English
Anabelizim

Historia e një djali shqiptar që ia prenë ëndrrën në gjysmë

Historia e një djali shqiptar që ia prenë ëndrrën

“Përshëndetje,

Unë që po ju shkruaj jam një ish-sportisit i nivelit kombëtar dhe ndërkombëtar. Historia ime e dhimbshme dhe njëkohësisht e suksesshme fillon që në fund të ciklit shkollor 8-vjeçar. I përkisja një familjeje relativisht të varfër, por të nderuar. Të mbetur jetimë që në vogëli, jeta na sprovoi të jetonim me mungesën e më të shtrenjtës që kishim, mamin. U mësuam të jetonim me brengë në shpirt, por ende sot pas njëzetë vitesh i kam ende parasysh njerëzit që na përbuznin dhe na shihnin ndryshe. Natyrisht askujt nuk i mbaj mëri.

Pasi u rritëm, motrat dhe vëllezërit u martuan ose emigruan; unë vendosa të vazhdoja shkollën dhe paralelisht fillova sportin, pasi e kisha shumë pasion. Sporti që ushtroja ishte sport luftarak individual (nuk po e saktësoj se çfarë sporti ishte pasi dua të ngelem anonim, por ata që kanë informacion e kuptojnë). Isha një sportist i talentuar, stërvitesha shumë sepse doja të arrija majat.

Nuk kisha asnjë mbështetje, as nga shokët e palestrës, as nga menaxherët, përveç një ndihmës-trajneri. Nuk kisha të afërm që merreshin me sport, por kjo nuk ma zbehte pasionin. Në qytetin ku isha dhe në kategorinë time isha thuajse absolut.

E mbaj mend gjithmonë kampionatin e parë mbarëkombëtar për grupmoshat e të rinjve ku mora pjesë. Isha 16 vjeç asokohe. Pas disa ndeshjeve skualifikuese, u rendita i dyti. Isha i kënaqur edhe pse skeptik për mënyrën si më gjykuan gjatë ndeshjeve. Ndiqja shkollën, ama zemra më rrihte më shumë për sportin. Doja të luftoja jo vetëm për kundërshtarët e mi, por edhe për veten. Doja të besoja.

Pasi mbarova gjimnazin me nota mbi mesataren, shpresoja të fitoja degën që preferoja në Universitetin e Sporteve, që atëherë quhej Akademia Sportive "Vojo Kushi". Gjithashtu u bëra pjesë e ekipit FK Tirana dhe pjesë e ekipit kombëtar.

Për t’u bërë student i Universitetit të Sporteve duhet të kualifikoheshe përmes normave fizike dhe psikologjike. Siç ndodh rëndom, në Shqipëri të parët që fitonin ishin fëmijët e ish-sportistëve, të miqve të tyre dhe ata që paguanin shuma marramendëse. Unë nuk kisha as lekë, as miq, as trajnerit nuk i interesoja.

Më kujtohet dita kur bënim normat fizike dhe unë isha përgatitur shumë mirë. Konkurrenca ishe e madhe, por megjithatë kishte edhe nga ata që nuk ia kishin idenë fare, por sërish ata kishin një të afërm ose një prind, ndërsa unë jo.

Ishim jo më pak se 700 studentë, kualifikohesh 130-150. Në normat fizike u rendita i treti, para meje ishin një gjimnast i klubit Partizani dhe një futbollist i Dinamos. Kur u afishuan listat me emrat fitues, isha në vend të 80. E fitova universitetin, por gjithnjë me mëdyshje pse duhet të renditesha aq poshtë. Kuptohet; leku dhe miku.

Tashmë isha një 19-vjeçar në kulmin e karrierës sportive dhe student i mirë. Isha kampion kombëtar për të rritur. Rregulli ishte që kampionët përfaqësonin Shqipërinë në arenën ndërkombëtare në Kampionatet Ballkanike, Mesdhetare, Europiane, Botërore dhe në kualifikimet e Olimpiadës. Justifikimi ishte i njëjtë: S’kemi fonde që t’ju dërgojmë të gjithëve, kështu që do shkojnë 2-3 sportistë. Unë nuk bëja pjesë në treshe. Rezultati ishte i zakonshëm, përveç ndonjë përjashtimi.

Vetëm një herë mora pjesë në Europian; nga katër ndeshje, dy fitore. Rezultat i kënaqshëm për mua. U surprizua edhe trajneri. Por vetëm kaq.

Duke qenë sport i vështirë dhe dëmtimet janë pjesë e tij, unë pata fatin e keq të dëmtoja vertebrat lumbare dhe pak më vonë këputa një ligament në gjurin e majtë. U bë e pamundur ta vazhdoja karrierën dhe jo se nuk rikuperohesha, por duheshin para. Shumë shpejt u gjenda i distancuar nga të gjithë. Askujt nuk i interesoja më.

Gjithkujt duhet t’i japësh hakun që metion. Mjafton të shikojmë sportistët shqiptarë të Kosovës si Majlinda Kelmendin, Nora Gjakovën etj. Por në Shqipëri ndodh ndryshe. Po kështu ndodh edhe me kualifikimet e talenteve të tjerë, si studime jashtë, eurovizion, doktoratura etj.

E kështu u mbyll karriera me pa dëshirën time, mbarova universitetin me nota të mira, por kaq. Desha ose nuk desha, e gjeta veten emigrant. Sot, jam i lumtur, por ëndrra ka mbetur e pluhurosur.

Askush nuk bëhet sportist i madh nëse ka vetëm talent." - anonim (dërguar në Revista Anabel, Facebook).

Mos humbisni edhe

REELS

OK!

Emisionin e plotë e gjeni në Youtube/ Andale AL

E kemi mbajtur sekret, por sot sikur kemi qejf t'jua themi! 💕 @greenandprotein.al është vendi që na sjell mëngjesin dhe drekën në zyrë se e kemi zgjedhur si vend të preferuar. Ndonjëherë shkojmë edhe vetë se ka ambient të lezetshëm dhe të qetë. 🥰 Bowls janë yll, lëngjet e frutave, çdo gjë dmth. 🥑

Sa i bukur ky projekti i @unwomenalbania 💕 Gratë fuqizohen, udhëtojnë vetëm, argëtohen dhe zbulojnë histori frymëzuese dhe të pabesueshme nga peshkatarët. Në një udhëtim shumë të bukur në Vlorë ndodhin të gjitha. Love the idea 💡 Bravo! 🙌

U zgjuam me një ndjenjë nostalgjie sot 😌

S'e dimë ne ç'rast ke ti, por dimë ku duhet ta marrësh fustanin! 👗 @la_kune_ ka kaq shumë modele për çdo event, masa S-2XL, super çmime dhe dizajne. Të nderon kudo dmth ✌️

POV: Të bien pantallonat në mes të performancës, por ti je Beyoncé 🔥

Dua Lipa performon këngën e Raffaella Carrà dhe rrëmben zemrat e italianëve ❤️‍🔥

Po ju, keni bërë ndonjëherë takime po aq interesante?! 🤨

Shpresojmë për më të mirën! 🇦🇱❤️‍🔥 Credits: @eja.alb

The story of an Albanian boy who breaks his dream in half

Historia e një djali shqiptar që ia prenë ëndrrën

"Hello,

I am writing to you are a former national and international sport. My painful and successful story starts at the end of the 8-year school cycle. I belong to a relatively poor, but honored family. Being orphaned since childhood, life tried to live with the lack of the most expensive we had, Mom. We learned to live with grief in the soul, but still today after twenty years I still have the people who despise us and see us differently. Of course, no one is grateful to me.

After we grew up, sisters and brothers were married or emigrated; I decided to go to school and in parallel I started the sport, as I was very passionate about it. The sport that the exercise was individual combat sport (I did not specify what sport it was because I wanted to remain anonymous, but those who have information understand). I was a talented sportsman, a trainer very much because I wanted to reach the tops.

I did not have any support, either from the fitness team or from the managers, except for an assistant coach. I had no relatives who were engaged in sports, but that did not fade my passion. In the city where I was and in my category I was almost absolute.

I always remember the first nationwide championship for the young age groups I attended. I was 16 at that time. After some disqualifying matches, I came second. I was delighted though skeptical about the way they judged me during the matches. I attended school, so my heart beat me more for the sport. I wanted to fight not only for my opponents but also for myself. I wanted to believe.

After completing high school gymnastics above average, I was hoping to win the branch I preferred at the Sports University, now called the Sports Academy Vojo Kushi. I also became part of the FK Tirana team and part of the national team.

To become a student at the Sports University you would have to qualify through physical and psychological norms. As it is commonplace, in Albania the first wins were the children of former athletes, their friends and those who paid a huge sum. I did not have any money, friends, or coach I did not care.

I remember the day when we did the physical norms and I was prepared very well. The competition was big, but there were even those who did not have the idea at all, but again they had a relative or a parent, while I did not.

We were not less than 700 students, qualifying 130-150. In the physical rankings I was ranked third, before me was a gymnasium of the club Partizani and a footballer Dinamo. When the lists were listed with the winning names, I was in the 80's. I won the university, but always hesitant why I should rank so low. Of course; Lek and Friend.

I was already a 19-year-old at the peak of a sports career and a good student. I was a national champion for adults. The rule was that champions represented Albania in the international arena in the Balkan, Mediterranean, European, World Championships and Olympics qualifications. The justification was the same: We have no funds to send to you all, so 2-3 athletes will go. I did not part in the leash. The result was common except for any exclusion.

Only once I took part in the European; out of four games, two wins. The result is pleasing to me. The coach also surprised. But just so.

Being a hard sport and injuries are part of it, I had the bad luck of lumbar vertebral injury and a little later snapped a ligament on my left knee. It was impossible to continue my career and not to recover, but it needed money. Soon I became distant from all. No one was interested anymore.

Everyone has to make a claim for that. It is enough to look at Kosovo Albanian athletes such as Majlinda Kelmendi, Nora Gjakova etc. But in Albania it happens differently. It also happens with the qualifications of other talents, such as studies abroad, Eurovision, PhDs, and so on.

And so the careers closed with no desire, I finished the university with good grades, but that's it. I wanted or did not want it, I found myself an immigrant. Today, I'm happy, but the dream has remained dusty.

Nobody becomes a great athlete if there is only talent. "- Anonymous (sent to Anabel Magazine , Facebook)

×