E ç‘më hyn në punë një raketë si e Sharapovës,” e pyes, më shumë për të hapur një temë bisede sesa për të dëgjuar një përgjigje. Mënyra më e mirë për të mbajtur me muhabet një burrë është të hapësh temat që i pëlqejnë dhe, ndërkohë që ai flet, ti bën planet e tua: Me kë do të pish kafe pasdite; do të shkosh të shohësh furnizimin e ri tek dyqani “WWW” apo do të bësh pedikyr?

Por jo, unë s’do të bëja asnjërën nga këto: do të qëndroja këtu deri në perëndim të diellit, duke u ngrohur deri në rrënjë të flokëve dhe duke dëgjuar dërdëllitjet e Vadikut. -Mendon që trajneri im nuk do të ma shohë celulitin nëse unë kam një raketë si të Sharapovës? - e pyes. U bukos. -Ti nuk ke celulit, - më përgjigjet.

Vadikun e tmerronte ideja që unë në tenis shkoja sepse trajneri, një kuksian i rritur në Itali, kishte një trup të paparë dhe zërin më mashkullor që kisha dëgjuar ndonjëherë. Është e vërtetë që në një takim me një mashkull duhet të kesh një listë me vete, një listë në mendje me pika të përcaktuara mirë, pa detaje, por kjo listë nuk funksiononte me Vadikun. Sot ai kishte marrë një çantë kartoni D&G, në të cilën kishte futur një këmishë të tijën të përdorur, por çanta e kartonit ishte fringo ama dhe binte në sy!

Çfarë mund t’i thosha?! Ishte mania e tij e përditshme për të shpikur një gjë të re dhe këto sjellje femërore për të rënë në sy në mënyrën më idiote të mundshme, më bënin të mendoja që ai nuk ishte mashkull. Prandaj dhe lista ime nuk funksiononte me të, sepse akoma nuk kisha përcaktuar çfarë gjinie t’i jepja. -...dhe je bërë për t’u lyer, - vazhdonte ai monologun e tij, ndërkohë që unë pashë një Këpucë Numër 46, që sapo doli nga ashensori.

Me një hap të gjatë elegant, Këpuca po vinte drejt meje. Më erdhi ta shtyja tutje karrigen me gjithë Vadikun sipër, ndërkohë që ai vazhdonte të komentonte qimet e mia të këmbëve, që dukeshin poshtë çorapeve të najlonit, gjë që më bënte të ndihesha akoma më e padukshme për sytë e Këpucës Numër 46. Një trup mashkullor ma mbuloi diellin dhe një fytyrë qytetare e ndriçoi atë moment me një buzëqeshje të ngrohtë. - Mirëmëngjes, - tha Këpuca Numër 46 dhe kaloi për në anën tjetër të lokalit bashkë me trupin dhe fytyrën e mrekullueshme. Për pak më doli qumështi i kapuçinos nga goja, duke mos ditur çfarë të bëja më parë: të mbaja trupin drejt apo buzët pak të hapura për t’u dukur sensuale. “O Zot, shpresoj të mos e ketë parë çantën D&G dhe këpucët e gjelbra të Vadikut”, mendova dhe, në kulmin e shqetësimit, kthej kokën dhe shoh Vadikun, që si një jehonë vazhdonte të përsëriste: “Mirëmëngjes... gjesss... gjesss... gjesss...”. -Ç’ke që i shqyen sytë? Kemi qenë në klasa paralele! Dëgjo... por unë s’doja të dëgjoja më.

Klasa paralele?! Klasa paralele?! Po ti ke qenë në një klasë me mua! Më thuaj shpejt kush është Këpuca Numër 46. Nxora IPad-in, ku faqja e Facebook-ut rrinte gjithmonë hapur, dhe me gishtin lart po prisja që Vadiku të më thoshte emrin. Tre sekonda janë shumë për një përgjigje! Ngre kokën dhe shoh fytyrën e stërmunduar të tij.

Emri më i rëndësishëm i jetës sime nuk ishte në memorien e Vadikut! -Ka qenë i parëndësishëm, - më thotë, - erdhi nga rrethet me atë modelin me vizë anash dhe me këmishë me kuadrate, që nuk e hiqte gjithë javën. Ishte i vetmi që i sillte lule për 7 Mars mësueses kujdestare. Vadiku, që mban mend sa palë këpucë ka çdo femër në Tiranë, që bën llogaritë për çdo person që del jashtë Shqipërisë se sa ka shpenzuar, përfshirë dhe biletën e avionit, dhe taksinë deri në hotel, që i njeh me saktësi të gjithë të dashurit e mi me pemë familjare dhe sa të dashura ka pasur secili, Vadiku, “nona e thashethemit dhe e lajmit”, nuk mbante mend emrin e Këpucës Numër 46!!! M’u hap një punë e paparë!

Më duhej të bëja friend në Facebook persona nga gjimnazi, të cilët unë i kisha të gjithë të bllokuar. Nuk kisha një arsye të fortë pse të gjithë të njohurit e mi të asaj kohe ishin në “Block List”, përveç faktit se nuk doja të më kujtonin kohën ku unë rrija me gjysmën e kokës së rruar dhe më kishte dalë gunga nga pesha e byzylykëve të metalit dhe nga unazat me kafka, që vija nëpër duar. Ajo që po mendoja, ishte një sakrificë e madhe për mua. Jo vetëm që duhet t’u nisja friend requests, por, përveç kohës derisa të më pranonin si friend, do të më duhej të përfshija edhe kohën e manipulimit: Bërja like çdo mëngjes e fotove të familjes, komplimentet për fëmijët, mbajtja mend e emrave të kafshëve shtëpiake të secilit prej tyre... Aty, nën një diell përvëlues, harrova krejtësisht që isha një femër elegante dhe e kontrolluar.

Nga nxehtësia e trupit, hormoneve dhe pikës së diellit, më ishin veshur edhe syzet me avull. Brenda pesë minutave, pashë që isha shkopsitur, bërrylat i kisha mbi tavolinë dhe këmbët i tundja poshtë me nervozizëm! Mos! Do Zoti s'më bën njeri foto e të ma nxjerrë në Facebook, se u fika! Kuptova se sa rëndë isha, se sa e pamotivuar dhe sa e dëshiruar për një mashkull! -Ngrihu, - i them Vadikut dhe ndërkohë i bie me shkelm çantës së tij të kartonit, duke e futur poshtë tavolinës. Shikimi im ishte “Mos guxo ta marrësh” dhe ai, duke vlerësuar rëndësinë e situatës, nuk e zgjati. Dhjetë hapa si dhjetë orë, të shkretën! Frymëmarrjen time të rënduar, e dëgjonte i gjithë lokali! E urreva veten, urreva dhe Vlashin tek filmi “Pylli i lirisë”, që më ngjante aq shumë në ato momente! - Ej, çuni, ke harruar çantën! - Kamerieri po nxitonte me çantën D&G në dorë. Perfekte, unë isha më këmbë, përballë me tavolinën e Këpucës Numër 46!

* Aline Bertrand është pseudonim për të ruajtur anonimatin e autores.