English
Anabelizim

A duhet t’u tregojmë medoemos njerëzve sa shumë punojmë?

A duhet t’u tregojmë medoemos njerëzve sa shumë

Memoria afatshkurtër nuk është pika ime e fortë, por diçka më ngeli në mendje këtë fundjavë. Luana Vjollca ishte sëmurë.

Këtë informacion nuk do ta dija kurrë nëse Olsi Bylyku nuk do të kishte thënë në hyrje të programit që “Luana është shumë sëmurë” dhe “e kemi gjetur në grim me dy serume”; nëse Luana nuk do të ishte shfaqur në emision me pizhame si për të thënë me shaka që u ngrit nga shtrati e nëse në Instagram nuk do të ishin postuar video ku Luana dukej duke marrë serum, ndërkohë që lexonte skaletën dhe dikush i bënte grimin. E di, shumë informacion në një fjali.

Një pjesë e imja (ajo e fiksuar me punën) e kuptoi këmbënguljen për të shkuar në punë me temperaturë dhe pas dy serumesh, por pjesa tjetër (ajo që është overthinking gjatë gjithë kohës) u çudit disi sesa shumë herë u përmend dhe u fotografua sëmundja dhe i sëmuri.

A duhet t’u tregojmë medoemos njerëzve sa shumë

A duhet që, në një formë ose në një tjetër, me shaka ose jo,  t’u tregojmë vazhdimisht njerëzve se sa shumë punojmë? Mendoj që jo. Po e argumentoj në vijim mendimin tim, për të cilin theksoj se është këndvështrim personal dhe qasja ime distancohet nga Luana si personazh, rasti i së cilës shërbeu vetëm për idenë e artikullit.

Njerëzit që tregojnë vazhdimisht sa shumë punojnë mund të duken sa mburravecë, aq edhe të pasigurt. Pasiguria vështirë se mund të mohohet. Duket sikur ata nuk i dinë vlerat e tyre dhe kërkojnë me dëshpërim që t’i vërtetojnë së jashtmi.

Arsye tjetër se pse disa njerëzve u pëlqen të theksojnë sa shumë dhe në ç’kushte punojnë, lidhet kryesisht me faktin që duan t’i justifikojnë vetes mungesën e një barazpeshe punë – jetë.

Në raste të tjera, e bëjnë këtë sepse besojnë se kështu ndihen më të suksesshëm. Mirëpo njerëzit produktivë e kanë kuptuar se puna e tepërt, deri në rraskapitje, nuk është domosdoshmërisht shenjë e suksesit.

Që të sqarohem: Të flasim për punën tonë është e pashmangshme dhe mbi të gjitha, e rëndësishme. E kuptoj, patjetër. Kur lodhesh pafund, kërkon ndonjëherë një “bravo”, një fjali mirënjohëse a ndonjë mesazh motivues. Mirëpo fakti që nuk jetojmë në një botë rozë na rikujton herë pas herë të vërtetën e vrazhdë: Askush nuk të thotë “faleminderit” se ke bërë punën tënde.

Personalisht mendoj që duhet ta themi troç sa shumë kemi punuar vetëm në rastet kur kërkojmë rritje rroge, kur komunikojmë mbi volumin e shtuar të punës ose kur kolegu/ja ta ka sjellë në majë të hundës duke bërë ironi me faktin që ti paguhesh më shumë se ai/ajo. Me përjashtim të këtyre rasteve, çdo gjë tjetër është zgjedhje personale.

E fundit, e më e rëndësishmja, kur njerëzit punojnë “fort”, nuk kanë nevojë t’u tregojnë të tjerëve sa shumë kanë punuar. Flet puna për ta.

Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.

Mos humbisni edhe

REELS

Kush t’le ty me ec 🚶e çun!!!

Fytyrë si bebush, pa asnjë filter? Po, falë tri sekreteve të vogla nga @jeclaire.al 👁️ Bright Eye Serum - për sy që s’kanë nevojë për 8 orë gjumë; 💧 Radiance Booster Serum - për efekt lifting dhe glow që s’të lë të kalosh pa u vënë re; ☀️ Krem Sunshield SPF 50 - sepse dielli nuk fal, por ne dimë si ta sfidojmë. @jeclaire.al ✨ dhe nuk ka filter më të mirë!

Tutorial: Si ta përdorni inteligjencën artificiale që të mos ju zëvendësojë 😂🤍

Po ju, sa gjuhë flisni? 🤨

Filmi italian “There’s Still Tomorrow” pasqyron në mënyrë simbolike betejën që gratë zhvilluan për të fituar të drejtën e votës. Gjesti i vogël i fshirjes së buzëkuqit nga gratë tregon sa të brishta ishin në fakt të drejtat e tyre. Kisha ishte një kundërshtare e fuqishme: në Itali, priftërinjtë i referoheshin enciklikës së Vatikanit Casti Connubii për të argumentuar se vendi i gruas ishte në shtëpi, jo në politikë. Predikime të ngjashme në Irlandë dhe Maltë paralajmëronin se vota e grave binte ndesh me planin e Zotit. Në Shtetet e Bashkuara, Kardinali Gibbons pretendonte se e drejta e votës për gratë do të dëmtonte vlerat familjare. Në Nju Jork, organizata politike Tammany Hall kundërshtoi votën e grave dhe luftoi kundër Amendamentit të 19-të për të ruajtur pushtetin e saj.

Në @dermaluxe_clinic_tirana , kujdesi nuk është vetëm estetikë — është ndjesi, forcë dhe dashuri për veten. Tetori na kujton se bukuria e vërtetë fillon me kujdesin ndaj vetes ! Nis me veten !

“Sa vjeç je?” Unë:

Forca e një gruaje që kujdeset për veten është frymëzim për të gjithë. Në këtë Tetor Rozë, ndalo për një moment, kujdesu dhe vlerëso jetën që ke. 🎀 @vodafonealbania #TetoriRozë #Jetoshëndetshëm #vodafonealbania

Morali: As mos i trego fare herë tjetër, kur të jesh 🤰🏻

Unë do paguhem vetëm 1 mijë 😳😳😳😳

Do we really need to tell people how hard we work?

A duhet t’u tregojmë medoemos njerëzve sa shumë

Short-term memory is not my strong point, but something stuck in my mind this weekend. Luana Vjollca was sick.

I would never have known this information if Olsi Bylyku ​​had not said at the beginning of the program that "Luana is very sick" and "we found her in makeup with two serums"; if Luana hadn't appeared on the show in her pajamas as a joke to say she got out of bed, and if there hadn't been videos posted on Instagram where Luana seemed to be taking serum, while reading the scale and someone doing her makeup. I know, a lot of information in one sentence.

Part of me (the work-obsessed one) understood the insistence on going to work with a fever and after two serums, but the other part (the one that is overthinking all the time) was somewhat surprised at how many times the disease was mentioned and photographed. and the sick.

A duhet t’u tregojmë medoemos njerëzve sa shumë

Should we, in one form or another, jokingly or not, constantly tell people how hard we work? I think not. I am arguing below my opinion, for which I emphasize that it is a personal point of view and my approach distances itself from Luana as a character, whose case served only for the idea of ​​the article.

People who constantly talk about how hard they work can seem both boastful and insecure. The uncertainty can hardly be denied. It's as if they don't know their worth and are desperate to have it validated externally.

Another reason why some people like to emphasize how much and under what conditions they work is mainly related to the fact that they want to justify to themselves the lack of a work-life balance.

In other cases, they do it because they believe it makes them feel more successful. But productive people have understood that overwork, to the point of exhaustion, is not necessarily a sign of success.

To clarify: Talking about our work is inevitable and, above all, important. I understand, definitely. When you are endlessly tired, you sometimes ask for a "bravo", a word of gratitude or some motivational message. But the fact that we don't live in a rosy world reminds us time after time of the harsh truth: No one says "thank you" for doing your job.

Personally, I think that we should bluntly say how hard we worked only in cases when we ask for a salary increase, when we communicate about the increased volume of work or when a colleague has brought it up to the tip of his nose by making fun of the fact that you are paid more than he she. Except in these cases, everything else is personal choice.

Last, and most importantly, when people work "hard", they don't need to tell others how hard they worked. The work speaks for them.

Copyright Anabel.al / Reprinting without the permission of the editors is prohibited.

×