Ngjarja tragjike pranë shkollës “Fan Noli” ka ngritur një pyetje të dhimbshme dhe të rëndësishme: Kush po na i vret adoleshentët? Dhe jo, nuk është vetëm thika që mban në dorë një fëmijë 14-vjeçar. Këtu flitet për një realitet shumë më të thellë e të errët, ku dhuna dhe mungesa e shpresës po bëhen norma.
Prej kohësh, rastet e adoleshentëve me thika ose të përfshirë në konflikte të dhunshme raportohen nga policia. Por gjithmonë duhet të ndodhë një ngjarje “e bujshme” që dikush të reagojë. Shoqëria jonë zgjedh të heshtë, të mos ndërhyjë derisa është tepër vonë. Dhe kur ngjarja bëhet virale, më shumë flitet për klikime se për ndërgjegjësim. E çfarë na duhen në këto raste “reagimet e VIP-ave”?
Pse fëmijët nën moshë mund të blejnë lirshëm thika, alkool e drogë? Pse këto substanca e “armë” përdoren edhe në shkolla, aty ku supozohet të jenë të mbrojtur? Pse mungon kontrolli? Fëmijët janë lënë në mëshirë të një sistemi që nuk i edukon dhe nuk i mbështet, ndërkohë që influenca negative nga jashtë rritet dita-ditës.
Muzika e sotme, viraliteti në rrjete sociale dhe trendet e dhunshme janë bërë pjesë e përditshmërisë së tyre. Tekstet që lavdërojnë drogën, dhunën dhe urrejtjen përhapin një mesazh të qartë: kjo është rruga që duhet ndjekur për të qenë “cool”. E ndërsa ata rriten me këtë mentalitet, mungesa e një alternative pozitive i lë pa drejtim.
Ajo që është më shqetësuese është mungesa e shpresës. Një pjesë e madhe e të rinjve po rriten duke besuar se e vetmja mënyrë për të shpëtuar është të largohen nga vendi. Emigrimi iu serviret si shpëtimi i vetëm, një “zgjidhje” që u premton gjithçka dhe i lë ata që mbeten me boshllëkun e një të ardhmeje pa perspektivë, ku ëndrra më e madhe është të largohen.
Kjo ngjarje tragjike duhet të jetë një moment reflektimi për të gjithë ne. Nuk mjafton të reagojmë vetëm kur ndodhin tragjedi. Duhet të marrim përgjegjësi dhe të ndërtojmë një shoqëri që ofron siguri, edukim dhe mbështetje për brezin e ri. Sepse nëse nuk veprojmë tani, kush e di sa jetë të tjera do të humbasim para se të jetë shumë vonë.
