Kjo është hera e parë që shkruaj dhe ndoshta e fundit. Mund të thoja që pendohem për shumë gjëra, por jo të gjitha kanë marrë ditë nga ditët e mia, kohë nga koha ime apo vlerë nga zemra ime. Jam penduar që vendosa ta lidh jetën time me dikë pa kaluar kohë bashkë. Me dikë që distanca s’na njohu mjaftueshëm. S’arrita t’i mësoj huqet e atij njeriu dhe e pësova.
Periudha e bashkëjetesës nisi me debate, por në jetë do të vinte një fëmijë. Për asnjë arsye në botë s’do ta prishja atë magji të bukur. Për vite me radhë u përpoqa të të largoja nga sëmundja jote e keqe: ‘kumari”. Për vite me radhë sakrifikova jetën time, duke u munduar që familja ime të ishte mirë. Ti, im bir dhe unë.
Ti sigurisht, zgjodhe të lije çdo gjë në lojërat e mallkuara. Ti nuk mendove kurrë që pas një viti pune, të bënim pushime vere si e gjithë bota. S’mendove kurrë të gëzonim pranë familjeve tona, të paktën 1 herë në vit. Ty mëngjesi të gjente në lojëra fati , kurse mua më gjente të penduar, duke mallkuar veten...
Ti u ktheve në akthin tim të pashmangshëm, ndaj vendosa që pas shumë përpjekjesh të heq dorë nga ty. Më dhëmb dhe ende e vuaj që im bir është larg teje. Nuk isha unë ajo që doja ta rrisja vetë, por veprimet e tua.
Të kujtohet kur dilnim të tre dhe mua më lije vetëm me djalin në duar sepse s’i rezistoje dot tundimit për të shkuar tek vendet që as emrin nua dua t’i përmend. Kisha frikë për tim bir, ti mund t’i jepje veset e tua. Prandaj të largova nga jeta jonë. Sot jam vetëm, në vend të huaj. Sot jam nëna dhe babai i tim biri. E shoh çdo ditë dhe kuptoj se është më i qetë se atëherë kur ishe ti prezent në ditët tona.
Si ta lija të rritej me atë frymë? Ah se s’të kam treguar. E di për çfarë pendohem tjetër? Pasi ti ike nga shtëpia, njoha krejt rastësisht një njeri me shumë vlera që më donte. Ishte shpejt për t’u lidhur me dikë. Nuk doja të kisha në krah dikë për të më ngushëlluar në ditët e mia më të vështira, por doja vetëm t’ja dilja mbanë borxheve që më le ti i dashur...
Kishte kohë për ta parë jetën me dikë tjetër në krahë, por kësaj here ai duhet të më meritonte vërtetë. Besoj, se dashuria është qetësi shpirtërore...Ti s’ma dhe kurrë!
Shënim: Letra ka mbërritur në redaksinë tonë nga një grua emri i së cilës mbetet anonim.
