English
Anabelizim

Historitë tuaja: ‘M’u kujtove ti në përqafimin e dikujt tjetër’

Historitë tuaja: ‘M’u kujtove ti në përqafimin e

Interneti, të paktën versioni më i prekshëm, është kthyer në një shpatull të ngrohtë elektronike, por që e bën punën njësoj. Çdo ditë, me qindra njerëz na shkruajnë për një mendim të dytë a të dyzetë. Në ndihmë të atyre që kanë nevojë për përvojën kolektive të qindra mijëra lexuesve të Anabel, menduam t’i postojmë letrat tuaja në formën e artikujve. Në këtë mënyrë, edhe ju i gjeni më lehtë kur të gjendeni në të njëjtën vështirësi ndonjë ditë. Faleminderit që na shkruani e faleminderit që na lexoni.

Historitë tuaja: ‘M’u kujtove ti në përqafimin e

"Dua të dish që unë jam lutur për ty. Jam lutur për veten. Për ne. Po, po! Nuk ta kam thënë, por të betohem që jam lutur. Jam lutur që ti të jesh larg meje. Ke të drejtë të çuditesh. E kam fjalën akomë më larg se ato mijëra milje. Ti e di që për mua nuk ka rëndësi largësia. Kurrë nuk ka pasur! Edhe pse ajo gjithmonë ka qenë në marrëdhënien tonë, përlyer me ndjenjën. Dhe unë këtë s’e kam dashur kurrë. Gati-gati të kam urryer për këtë. Padashur, të betohem. Se nuk doja t’i jepja rëndësi, se mendoja se peshën do ta kishte ndjenja. Se ajo do të na mbante afër. Se ti e di që unë mendoj se sado larg të jenë, njerëzit mbahen në zemër. Se ty të kisha në zemër. Aty ngjitur me shpirtin. Po ç’dreqin ishte largësia pra?

Kam frikë se ajo ishim “ne”. Se ajo u bëmë “ne”. Ne të dy, që nuk ditëm të ishim pak më shumë “ne”. Ose më mirë, të rrinim “’dy”. Ose ndoshta ne ditëm, por nuk na la ajo. Ti më tradhtove me të. Ti le që ajo të na ndante. Ti pate frikë. E kuptoj tani pse gati-gati e kam urryer. Atë, sepse ty nuk munda. Nuk munda të të urrej. Nuk doja. Nuk duhet të urrehet dashuria. Ahh po...po të thoja që jam lutur.

Po, çdo moment, ço ditë, çdo natë. Jam lutur në mëngjes, që një ditë të mos kujtohesha për mesazhet e tua të mëngjesit, që unë mezi  prisja e ti ndoshta nuk iu jepje rëndësinë e duhur. I harrove. Jam lutur kur dilja nga shtëpia dhe shkoja drejt stacionit që të mos të dëgjoja emrin tënd. As gjatë rrugës, as në autobus. Askund. Dreqin! Do të ishte gjithmnë dikush që do përmendte emrin tënd gjatë një bisede mes miqsh, apo gjatë një telefonate, apo kur në rrugë dikush thërriste dikë që kishte emrin tënd, apo kur...por ai nuk ishe ti. Edhe në shkollë. Në kafe. Në supermarket. Në punë. Edhe kudo...Kudo. Në çdo vend që shkelja. Gjithashtu do të ishte patjetër një vend ku do ishte i shkruar emri yt. Madje mbaj mend që një ditë në sallën e leksionit, ashtu përhumbur, pa dashje më shkojnë sytë diku. Kisha përballë një karrige me emrin tënd të shkruar tek pjesa e mbështetëses së saj. Pikërisht aty duhej të isha ulur? Një miku im e mori dhe i ndërroi vend. Sa  e vlerësova. Sa përpjekje e bukur dhe e kotë. Sikur të ishte aq e lehtë.

M’u kujtua në atë moment që një ditë i kisha folur atij se emrin tënd e kisha parë të shkruar në dorën e një djali të vogël, i cili po mbahej aty afër meje në autobus. E kisha para syve dorën e tj me emrin tënd të shkruar. Ishim aq sumë njerëz me aq pak vend sa nuk kisha ku t’i hidhja sytë tjetërkund, nuk kisha si të mos e shihja. Të betohem që në një moment i mbylla. I mbylla trishtueshëm. Ai më buzëqeshi me çiltërsi. Kisha humbur nëpër kujtime dhe ndjeva përqafimin e mikut tim, në atë sallën e zhurmshme të leksionit, ku pak më larg nesh ishte ajo karrigia me emrin tënd. Nuk doja t’i hidhja sytë atje. Nuk doja më as të ulesha në auditore që kishin të shkruar emrin tënd. Nuk doja. Po, e pranoj, aty jam lutur që ai përqafim të zgjaste. Dhe jam lutur e lutur që të mos më kujtohet më kurra mungesa e përqafimit tënd. Dhe më kot u luta. M’u kujtua. M’u kujtove ti. Ti në përqafimin e dikujt tjetër.

Zot, sa ndjesi mbytëse. Akoma më keq, unë kam të njohur, miq, për më tepër të afërm që gjithashtu mbajnë emrin tënd, apo të ngjashëm me të. Je kaq larg, por je kudo. Kaq i veçantë për mua, me një emër kaq të përhapur, kaq të zakonshëm. Lutesha të mos më bënte më përshtypje. Kurrë më! Jam lutur që askund të mos shihja dikë që të ngjan ty, që ka të njëjtin stil të veshur, flokësh, gjatësie, tiparet e tua. Ai nuk ishe ti. E megjithatë unë sikur ngrija në vend. E detyroja veten të mos e ktheja kokën, të mos përhumbja shikimin e trishë mbi askënd. Nuk mund ta hiqja mallin vetëm duke parë një të panjohur që të ngjante ty. Mallkueshëm të ngjanin. Dhe vazhdoja rrugën me atë përshtjellimin e bukur e të mundimshëm të ndjenjave. Oh sa shumë mall. Dhe e gjeja veten padashur duke menduar nëse të kishte ngjarë dikush si unë? Nëse ndonjë moment kishe ndjerë aq shumë mall sa do kishe dashurtë gjej diçka timen te dikush tjetër. Nëse duke ecur rrugës kishte qenë para teje ndonjë vajzë me flokët si të miat. Dhe në të qindtën e sekondës ti të kesh menduar që jam unë dhe të jesh zhgënjyer që nuk isha unë. Pas kësaj, a ke ndjerë mall më tepër?

Por unë jam lutur që të mos ndihesha më ashtu. Kurrë më. Jam lutur që më mirë të ecja e përhumbur rrugës, sesa të vija re që po ecja në të njëjtën rrugë ku kaloje shpesh, ku disa herë u takuam rastësisht. Apo të mos vija re kafenenë që dikur uleshim bashkë, përsëri rastësisht. Apo të harroja që studioja  në të njëjtën ndërtesë universiteti që kishe studiuar edhe ti, ku rastësisha kishte ngulur këmbë që të të takoja te shkallët e një pjese të ndërtesës. Që na ajo ditë, vetëm dy herë të tjera i kam ngjitur ato shkallë. Janë plot me kujtime dhe më rëndojnë. Shumë. Isha e lodhur...tepër.

Jam lutur që të mos ishe në mendjen time aq shumë, sepse gëzohesha pak. Përfundoja e lënduar në fund të ditës, kur kuptoja që unë nuk kisha qenë mendimi yt, aq i vetmi, as më i rëndësishmi, as më pak i rëndësishmi. E kuptova kur reshte së shkruari, kur reshte së dërguari mesazhe. Por ti më thoje se fakti që nuk më shkruaje nuk do të thoshte se nuk të mundoja. Po nga ta dija unë? Nuk doja të ishe në mendimet e mia sepse shpërqëndrohesha. Sepse isha e lodhur duke mbajtur të gjallë në mendimet e mia një marrëdhënie gjysmë të vdekur. Sepse trishtohesha dhe ndjeja mall. Jam lutur që asnjë mashkull të mos mundohet të kishte patjetër vëmendjen time, se nuk më interesonte. Nuk doja që askush të mundohet të fitonte me gjeste të bukura një vëmendje që e pate vetëm ti, që e përdhose, pa kuptuar, padashur. Ndoshta jo dhe aq padashur.

Nuk doja përkujdesjen e asnjërit sepse do më kujtohej përkudesja dhe mospërkudesja jote. Nuk doja të më flisnin për ndjenjat e tyre kundrejt meje. Ndjehesha si në faj se une unë ndjeja tepër per ty. Me dukej si tradhti ndaj teje thjesht fakti që i degjoja të m’i shprehnin. Por them se ndoshta kemi mendime krejt të ndryshme mbi konceptin e tradhtise. Por ndoshta dikush tjetë i meritonte ndjenjat e mia. Më shumë se ti. Fatkeqësisht. Lutesha që të mos më pyesnin për ty. Nuk doja më një “po ai djali që më ke folur për të...?”, apo një “po ai akoma nuk është kthyer?”, apo nga ndonjë mike “po sot të ka shkruar?”. Çfarë t’u thoja? Vallë a të ishin bërë ndonjëherë të tilla pyetje? Mbase, ku i dihet.

Fillova të lutesha që të mos më vijë më në ëndërr. Ne nuk kishim si të bashkoheshim vetëm në ëndrra, kur në të vërtetë ishim të ndarë në 1001 mënyra. Se ëndrrat nuk janë për të shuar mallin, përkundrazi. Jam lutur kaq shumë.

Jam lutur edhe që të jesh mirë, që kur të me thoje "jam mirë" të ishe vertet. Jam lutur që... Jo për këto do të të them një herë tjetër. Kanë qenë ditë të mbushura plot me lutje. Jam lutur që të mos ishe lutja ime. Dhe sot nuk je. Jo më." - shkruar nga një vajzë anonime për Revista Anabel, Facebook.

Mos humbisni edhe

REELS

OK!

Emisionin e plotë e gjeni në Youtube/ Andale AL

E kemi mbajtur sekret, por sot sikur kemi qejf t'jua themi! 💕 @greenandprotein.al është vendi që na sjell mëngjesin dhe drekën në zyrë se e kemi zgjedhur si vend të preferuar. Ndonjëherë shkojmë edhe vetë se ka ambient të lezetshëm dhe të qetë. 🥰 Bowls janë yll, lëngjet e frutave, çdo gjë dmth. 🥑

Sa i bukur ky projekti i @unwomenalbania 💕 Gratë fuqizohen, udhëtojnë vetëm, argëtohen dhe zbulojnë histori frymëzuese dhe të pabesueshme nga peshkatarët. Në një udhëtim shumë të bukur në Vlorë ndodhin të gjitha. Love the idea 💡 Bravo! 🙌

U zgjuam me një ndjenjë nostalgjie sot 😌

S'e dimë ne ç'rast ke ti, por dimë ku duhet ta marrësh fustanin! 👗 @la_kune_ ka kaq shumë modele për çdo event, masa S-2XL, super çmime dhe dizajne. Të nderon kudo dmth ✌️

POV: Të bien pantallonat në mes të performancës, por ti je Beyoncé 🔥

Dua Lipa performon këngën e Raffaella Carrà dhe rrëmben zemrat e italianëve ❤️‍🔥

Po ju, keni bërë ndonjëherë takime po aq interesante?! 🤨

Shpresojmë për më të mirën! 🇦🇱❤️‍🔥 Credits: @eja.alb

Your stories: 'You reminded me of someone else's embrace'

Historitë tuaja: ‘M’u kujtove ti në përqafimin e

The Internet, at least the most tangible version, has turned into a warm electronic shoulder, but that does work alike. Every day, hundreds of people write to us for a second or forty second thought. To help those in need of the collective experience of hundreds of thousands of Anabel readers, we thought to post your letters in the form of articles. That way, you find it easier when you are in the same difficulty someday. Thank you for writing and thank you for reading.

Historitë tuaja: ‘M’u kujtove ti në përqafimin e

"I want to know that I have prayed for you, I prayed for myself, for us Yes, yes I did not tell you but I swear I prayed I begged you to be away from me You have the right to wonder. I mean, that's a lot more farther than the thousands of miles, you know that I do not care about the distance, it's never been there, even though it has always been in our relationship, feeling numb, and I've never wanted to I'm sorry, I swear, I did not want to matter, I thought that weight would have the feeling, that it would keep us close, that you know I think that sado I do not know what to do with it.

I'm afraid she was "us". That she was "us". We both did not know we were a bit more "we". Or better, to stay '' two ''. Or perhaps in the day, but she did not leave us. You betrayed me. You let her share us. You were afraid. I understand now why I almost hated it. Father, because I could not. I could not hate you. I did not want. Love should not be abhorred. Ahh yeah ... if I told you I prayed.

Yes, every moment, day, every night. I prayed in the morning that one day I would not remember your morning messages that I could hardly wait for and you probably did not give it the proper significance. I miss you. I prayed when I got out of the house and went to the station to stop listening to your name. Not even on the road or on the bus. Nowhere. Damn! It would always be someone who mentioned your name during a conversation between friends, or during a phone call, or when someone called someone who was your name on the street or when ... but he was not you. Even in school. In coffe. In supermarket. In work. Even everywhere ... Everywhere. In any country that breaches. It would also be a place where your name would be written. I even remember that one day in the lecture hall, so wandering, unintentionally look me somewhere. I was facing a chair with your name written on the part of her stand. Did I have to sit there? A friend took her and changed her seat. How I appreciated it. How much fun and worthless effort. Had it been so easy.

It reminded me of the moment that one day I had told him that I had seen your name written in the hands of a little boy who was holding me near the bus. I saw your hand in your written name. We were so many people in so little room that I had no where to look elsewhere, I did not have to not see her. I swear I closed it at some point. I closed it sadly. He smiled frankly. The church was lost in the memories and I felt the embrace of my friend, in that noisy lecture hall, where a little farther from us was that chair by your name. I did not want to bother. I did not want to sit in the auditoriums who had your name written. I did not want. Yes, I admit, I begged for that hug to last. And I begged praying that I no longer remember the lack of your embrace. And in vain I prayed. I remembered. You remembered me. You're in someone else's embrace.

God, how much the sucking sensation. Even worse, I have acquaintances, friends, more and more relatives who also bear your name, or similar to it. You're so far away, but you're everywhere. So special to me, with such a widespread name, so common. I prayed not to impress me. Never again! I prayed that nowhere would I look at someone who resembles you, who has the same style of dress, hair, length, and features. He was not you. And yet, I felt as if I was in the country. I forced myself not to turn her head, not to ruin the sad sight of anyone. I could not remove the merchandise just by seeing an unknown person that resembled you. Cursorlike to resemble. And I went on with that beautiful and tiring feeling of feelings. Oh how much craving. And I found myself involuntarily thinking if someone like me had happened? If at some point you felt so much of a commodity I would love to find something my own in someone else. If a girl with hair like mys had been in front of you on the road. And in the hundredth of a second you have thought that I am and being disappointed that I was not. After that, did you feel much more commodity?

But I prayed that I would not feel that way anymore. Never again. I prayed better than wandering the road rather than seeing that I was walking on the same street where I often passed, where we occasionally met accidentally. Or not to notice the cafe we used to sit together again, accidentally. Or forget that I was studying in the same university building you were studying, where I accidentally had stuck to meet you on the stairs of a part of the building. Since that day, just two other times I climbed those stairs. They are full of memories and weighs. More. I was tired ... too.

I prayed that you would not be in my mind so much, because I was enjoying a bit. The end of the injury at the end of the day, when I realized that I was not your opinion, so alone, not even the most important, or less important. I knew when I was writing, when the messenger sent messages. But you told me that the fact that you did not write me did not mean I did not. But how did I know? I did not want to be in my thoughts because I was distracted. Because I was tired of keeping alive in my thoughts a half-dead relationship. Because I was sad and craved. I prayed that no male should try to have my attention, that I did not care. I did not want nobody to try to win with beautiful gestures the attention you only had, who defiled it, without understanding, involuntarily. Probably not so unwittingly.

I did not want to care for anybody because I would remember your disguise and your negligence. I did not want to talk to me about their feelings about me. I felt as if I felt too much for you. It seemed to me that I was betrayed to you simply the fact that I heard them speak to me. But I say we may have quite different thoughts on the concept of betrayal. But maybe someone else deserved my feelings. More than you. Unfortunately. I prayed that they would not ask me for you. I did not like the "same boy you talked to me ...", or a "yes he is not yet back?" Or a friend, "is he writing today?" What should I tell you? Were any such questions ever made? Maybe, where he is known.

I began to pray for no longer coming to my dreams. We did not have to just join in the dream when we were actually divided into 1001 ways. That dreams are not about extinguishing merchandise, on the contrary. I prayed so much.

I have also begged you to be good when you told me "I'm okay" to be true. I pray that ... Not for these will tell you another time. They have been full of prayers. I prayed that you would not be my prayer. And today you are not. No more "- written by an anonymous girl for Anabel Magazine, Facebook.

×