Gjykata vendosi të premten se kënga e Ed Sheeran-it nga viti 2014, “Thinking Out Loud”, nuk ka shkelur të drejtën e autorit të këngës klasike të Marvin Gaye, “Let’s Get It On”. Ky vendim shënon një vendim përfundimtar pas fitores së Sheeran-it në gjyq vitin e kaluar.
Në një vendim prej 28 faqesh, një panel prej tre gjyqtarësh nga Gjykata e Apelit të Shteteve të Bashkuara në New York konfirmoi vendimin e një gjykate më të ulët, duke argumentuar se e drejta e autorit për “Let’s Get It On” (1973) përfshinte vetëm muzikën bazë që ishte dorëzuar në formë të shkruar nga botuesit e këngës te Zyra Amerikane e të Drejtës së Autorit. Elementet e tjera muzikore në regjistrimin e këngës - përfshirë pjesët e kitarës dhe baterisë, si dhe linja e saj karakteristike e basit - nuk ishin të mbrojtura nga e drejta e autorit, sipas gjykatësve.
Gjykata hodhi poshtë gjithashtu argumentet e “Structured Asset Sales”, një kompani investimesh në muzikë që zotëron 11.11% të të drejtave të këngës “Let’s Get It On”, se modeli i katër akordeve të këngës ishte mjaftueshëm origjinal për të pasur të drejtë autori. Sipas gjyqtarëve, jo vetëm që ky model është i zakonshëm në shumë këngë, por edhe “përzgjedhja dhe renditja” e akordeve nuk ishte origjinale.
Apeli ishte ndjekur me interes nga shumë studiues të të drejtave autoriale, të cilët kanë kritikuar rregullin e “kopjes së depozituar”, që kufizon mbrojtjen për veprat e vjetra vetëm tek ato që janë shkruar dhe jo tek regjistrimet në studio. Ky rregull u vendos nga Akti i të Drejtave të Autorit i vitit 1909. “Është tërësisht i shkëputur nga praktika aktuale e krijimit të muzikës,” tha në një intervistë për The New York Times më herët këtë vit Joseph P. Fishman, profesor i drejtësisë në Universitetin “Vanderbilt”.
Çështja që shkoi në gjyq vitin e kaluar ishte ngritur nga pasardhësit e Ed Townsend, bashkëautorit të Gaye. Një mosmarrëveshje kryesore gjatë gjyqit kishte qenë nëse “hapësira” e të drejtave autoriale të “Let’s Get It On” - cilat pjesë të këngës mbroheshin nga ligji dhe cilat jo - përcaktohej nga kopja e shkruar e depozituar, apo nëse juristët mund të merrnin parasysh edhe elemente shtesë nga regjistrimi i famshëm i Gaye.
Gjykatësi, duke cituar një çështje të ngjashme në Kaliforni që përfshinte këngën “Stairway to Heaven” të Led Zeppelin, vendosi se vetëm notat e shkruara në kopjen e depozituar ishin pjesë e të drejtave autoriale.
Një rishikim i ligjit për të drejtat autoriale që hyri në fuqi në vitin 1978 lejoi kompozitorët të dorëzonin një regjistrim për regjistrim, por kjo nuk vlente për “Let’s Get It On.” Avokatët e Sheeran-it gjithashtu argumentuan gjatë gjyqit se modeli i sinkopuar i akordeve në “Thinking Out Loud” ishte më i hershëm se “Let’s Get It On” dhe ishte mjaftueshëm i zakonshëm për të mos u mbrojtur nga të drejtat autoriale.
Pasi regjistrimi komercial i “Let’s Get It On” nuk mund të luhej në gjyq, juristët dëgjuan një “realizim” elektronik të këngës me një zë robotik. Juria vendosi në favor të Sheeran-it, duke konstatuar se Sheeran dhe bashkëpunëtorja e tij, Amy Wadge, kishin shkruar “Thinking Out Loud” në mënyrë të pavarur dhe nuk kishin shkelur kompozimin e Gaye dhe Townsend. Juria nuk dha një vendim për “përzgjedhjen dhe renditjen” e elementeve në të dyja këngët.
“Structured Asset Sales”, që nuk ishte palë në padinë e Townsend, ngriti dy çështje të tjera duke argumentuar se “Thinking Out Loud” kishte shkelur “Let’s Get It On”. E para u hodh poshtë nga gjyqtari i distriktit pasi Sheeran fitoi në gjyq, dhe u apelua. E dyta, që përfshinte një regjistrim të ri të “Let’s Get It On” përmes një regjistrimi zanor, u pezullua nga një gjykatës tjetër gjatë apelit.
Artikuj të sugjeruar:
