"Të gjithë gënjejnë gjithmonë për seksin. Nëse nuk ke gënjyer për të, nuk ka qenë seks," shkroi Carrie Fisher për The Guardian, në përgjigje të një kërkese për këshilla nga një grua që zbuloi se burri i saj, me të cilin kishte 30 vjet martesë, kishte paguar një punonjëse seksi. "A ke shtirur ndonjëherë ndonjë orgazmë? Disa mund të thonë se është një lloj gënjeshtre me qëllim të mirë, por gjithsesi është gënjeshtër, apo jo?"
Tema e seksit dhe shfaqja e tij, mbetet tabu kudo në botë. Si një lloj lubrifikanti, Dita Kombëtare e Orgazmës (31 korrik) u krijua për të gjeneruar biseda mbi Big O (ose "Vdekjen e Vogël", siç quhet zakonisht), një pasardhës i Ditës Ndërkombëtare të Orgazmës Femërore, që ndodh më 8 gusht.
Përfaqësimet vizuale të seksit janë goditur prej censurës dhe fshirjes për një kohë të gjatë në kinemanë narrative, një formë arti që ka arritur statusin e një shekulli vetëm së fundmi.
Por seksi në kinema, qoftë i simuluar apo jo, është gjithashtu natyrshëm performativ, historikisht i filtruar përmes shikimit hetero mashkullor dhe bëhet, në thelb, një gënjeshtër me qëllim të mirë.
E humbur diku në këtë reflektim të mundimshëm mbi përshtatshmërinë e spektaklit seksual është përshkrimi koherent i orgazmës. Orgazma përcaktohet si rezultati përfundimtar, momenti kulminant i eksitimit seksual.
Si arrihet ky rezultat i dëshiruar te gratë ka një histori të mundimshme lidhur me orgazmën vaginale kundrejt asaj klitoridale, dhe ka qenë subjekt i një debati të ndjeshëm. Por si vizualizohen këto momente në një media kaq të censuruar? Pornografia, e cila ekziston jashtë rregullimeve të ngurta të tregut të zakonshëm, ka lavditë dhe problemet e saj të ndryshme në këtë fushë, por janë produktet vizuale të krijuara për masat që krijojnë një test unifikues jo vetëm për atë që është e pranueshme, por që potencialisht mund të jetë një pasqyrë më e thelluar e realitetit.
Dëshmimi i të tjerëve duke u angazhuar në aktivitete seksuale mund të frymëzojë eksitim ose neveri, në varësi të shumë faktorëve individualë, dhe megjithatë ne mund ta kuptojmë gjithashtu në mënyrë logjike atë si një pasqyrim të një realiteti të natyrshëm njerëzor, qoftë një moment i tepërt apo jo.
Thënë kjo, ja 10 nga filmat që përmbajnë skenat më mira në orgazmës në historinë e filmit:
10. Meg Ryan, “In the Cut” (2003)
Kur diskutohet për orgazën në kamera, nuk ka se si të shmanget skena e darkës e Meg Ryan në romcom-in e vitit 1989, “When Harry met Sally”, ku ajo riprodhon gjestikulacionet e klimaksit për Billy Crystal-in, një burrë që është i shokuar të mësojë se shumica e grave shtiren sikur kalojnë në orgazëm. Një grua afër tyre i thotë kamerieres: “Dua dhe unë atë që mori ajo”.
Mirëpo, Ryan ka një skenë edhe më potente në thrillerin psikologjik “In the Cut”, ku personazhi i saj ka një marrëdhënie jashtëmartesore me një detektiv, rol që luhet nga Mark Ruffalo.
9. Joan Allen, “Pleasantville” (1998)
Një nga skenat më ekstravagante, por të sjella me elegancë, të mastrubimit në kamera, i përket pikërisht këtij filmi. Dy adoleshëntë transportohen në një tjetër realitet për të ndryshuar dinamikat e një komuniteti të prapambetur. Me “vajzën e saj të televizorit” që shpjegon se ]farë është kënaqësia për vetveten, Allen prek për herë të parë gjenitalet e saj në vaskën e shtëpisë.
8. Noemie Lvovsky, “Nobody’s Hero” (2022)
Pjesëmarrësja më e panjohur në këtë listë është Noemie Lvovsky në komedinë e Alain Guiraudie-s “Nobody’s Hero”. Një grup i çuditshëm karakteresh bashkohen në natën e Krishtlindjeve në qytetin Clermont-Ferrand pas një sulmi terrorist. Filmi tregon aktoren dhe regjisoren franceze Lvovsky si një ikonë seksuale ‘slapstick’, duke portretizuar një punëtore seksi të përkushtuar me pasion, të quajtur Isadora.
7. Halle Berry, “Monster’s Ball” (2001)
Me siguri, një ndër shembujt më kontroversialë të kulmit të seksit nga dëshpërimi, është Halle Berry në rolin që i dha dhe ]mimin Oscar. Një nënë e varfër, me ngjyrë, burri dhe djali i së cilës vdesin tragjikisht, gjen jetën e saj të rrënuar. Shpëtimtari i saj, i shoqëruar gjithashtu me traumat e tij ekstreme në jetë, krijon një lidhje të ve]antë me Berry-n, që përshkallëzohet në një skenë seksi prej dëshpërimit fantastike.
6. Joaquin Phoenix & Parker Posey, “Beau is Afraid” (2023)
Personazhit të Phoenix-it i është shpëlarë truri për të besuar se orgazma do të çojë në vdekje dhe kur ai ribashkohet me objektin e dashurive të fëmijërisë së tij pas nënës së tij, skrotumi i tij i zmadhuar në mënyrë komike lëshon një vërshim të rrëmbyeshëm. Përmirësimi i zhgënjimit qesharak të skenës për kulmin seksual është përsëritja e "Always Be My Baby" e Mariah Carey-t që luhet në sfond.
5. The Beast, “La Bête” (1975)
Si një rrëzim i seriozitetit, “La Bête” është një formë e rrallë e kampit heteroseksual dhe për të rikthyer një tjetër hapësirë të Susan Sontag, e cila gjithashtu shkroi “përvojat nuk janë pornografike; vetëm imazhet dhe përfaqësimet, strukturat e imagjinatës,” filmi është, në esencë, një kamp i përvijuar dhe pervers porno.
4. Kathleen Turner, “Serial mom” (1994)
Filmografia e John Waters, është i mbushur nga një sërë perversitetesh seksuale. Prirja e tij për të lartësuar virtytet e "shijes së keqe" ofron një mori momentesh ikonike. Shumë nga momentet e tij më të turpshme përfshijnë lloje të ndryshme sulmesh seksuale, megjithëse zakonisht përmes një lente të tillë qesharake ato bëhen absurde.
3. Geoffrey Couët & François Nambot, “Théo et Hugo dans le même bateau” (2016)
Në krahasim me koleget e tyre femra, akti performativ i orgazmës mashkullore duket pothuajse gjithmonë i paefektshëm. Në thelb, ka një përfundim të parashikuar të fundit të lumtur, pasi orgazma e një mashkulli duket se dikton fundin e ndërveprimit. Aty ku përshkrimi i orgazmës mashkullore bëhet më interesant dhe më pak i pahijshëm, të paktën në termat kinematikë, zakonisht ndodh përmes skenave të seksit mes burrave gej, edhe kur ato çojnë në të njëjtin përfundim të zakonshëm.
2. Misa Shimizu, “Warm Water Under a Red Bridge” (2001)
Kinemaja japoneze padyshim zotëron tregun e eksplorimit të membranës së hollë që ndan kënaqësinë dhe dhimbjen seksuale dhe kryevepra e dhunshme dhe erotike e Nagisa Oshima-s, *In the Realm of the Senses* (1976), mbetet kulmi i këtij eksplorimi (megjithatë, shumë regjisorë të tjerë kanë hyrë në territore të ngjashme, përfshirë Lars Von Trier me *Antichrist* të vitit 2009 dhe Kim Ki-duk me *Moebius* të vitit 2013). Ka një numër të pafund regjisurash japonezë që kanë eksploruar këto motive deri në ekstremet më të ndryshme, si Takashi Miike me *Ichi the Killer* (2001), i cili hapet me lëshimin voyeuristik të spermës nga personazhi titullar gjatë shfaqjes së titujve, ndërsa vëzhgon një punonjëse seksi që sulmohet nga trafikanti i saj.
1. Delphine Seyrig, “Jeanne Dielman, 23, quai du commerce, 1080 Bruxelles” (1975)
Në krye të kësaj liste qëndron një film që në mënyrë të duhur merret me konceptin e anti-klimaksit: kryevepra e vitit 1975, “Jeanne Dielman, 23, Quai du commerce, 1080 Bruxelles”, e drejtuar nga Chantal Akerman, e cila, për habi, ishte vetëm 25 vjeç kur e realizoi. Në thelb, është një film për kohën më shumë sesa sa për rolet gjinore të punës apo represionin seksual, megjithatë është e pamundur të mos reflektojmë mbi këto realitete kur diskutojmë atë që i ndodh personazhit kryesor, të luajtur nw mënyrë brilante nga Delphine Seyrig: një grua shtëpiake belge që ne e shohim duke u shkrirë dhe duke u shpërbërë gjatë disa ditëve. Koha, patjetër, është gjithashtu një sistem i kalkuluar kontrolli, diçka që dikton jetën tonë, aftësitë tona dhe potencialin.
Artikuj të sugjeruar:
