U zgjova edhe sot në dhomën time gjysmë të errët, me kokën lëmsh dhe e përgjumur. M’u duk një mëngjes si gjithë të tjerët, asgjë e re, veçse kësaj here pata një dyshim në kokë: a mundet Shqipëria të bëjë histori? Ia del dot të mbetet në kujtesën e njerëzimit?
“Duhet të ketë diçka!” mendova me zë të lartë ndërkohë që pa vetëdije kisha rrëmbyer telekomandën. Dëgjova e pashë aq shumë kronika e lajme sa tani s’mbaj mend gjë prej gjëje. U bë kohë që kam krijuar një imunitet të frikshëm ndaj aktualitetit. Nuk më ngroh, nuk më emocionon dhe të them të drejtën, më tremb e gjitha kjo.
Gjatë kësaj përhumbjeje kisha gjetur zgjidhjen e dilemës sime. Tani unë (ndoshta dhe dikush tjetër) e dija fare mirë se si ky vend mund të bënte emër. Si mund të depërtonte në kujtesën kolektive, të fshinte gjithë reputacionin aktual dhe popujt t’i referoheshin si shteti që një ditë të bukur, verën e vitit 2019 mundi të pushtonte faqet e para.
“Pasi e shtrydhi prej shumë vitesh, një brez i tërë politikanësh (majtas, qendër, djathas) heq dorë dhe e lë vendin të marrë frymë”, kjo po që do të b nte përshtypje!
Pa mendojeni pak, nëse shqiptarët nuk i mbajtën mend politikanët si njerëzit që e ndreqën këtë vend, të paktën mund t’i kujtojnë si krijesat që pasi e djallosen aty ku thjesht s’mbante më, bënë ç’bënë dhe hoqën dorë. Delirim tërësisht naiv! Pushteti të heqë dorë nga pushteti per t’ia lënë pushtetin ca të tjerëve. Ja që kjo është ajo që ne presim prej dekadash. Më thoni ku dhe kur “i keqi” luftoi të keqen? Askund!
Është e çuditshme se si në vendin kur divorcet po rriten ndjeshëm, shqiptarët nuk vendosin të heqin dorë nga marrëdhënia shumëvjeçare dashuri- urrejtje me politikanët. Jam rritur me emra si Nano, Berisha, Meta, Rama, Basha, sa dashur padashur janë rrënjosur në fëmijërinë e adoleshencën time dhe druaj se te 30- at apo te 40-at do të më gjejnë sërish me to. Jam e mbytur!!! Kujtohem se si e vogël dëgjoja tim atë të fliste për bëmat e politikës shqiptare dhe sot, teksa ai është thinjur e ndërsa une rritur, dëgjoj sërish, e sërish, çdo mbrëmje, të njëjtin refren. Sa keq për të, për veten, për ne!
Rritemi nga prindër të pakënaqur, gjyshër të zhgënjyer, na injektohet politika në gen (gjen) dhe kur vjen koha për të reaguar nuk veprojmë. Pse? Sepse jane punë të politikës! Nuk mendoj se varfëria, krimi apo ndotja janë politike. Janë çështje jetike dhe njerëzore. S’mund të jemi moskokëçarës ndaj ujit të pijshëm, padrejtësive, arsimit apo shëndetësisë.
Më habit fakti se si njerëz me ndikim në shoqëri, njerëz te televizionit, Instagram- it, personalitete që u ka peshë fjala nuk shkruajtën dy rreshta për skandalin e fundit ushqimor. Njerëz qe flasin për emancipim elitar, që rebelohen për seksizmin apo homoseksualitetin dhe nuk u plas për djathin, vajin apo bukën që hanë për çdo ditë. Pse? Sepse është politike, sepse është sulm dhe thikë pas shpine për pozitën dhe rrahje shpatullash e mbështetje për opozitën. E tmerrshme, askush nuk flet! Teksa bota është gati për revolucionin e radhës teknologjik, në Shqipëri luhet ende ndeshja e majtë- e djathtë. Miliona njerëz peng të një dyluftimi pa të cilin kam frikë se nuk bëjmë dot.
Duket se kaq pak gati jemi ne për ndryshime madhore, sa kur e mendojmë politikën pa ata, të lartpërmendurit, na duket një kotësi e madhe. Varësi e jashtëzakonshme! Nga problematikat më të papërfillshme te shqetësimet madhore, që të gjitha, kurdoherë, bien në nivelin “e majtë- e djathtë” të diskutimit. Ta ka ënda të dalësh në rrugë si një qytetar i ndërgjegjshëm dhe të protestosh për x gjë ama doemos të pozicionojnë në një nga dy anët e vetme te shumëanëve. Kështu ka qenë përherë, kështu do jetë dhe për ca kohë, shumë kohë, nuk e di sa kohë.
Ende sot, vazhdojmë të votojmë njërin krah apo tjetrin thjesht dhe vetëm se familjarët janë me atë parti, se kështu na kanë mësuar që të vegjël, se jemi nga veriu, jugu apo se nuk gjejmë më mirë. Pavarësisht edukimit apo preferenvace të mia, ajo që kërkoj është një jetë më e mirë, ose të paktën të nis të jetoj më mirë. Nuk më interesojnë protestat- fasadë, morali i rrejshëm apo shtrimi për të disatën herë i rrugëve të qytetit, kur periferitë janë tmerr.
Sado përpiqen në dukje, këta politikanë s’mund t’i përfaqësojnë dhe nuk i lidh gjë me të rinjtë e talentuar, vizionarë, të çiltër, që s’duan t’ia dinë për mllefet apo broçkullat e së shkuarës, por duan të bëjnë para dhe të lënë të shkuarën pas, shumë pas.
Dëgjoj të thuhet se ne shqiptarët jemi ndoshta populli që meremi më shumë se kushdo tjetër me politikë. Ja që politikë dëgjojmë gjithë kohës, politikë na serviret dhe politikë s’dimë të bëjmë. Pas shumë më pak se 48 orëve, vendi hyn në zgjedhje. Disa do shkojnë të votojnë për të ruajtur vendin e punës, të tjerë do mungojnë si shenjë revolte dhe dëshire për rrëzim qeverie, e ndërsa që të gjithë mbetemi unanimisht spektatorë.
Politika s’mund të bëjë dot histori; historinë mund ta shkruajë vetëm duke paketuar plaçkat, ikur dhe ç’liruar këtë vend. E teksa situata në vazhdim do të percillet tek- tuk në mediat ndërkombëtare, shqiptarët vështirë se janë gati për ndryshime spektakolare. Historia s’është pika jonë më e fortë!
