Iris Luarasi, pedagoge në departamentin e Gazetarisë, tregoi të shtunën se, dikur, ka ngelur në klasë këta katër emra të njohur: Jonida Shehu, Arbana Osmani, Erl Murati dhe Artan Hasani. Ajo thotë se tani jan miq, por kjo nuk e përligj bërjen publike të një të dhëne private.
Jonida Shehu dhe Arbana Osmani janë moderatore të njohura në Top Channel, Erl Murati shërben si kryeredaktor i Gazetës Shqiptare, ndërsa Artan Hasani është gazetar. Duke pasur parasysh se këta persona kanë ndërtuar karriera të suksesshme në gazetari, publikimi i një note nga e kaluara përveçse u cënon privatësinë edhe i diskrediton sadopak.
I pari reagoi pedagogu dhe eksperti i ekonomisë, Ilir Ciko, i cili tha: “Kam 16 vite që kam përcjellë breza studentësh e në ato raste kur kam qenë i shtrënguar për të mos i kaluar, jam i sigurt që askush tjetër veç studentit dhe administratës së universitetit nuk është informuar për vlerësimin përkatës. Nëse normat e etikës është vështirë të funksionojnë, besoj se duhen vendosur rregulla loje për të mos cënuar pa të drejtë privatësinë e të tjerëve.”
Ciko është lektor te Canadian Institute of Technology dhe është arsimuar në Harvard Kennedy School.
Në universitetet në vend , rregullat për privatësinë e studentit variojnë, por ekziston një praktikë unifikuese. Thuajse në çdo fakultet në vend, nota e një provimi mbetet private. Ose afishohet fizikisht me një kod që i përket një studenti e që e di vetëm ai, ose afishohet në sistem, ku aksesohet përmes llogarisë së çdo studenti, ose vlerësimi i jepet studentit nga sekretarja a pedagogu. Në të gjitha këto skenare, notën e merr vesh vetëm studenti i vlerësuar. Sigurisht, ka raste dhe ka pedagogë që refuzojnë t’i hyjnë kësaj meseleje dhe thjesht postojnë emrat me notat përkrah ose i lexojnë në klasë në sy të të gjithëve. Sidoqoftë, janë përjashtim nga rasti.
Kur nota është private, ç’e bën Luarasin të mendojë se vite më vonë, studenti zhvishet nga kjo e drejtë? Apo ngaqë i ka miq të përmendurit, ata s’do t’ia marrin për keq? Problemi qëndron te veprimi dhe te mosstepja e saj për të bërë publike të tilla të dhëna.
Anabel u informua se Luarasi ngelte numra të konsiderueshëm studentësh thjesht për frekuentim duke përfshirë në përllogaritjen e mungesave edhe frekuentimin e leksioneve, që supozohet të jenë me dëshirë. Pra, mjaftojnë tre mungesa për të ngelur për frekuentim e për të ndjekur nga e para gjithë lëndën. Shtoni në këtë ekuacion edhe faktin se plot nga studentët e Luarasit kishin nisur të punonin si gazetarë e këto praktika shtrënguese nuk i ndihmonin aspak në ndërtimin e karrierës profesionale, që fundja, është qëllimi i arsimit të lartë. Shumë pak studentë arrijnë të prekin fletën e provimit apo të përfundojnë detyrën që i vlerëson.
Me të drejtë, studentët shqiptarë që kanë ndërtuar një emër për veten mund të flasin për kohën e tyre në fakultet, për pedagogë të ndryshëm, për praktikat e tyre jo serioze, për vonesat, mungesat, tekat dhe hatërmbetjet, si në rastin e Luarasit. Madje, mirë do të bënin se ndoshta ashtu përmenden pedagogët dhe më në fund, kuptojnë se të kesh numër të lartë ngelësish s’është arritje dhe as një anektodë e këndshme, por krejt e kundërta.
