English
Anabelizim

Historitë tuaja: ‘Letër për njerkën, që për fat të mirë nuk u bë kurrë si nëna ime’

Historitë tuaja: ‘Letër për njerkën, që për

Interneti, të paktën versioni më i prekshëm, është kthyer në një shpatull të ngrohtë elektronike, por që e bën punën njësoj. Çdo ditë, me qindra njerëz na shkruajnë për një mendim të dytë a të dyzetë. Në ndihmë të atyre që kanë nevojë për përvojën kolektive të qindra mijëra lexuesve të Anabel, menduam t’i postojmë letrat tuaja në formën e artikujve. Në këtë mënyrë, edhe ju i gjeni më lehtë kur të gjendeni në të njëjtën vështirësi ndonjë ditë. Faleminderit që na shkruani e faleminderit që na lexoni.

Historitë tuaja: ‘Letër për njerkën, që për

Takimi i parë me njerkën time ishte kur isha vetëm 5 vjeçe. Nuk kujtoj shumë nga ajo kohë, por mbaj mend që më lidhte flokët bishtaleca dhe vazhdimisht më pyeste se çfarë doja të vishja. Ndonjëherë mërzitesha kur më duhej të vendosja vetë për rrobat e mia dhe nuk mund ta mohoj që zakonisht më dukej sikur ajo e bënte kastile që të më mërziste. Ajo e dinte që unë e kisha bezdi të zgjidhja rrobat, pse më pyeste?

Isha fëmijë. Ende nuk kisha shkuar në klasë të parë dhe zor se mund ta kuptoja që ajo, njerka ime, gruaja e dytë e babait, thjesht ndihej ndoshta e përjashtuar dhe kërkonte që për çdo gjë, ne të miratonim fillimisht. Në fakt, kur them ne, e kam fjalën për veten.

Për mua ishte e vështirë ta pranoja si nënën time, jo sepse nuk e doja, përkundrazi. E doja shumë dhe vazhdoj ta dua më shumë çdo ditë. E kisha të vështirë për faktin që në një moshë 5-6 vjeçe, një fëmijë e kupton se personi “i huaj” në shtëpi nuk është “mami”. Për fatin tim të mirë ose të keq, e mbaj mend pak si në mjegull kohën kur nëna ime u largua nga shtëpia.

Më kujtohet momenti kur doli te dera me valixhe në dorë. Më puthi dhe iku pa e kthyer kokën pas. Ose të paktën më duket sikur e mbaj mend, pasi nuk është çudi që ta kem krijuar këtë skenë në kokë nga historitë që më tregonte herë pas here gjyshja. Ajo iku jashtë shtetit, u largua për në Itali me disa familjarë të vetët, fill sapo u nda nga babi. Gjyshja më thoshte se duheshin shumë, por dëshira e saj për t’u larguar medoemos kishte sjellë pafund debate në shtëpi, sa vendimi për t’u ndarë ishte i pashmangshëm. Babi, një familjar i devotshëm dhe shumë i përkushtuar, nisur dhe nga gjendja e rënduar e gjyshit, i kërkonte që të shkonin në emigrim në një moment të dytë. Ajo nuk pranonte dhe kështu nisi të tatëpjetën dashuria e tyre. 

Largimi i saj ishte i traumatik për një fëmijë. Qaja dhe e kujtoja çdo ditë. Kërkoja të flisja me të. Pyesja gjyshërit se kur do të vinte. Refuzoja të puthja dhe përqafoja babin pasi kisha një inat të brendshëm se ai e kishte fajin që mami u largua. Por jo. Me kalimin e viteve kuptova që nuk ishte faji i tij. I rrethanave? Nuk e di. Nuk i kam dhënë ende përgjigje. Nuk dua të paragjykoj askënd, gjithsesi. Mbase jo të gjitha janë të gatuara për të qenë NËNË. Ndoshta.

Të mos e zgjas shumë, po i rikthehem njerkës. Ndryshe nga nëna ime, e cila më merrte në telefon vetëm për ditëlindje, për ndonjë festë dhe tek-tuk pa ndonjë rast specifik, njerka ishte shumë më kujdesshme seç e prisja. Duke qenë se unë nuk i thërrisja mami (as sot nuk i thërras mami në fakt) ne e kishim më të lehtë të kishim një raport si shoqe.

Pavarësisht ndonjë konflikti të mundshëm, ia dolëm që për vite me radhë të ndërtonim një raport shumë të ngushtë. Le të themi që nuk puthemi dhe përqafohemi çdo ditë, pasi të dyja nuk i durojmë fort puthjet, por e di që e duam njëra-tjetrën më shumë seç e shprehim.

Ajo dhe babi sot kanë edhe dy fëmijë të tjerë. Fillimisht ndihesha pak keq se më duket sikur do të më zëvendësonin dhe unë do të zhdukesha nga zemra e tyre njëherë e përgjithmonë, por jo. Vëllai, motra dhe unë jemi kaq të barabartë. Për të mos thënë që unë jam më e përkëdhelura. Ata e dinë historinë time. Për të dy, unë jam pika e dobët.

Njerka, për fatin tim të mirë, nuk u bë kurrë si mami. Ndryshe nga mami biologjik, të cilën e kam takuar vetëm 3 herë në jetën time, nëna që fati më dhuroi është krejt e kundërta. Zoti të hedh me një dorë dhe të pret me tjetrën thonë. Dhe në ka një gjë që i jam mirënjohëse përgjithmonë, është fakti që më solli një engjëll në kohën kur kisha më shumë nevojë. – shkruar nga një vajzë anonime për Revista Anabel, Facebook.

Mos humbisni edhe

REELS

OK!

Emisionin e plotë e gjeni në Youtube/ Andale AL

E kemi mbajtur sekret, por sot sikur kemi qejf t'jua themi! 💕 @greenandprotein.al është vendi që na sjell mëngjesin dhe drekën në zyrë se e kemi zgjedhur si vend të preferuar. Ndonjëherë shkojmë edhe vetë se ka ambient të lezetshëm dhe të qetë. 🥰 Bowls janë yll, lëngjet e frutave, çdo gjë dmth. 🥑

Sa i bukur ky projekti i @unwomenalbania 💕 Gratë fuqizohen, udhëtojnë vetëm, argëtohen dhe zbulojnë histori frymëzuese dhe të pabesueshme nga peshkatarët. Në një udhëtim shumë të bukur në Vlorë ndodhin të gjitha. Love the idea 💡 Bravo! 🙌

U zgjuam me një ndjenjë nostalgjie sot 😌

S'e dimë ne ç'rast ke ti, por dimë ku duhet ta marrësh fustanin! 👗 @la_kune_ ka kaq shumë modele për çdo event, masa S-2XL, super çmime dhe dizajne. Të nderon kudo dmth ✌️

POV: Të bien pantallonat në mes të performancës, por ti je Beyoncé 🔥

Dua Lipa performon këngën e Raffaella Carrà dhe rrëmben zemrat e italianëve ❤️‍🔥

Po ju, keni bërë ndonjëherë takime po aq interesante?! 🤨

Shpresojmë për më të mirën! 🇦🇱❤️‍🔥 Credits: @eja.alb

Your stories: 'Letter to the stepmother, who was never lucky as my mother'

Historitë tuaja: ‘Letër për njerkën, që për

The Internet, at least the most tangible version, has turned into a warm electronic shoulder, but that does work alike. Every day, hundreds of people write to us for a second or forty second thought. To help those in need of the collective experience of hundreds of thousands of Anabel readers, we thought to post your letters in the form of articles. That way, you find it easier when you are in the same difficulty someday. Thank you for writing and thank you for reading.

Historitë tuaja: ‘Letër për njerkën, që për

The first meeting with my stepmother was when I was just five years old. I do not remember much of that time, but I remember connecting my braid hair and constantly asking me what I wanted to wear. Sometimes I got bored when I had to set myself for my clothes and I can not deny that sometimes it seemed to me that it made the caste to bother me. She knew I was having trouble picking up my clothes, then why did you ask me?

I was a kid. I still did not go to the first class and I could hardly understand that she, my stepmother, my father's second wife, just felt perhaps excluded and asked for everything to be approved first. In fact, when we say it, I mean for myself.

It was difficult for me to accept as my mother, not because I did not like it, on the contrary. I loved her and I love her every day. I found it difficult for a child at 5-6 years of age to realize that a "foreign" person at home is not "mom". For my good or bad luck, I remember a bit like a mist at the time my mom left home.

I remember the moment when she came to the luggage door in her hand. He kissed me and left without turning his head. Or at least I feel like I remember it, because it's no wonder I have created this scene in my head from the stories that my grandmother told me from time to time. She fled abroad, left for Italy with some of her family members, just as she left her dad. My grandmother told me that they needed much, but her desire to leave had endlessly brought home debates, how the decision to divorce was inevitable. Dad, a devoted and very dedicated family, starting from the plight of his grandfather, asked them to go to emigration at a second moment. She did not accept, and so their love began to sink. If she had her love ... always.

Her departure was traumatic for a child. I cried and remembered every day. I wanted to talk to him. I asked grandparents when to come. I refused to kiss and embraced my dad after I had an internal rage that he had the blame that Mom left. But no. Over the years I realized that it was not his fault. Of the circumstances? I do not know. I have not yet given an answer.

Do not stretch too much, I'm coming back to my stepmother. Unlike my mother, who just got me on the phone for birthdays, celebrations, and teens without a specific case, the stepmother was much more careful than I expected. Since I did not call Mom (even today I do not call Mom in fact) we had it easier to have a relationship as a friend.

Regardless of any possible conflict, because when you do not have your mother, sometimes takes things for worse, we managed to build a very close relationship for years. Let's say we do not kiss and embrace every day, because both do not really endure kisses, but we know we love each other more than we do.

She and Dad today also have two other children. At first, I felt a little bit worried that they seemed to replace me and I would disappear from their heart once and for all, but not. Brother, sister and I are so equal. Not to say that I'm the most fond of. They know my story. For both, I'm the weak point.

The stepmother, for my good fortune, never became my mother. Unlike the biological mom, which I have met only 3 times in my life, the mother that the fate bestowed upon me is quite the opposite. The Lord threw you with one hand and waited with the other say. And there is one thing I'm grateful for forever, is the fact that an angel brought me when my church needed more. - written by an anonymous girl for Anabel Magazine, Facebook.

×