Sapo lexova temën dhe po shkruaj me një frymë që të mos jua dërgoj shumë vonë. T'ju them të drejtën kam dëshirë të shkruaj...Mund të flas lirisht për çdo njeri të afërt. Hallelluja! Sa për ish-in, jo vetëm që s'kam asgjë për t'i thënë, madje edhe aq sa kam folur, kam folur shumë duke marrë parasysh me kë lodha shpirtin. Mezi po pres të zgjohem një mëngjes dhe ta kem harruar fare. Totalisht! Ta kem harruar deri në atë pikë sa dhe kur t'i dëgjoj emrin të mos e bëj lidhjen dhe ky vesi inercial për t'i parë profilin e Facebook-ut të jetë zhdukur komplet.

Një dashuri e madhe, e pastër zëntë vend në zemrën time! Po nejse! Sonte ishte një mbrëmje e freskët në Tiranë, një nga ato lloj mbrëmjesh që unë dua më së shumti. Është fiks momenti kur bëj me dëshirë disa hapa nëpër qytet e vetme.

Ah sikur këto pijet energjike të më bënin vërtetë me krahë, do kisha pirë nja 2 të mira që t'ja kaloja dhe Harry Style e të freskohesha sipër reve. Të merrja frymë thellë! Të mbushesha me forcë! Të vallëzoja e veshur me një fustan të tejdukshëm, të purpurt dhe ta shihja qytetin si një tablo surreale..Po, do kisha dashur të shkëmbeja nja 2 fjalë me Zotin dhe veten. Të dytës i kam shumë borxhe dhe biseda do ishte e gjatë.

Ndërsa me të parin, mendoj se do ishte më frytdhënëse. Nëse do mundja të flisja pak e ta dëgjoja shumë çfarë do kishte për të më thënë. Mbase, lëmshi i madh i fjalëve që më ngec në fyt sa herë që përpiqem të lutem në kishë, (si pasojë e asaj që dua të them përnjëherësh dhe po nuk i thashë shpejt do i harroj fare), do më dilte si një gromësirë dhimbjeje dhe pastaj do rridhte si një burim. Po me pak fjalë, them se do i thoja faleminderit, më fal, më ndriço dhe më drejto.

Do e falenderoja për gjithë të mirat që kam, do i kërkoja falje për mosmirënjohjen dhe sa pak e dëgjoj. Do i kërkoja të më mbushte me vlerat dhe parimet e tij. Dhe në fund, sa mirë do bënte të më çonte andej nga jugu i Italisë. Të pija kafen buzë detit duke soditur lindjen e ditës së re. Të mësoja hilet e një vere të mirë, që nga vjelja e rrushit e deri tek pjekja. Të mësoja një dy receta italiane, të rilexoja Zhivagon tim të preferuar duke pritur perëndimin, të kërceja Tarantella-n mbrëmjeve dhe të shtoja ca kilogram duke ngrënë pica..Kaq se vajti vonë!

*Shënim: Kjo letër është dërguar nga një vajzë në inbox-in e Revista Anabel në Facebook.