm
leaving you...
Nothing extraordinary,
Except for one night.

Someone's fingers will be tangled in your hair.
My fingers are the furthest, miles long...

Tirana Autumn

The sky is formless, like an idiot's brain,
the sidewalks are soaked with rain,
a passerby, an umbrella, the weather roars,
a bicycle takes a turn with speed.

The sky is formless, like an idiot's thought...