Për shumë njerëz, ideja se "të gjithë prindërit i duan fëmijët", mund të duket si një fakt universal apo e vërtetë absolute, por, ndonjëherë, kjo thjesht nuk ndodh. Disa prindër përpiqen dhe nuk mund t'i duan fëmijët. Disa nuk tentojnë kurrë të përpiqen për t'i dashur.

"Të mos duash" nuk do të thotë domosdoshmërisht të urresh. Hapësira gri përfshin atë humnerë masive midis dashurisë dhe urrejtjes, duke përfshirë ndjenja të tjera që nuk janë as kështu, as ashtu.

Dhe jo, dashuria nuk mund të testohet kimikisht, të shihet apo certifikohet. Kështu "mosdashuria" është e paprovueshme. Ai tha/ajo tha/ata thanë: Kush llogaritet si dëshmitar i besueshëm?

Si duket mosdashuria?

Mosdashuria nuk duket gjithmonë si mizori apo abuzim. Shpesh është thjesht një mungesë, si oksigjen ose proteinë, që i privon në heshtje pasardhësve jo vetëm dashurinë e hapur, por ndjeshmërinë, besimin, miratimin, ekuilibrin, mbështetjen, ndjenjën e sigurisë dhe/ose vetveten, lejen për të ekzistuar.

Sa prej njerëzve rriten duke mos kuptuar kurrë se janë të uritur, për çfarë po vdesin nga uria ose pse?

Ne do të donim t'i identifikonim lehtësisht prindërit që "nuk duan". Mund të krijonim një model tipik sesi duket ky prind, por jeta është më e ndërlikuar se kaq. Dashuria është në fund të fundit vetëm një ndjenjë e dhënë, por jo universale, e gjithëpranishme, e përhershme ose e garantuar.

Jo të gjithë prindërit që nuk duan ose nuk dinë të duan, janë bisha të tmerrshme. Disa janë. Por disa jo. Disa janë të torturuar, të vuajtur, të bllokuar, të zbrazët, të sëmurë dhe/ose të paaftë të duan dikë, duke përfshirë ndonjëherë edhe veten.

Ndoshta prindërimi rezultoi jashtëzakonisht i vështirë për ta. Ndoshta ata kishin shpresuar se të pasurit fëmijë do të riparonte partneritetet e tyre, do të ofronte një ndjenjë qëllimi - por nuk ndodhi.

Po sikur të jemi fëmijët e këtyre prindërve? Po sikur të jemi ato aksidente, ato plane të gabuara, ato shpresa të thyera? Po sikur të jemi eksperimentet e tyre të dështuara?

Studimet tregojnë se dashuria e nënës shton rritjen e hipokampusit dhe dashuria atërore ushqen fuqimisht besimin, vetëpranimin dhe shëndetin mendor të fëmijëve.

Pavarësisht nëse na është thënë apo jo drejtpërdrejt, se "ne s'mund të na dojë njeri", në njëfarë niveli, ky sinjal arriti tek ne dhe ne filluam të ndiheshim, të shëmtuar, të huaj, të çuditshëm. Ndodhi kur ata s'na shihnin në sy kur ishim fëmijë apo kur nuk na thoshn "Çdo gjë do shkojë mirë".

Sinjali mbërriti te ne kur ngrohtësia e prindërve nuk ishte e mirëqenë, por një "çmim" për performancën e duhur, kur na quanin "dështak, budalla" ose kur nuk na thoshin sgjë sepse nuk ishin të pranishëm.

Një pjesë e mirë e këtyrë fëmijëve, padashur i kthejnë këto sinjale në një botëkuptim, në një identitet apo "fakt" sovran. Ata i kanë besuar se çfarë u është thënë dhe ndoshta, edhe sot, fajësojnë veten për çdo të keqe që ndodh pa e ditur se nuk është faji i tyre. Nuk ishte as atëherë.

Përshtatur nga Psychology Today