E kemi parë të gjithë në filma romantikë: dy njerëz takohen, përjetojnë një lidhje intensive, dhe pastaj njëri prej tyre zhduket (ose niset për në Amsterdam). Me siguri kemi menduar: “Jo, faleminderit. Nuk dua zemrën time të bëhet copë në skenën finale.” Por ç’të keqe ka në të, nëse e mendon si një lloj ‘dashurie me afat skadence’?
Le të jemi realist: Kush ka kohë për drama sot?
Plus, kur ke kaluar një ndarje, ideja e një lidhjeje që ka zero shanse të zgjasë është më e mira. Nuk ka përkushtim afatgjatë, nuk ka pritshmëri për të blerë perde bashkë. Ideale!
Në vend që të endesh nëpër botën e “pse nuk më telefonoi?” ose “si do të dukem kur të takohem me nënën e tij?”, një lidhje afatshkurtër është si një pushim në një destinacion ekzotik. Nuk ke kohë të ankohesh për dhomën e hotelit sepse je shumë e zënë duke shijuar pamjen.
Kur e di që gjithçka ka një fund të qartë (si kur pi birrë me datë skadence), thua me vete: “Pse të mos e shijoj tani dhe këtu?” Në vend që të fshini anët tuaja të errëta - ato pjesë që zakonisht mendoni se do trembin dikë – shpalosini të gjitha. Fundja, “largimi” ishte në axhendë që nga dita e parë.
Kur të dy jeni të vetëdijshëm për limitin e kohës, ndodh diçka magjike: nuk keni kohë për grindje pa kuptim. Dhe pse mos ta pranojmë: dashuritë afatshkurtra kanë një gjë të bukur - ato mbeten të paprekura nga monotonia. Nuk ka kohë për “kush lan enët sot?” apo për listën e madhe të “gjërave që më nervozojnë te ty”.
Në fund të fundit, kush na tha që dashuria duhet të jetë gjithmonë përjetësisht? Pse të mos jetë e fuqishme, por e përkohshme, si një kafe që të ngroh për disa orë, por që e di që s’do të zgjasë gjithë ditën?
Prandaj, nëse ndonjëherë ju jepet mundësia të bini në një dashuri me afat të limituar, mos kini frikë të thoni “po.” Edhe nëse mbaron, do të ndiheni gjallë. Dhe kjo, ndoshta, është gjithçka që na duhet ndonjëherë.
Artikuj të sugjeruar:
