English
Anabelizim

Burrit tim, që s’është më!

Burrit tim, që s’është më!

Zemra ime,

Më kujtohen mirë të gjitha ngjarjet që na çuan në ditën e cila ndryshoi jetën time përgjithmonë. Ajo ditë që u shndërrua në më tmerrshmen të jetës sime. Mbaj mend se si qeshje teksa mbaje në krahë vajzën tonë dhe ndërkohë luaje me djalin. Mbaj mend se si era të shpërhapte parfumin teksa ktheheshim në shtëpi, pas një ditë të kaluar me miq dhe të afërm. Mbaj mend tingullin e zërit tënd rrugës për në dyqan dhe gjithçka që u tha e nuk u tha gjatë kthimit në shtëpi. Mbaj mend se si dola me fëmijët nga makina dhe ti shkove tutje, për te furgoni i punës. Mbaj mend të qarën e fëmijëve që më tërhoqi vëmendjen nga ti dhe më futi brenda. Po kështu mbaj mend zhurmën që më shtyu të vrapoja jashtë. E mbaj mend ekzaktësisht se si u duke në ato çaste dhe oh, më dhemb shpirti. Mbaj mend klithmat e mia për ndihmë, tingëlloja si dikush që s’e njihja.

Ajo çfarë nuk mbaj mend është nata që pasoi. Të jem e ndershme me ty, nuk mbaj mend as javën në vijim. Mbaj mend lotët e mi, vizitat e shumta dhe se si mendoja që ti nga momenti në moment mund të trokisje në derë. Mbaj mend se kisha shumë gjëra për të bërë, por s’mbaj mend se çfarë bëra.

Besomë, orët e para isha krejt e mpirë, derisa kur ty të mbuloi dheu. Aty ndryshoi çdo gjë! Çfarë s’do harroj kurrë nga ajo natë është dhimbja, hidhërimi, konfuzioni i papërshkrueshëm dhe ndërgjegjësimi se shpirt, ti ike përgjithomë! Unë? Unë s’kisha asgjë çfarë mund të bëjë.

Kam mësuar shumë gjëra këto kohë. Kam mësuar si është të jetosh pa njeriun që s’jeton dot. Në fakt s’është jetesë, është mbijetesë. Dhe unë mbijetoj per ata, fëmijët tanë. Kam mësuar se kur tragjedia të ulet këmbëkryq në shtëpi, në këtë botë ka ende njerëz të mirë. Njerëz që të ndihmojnë, të mbajnë afër dhe të duan të qeshur.

Kam mësuar se në fund janë gjërat e vogla ato që të mungojnë më së shumti. Zëri yt kur ishe i lumtur, bisedat tona të vona dhe mënyra se si më puthje ballin çdo ditë, para se të shkoje në punë. Kam mësuar se nuk dua të jem pa ty. Kam mësuar se nuk dua të jem një nënë e vetme, se s’dua të jem e vetme, por që s’dua as të kem dikë tjetër në jetë.

Kam mësuar se është rraskapitëse t'i rrisësh fëmijët e vetme, veçanërisht kur ti nuk ishe përgatitur për diçka të tillë. Kam mësuar se djali ynë është i mërzitur me ty, dëshiron të të shohë por ti nuk je. I them se babi është në Parajsë por ai ngre kokën dhe më sheh me ca sy që a thua se jam e çmendur.

Kam mësuar se e vogla jonë, pavarësisht se (ndoshta) nuk e di çfarë ka humbur, ndjen se gjërat kanë ndryshuar. Rreth orës pesë ose gjatë mbasdite nis dhe grindet dhe unë e di pse. Sepse e para gjë që bëjë ti sapo vije nga puna ishte të laje duart, të hiqje këmishën dhe ta mbaje në krahë. Asaj i mungon dhe do t’i mungosh akoma me shumë me kohën.

Kam mësuar gjithashtu se me dhimbjen vjen edhe dëshira e madhe. Dëshira që gjithçka të shkojë mirë. Dëshira që gjithçka të jetë ashtu siç ishte, ose siç mund të ishte. Qaj për planet tona, për udhëtimet që s’do bëhen kurrë, për shtëpinë që s’do jetë anjëherë “e jona”. Trishtohem sa erë mendoj kopshtin, shkollën, diplomimin, dasmën ose nipërit/mbesat. Kam mësuar se jeta ime s’do jetë kurrë e njëjta.

Dy gjëra të tjera që kam mësuar është se pikëllimi i vetëvrasjes është ndryshe nga thjesht pikëllimi dhe se pyetja PSE është ajo që urrej më shumë. Mënyra se si ti zemër ike nga kjo jetë më torturon çdo ditë nga pyetjet e njerëzve që kërkojnë të dinë çfarë nuk shkoi? Përse e shkele këmbëzën e armës? Kështu e torturoj veten për çdo natë duke menduar se unë, po të dija, do mund ta kisha ndalur gjithë këtë.

Shoh fotografitë tona bashkë dhe përpiqem të zbuloj diçka më shumë pas buzëqeshjes tënde apo puthjeve tona. E dije që një ditë do ta bëje këtë? Çfarë të mundoi zemër? Përgjigjja e vetme që me vjen në mendje është se jo, ti nuk planifikove asgjë. Pjesës tjetër s’do mundem dot ta di.

Me vdekjet “normale” nuk ka të tilla pyetje; ndaj më lejo të them se jam xheloze për këdo që humb burrin/gruan në mënyra që ne i konsiderojmë krejt normale. Sa e çuditshme, s’e mendoja kurrë që do ta thoja diçka të tillë. Jam KEQ! Megjithatë ngushëllohem me fëmijët dhe përpiqem (të betohem, me gjithë shpirt) që të mos e pyes më veten për çdo gjë që ndodhi. Po përpiqem të bëj diçka, të mbijetoj.

Të dua. Zot sa më mungon!

Përgjithmonë.

Mos humbisni edhe

REELS

Dhjetori është muaji i zgjedhjeve të bukura, i kombinimeve të reja dhe i garderobës që merr pak më shumë vëmendje. Te @paene.al , ky sezon vjen me rehati, elegancë dhe detaje që bëjnë diferencën, sepse çdo sezon meriton një fillim të bukur. 🤍

Good hair days just got better. 🩷 Bukuria e flokëve fillon nga cilësia. Hair Extensions nga @perfect.beautyzone janë të punuara me flokë natyral, të krijuara për të dhënë volum, gjatësi dhe një pamje që duket krejtësisht natyrale.

Artistja e njohur Elhaida Dani ka fituar rolin e Esmeraldes ne versionin italian te musicalit te famshem “Notre Dame de Paris” nga Riccardo Cocciante. Dani, ish-fituesja e edicionit te parë të “Voice of Italia” ka vite që performon në rolin e Esmeraldes (nga viti 2016), ne versionin francez, duke dhene shfaqje sold-out ne teatrot me te medha te botes nga Parisi ne Singapor. Si nje Esmeralda italiane, Elhaida do te performoje ne teatrot me te mira te Italise, duke perfshire edhe 4 netë ne Arena di Verona. “Notre Dame de Paris” eshte nga prodhimet e llojit “musical” me te famshem ne bote dhe ka nje cmim Guiness per hapjen me te suksesshme ndonjehere te nje musical. Prej 27 vjetesh, kjo shfaqje franceze e kompozuar nga Riccardo Cocciante dhe e shkruar nga Luc Plandomon, eshte vene ne skene mbi 5000 here dhe eshte pare nga me shume se 15 milion spektaktore.

Një fustan i bukur e ndryshon menjëherë ndjesinë e festave. ✨ Koleksioni festiv i @kraspiofficial vjen me deri në 50% ulje: i krijuar për netët që kërkojnë më shumë shkëlqim dhe prani. Një koleksion i menduar për ty që, sapo hyn në një dhomë, ndryshon energjinë e saj.

Është zhvilluar në Durrës Turneu Kombëtar i Basketbollit të Unifikuar 2025, një ditë plot plot pozitivitet,sport dhe momente frymezuese. Special Olympics Albania, me mbështetjen e Coca-Cola, solli në fushë mbi 150 sportistë që na kujtuan se sporti është për të gjithë. Një event që inspiroi, bashkoi dhe tregoi sa bukur është kur talenti dhe përfshirja shkojnë krah për krah. ❤️✨ #UnifiedSports #CocaColaBottlingShqipëria #SpecialOlympics #BasketballForAll

Lëkura jote meriton më të mirën dhe ky është momenti. ✨ Përfito 35% ulje në të gjitha injeksionet gjatë ofertës festive në Dermaluxe Clinic Tirana. Kujdes i avancuar dhe rezultate të sigurta. @dermaluxe_clinic_tirana ℹ️ Për më shumë informacion, shkoni në stories / highlights.

Ishte diss për nusen apo diçka e lezetshme për t’u përmendur? Po nusja po qesh nga sikleti apo e vlerësoi fjalimin e tij? Si e shihni ju këtë moment viral?

Shakira këndon me djemtë e saj në Buenos Aires

🚘 @auto.trego është një platformë moderne shqiptare për shit-blerje automjetesh, që ofron një përvojë të shpejtë dhe efektive ⬇️ ▪️ Publikimi i makinës është falas dhe procesi është shumë i thjeshtë. ▪️ Website me dizajn të pastër dhe filtra të avancuar kërkimi, që mundësojnë gjetjen e makinës sipas çmimit, vitit, markës dhe kilometrave. ▪️ Në platformë mund të krijoni profile, të shisni ose të ruani makinat e preferuara dhe të kontaktoni shitësit direkt. ▪️ Audienca është e fokusuar ekskluzivisht në tregun e automjeteve, duke garantuar blerës dhe shitës realë.

😂🥰 . . Credits: @erolajons

My husband

Burrit tim, që s’është më!

My heart,

I remember well all the events that led us to the day that changed my life forever. That day that turned into the most dreadful of my life. I remember laughing as we kept our daughter in the wings and while playing with the boy. I remember how the wind scattered the perfume as we returned home after a day with friends and relatives. I remember the sound of your voice on the way to the store and everything that was said and not told when returning home. I remember how I went with the kids out of the car and left over to the van. I remember the cry of the children who drew me from you and put me in. I also remember the noise that pushed me to run out. I remember exactly how they were doing in those moments and oh, my soul hurts. I remember my cries for help, I sounded like someone I did not know.

What I do not remember is the night that followed. To be honest with you, I do not remember the following week. I remember my tears, the many visits, and how I thought you could knock at the door from moment to moment. I remember that I had a lot to do, but I do not remember what I did.

Believe me, in the early hours I was quite numb, until when you covered the ground. Everything changed! What I will never forget from that night is sorrow, sorrow, indescribable confusion, and spiritual awareness that you are all off! I? I did not have anything she could do.

I learned a lot of things these times. I learned how to live without a person who can not. In fact, it is not living, it is survival. And I survive for them, our children. I learned that when the tragedy sits down the street in the home, there are still good people in this world. People who help you, keep close and love laughing.

I learned that in the end the little things are the ones that are missing the most. Your voice when you were happy, our late conversations, and the way I kiss each day before going to work. I learned that I do not want to be without you. I've learned that I do not want to be a single mother, I do not want to be alone, but I do not even want to have anyone else in my life.

I learned that it is grueling to raise your only children, especially when you were not prepared for such a thing. I learned that our son is upset with you, he wants to see you but you are not. I say that Dad is in Paradise but he raises his head and looks at me with some eyes that say I'm crazy.

I've learned that our little one, though (maybe) does not know what's lost, feels things have changed. About five o'clock in the afternoon starts and quarrels and I know why. Because the first thing you do to get out of work is to wash your hands, remove your shirt and keep it in your arms. It lacks and will miss you even more with time.

I also learned that pain also comes with great desire. The desire for everything to go well. The desire for everything to be as it was or as it may be. Cry for our plans, for never travel, for a home that will never be "ours". I'm sorry how smell I think kindergarten, school, graduation, wedding or grandchildren. I learned that my life will never be the same.

Two other things I have learned is that the grief of suicide is different from mourning and that the question is what I hate more. The way you heart out of this life tortures me every day from the questions people ask to know what did not go? Why do you break the trigger of the gun? So I torture myself every night thinking that if I knew I could have stopped all this.

I see our photos together and try to reveal something more after your smile or kissing. Did you know that one day you would do this? What did your heart deserve? The only answer I come to your mind is that no, you did not plan anything. I can not know the other part.

With "normal" deaths there are no such questions; so let me say that I am jealous for anyone who loses the husband / wife in ways we consider to be normal. Quite strange, I never thought I would say such a thing. I'm BAD! However, I am comforting with the children and I try (swear, with all my soul) not to ask myself for anything that happened. I'm trying to do something, to survive.

Love you. God I miss!

Forever.

×