"Po shkruaj këtu gjithçka që nuk munda t’i thoja asaj. Gjithçka që më më rrënoi, gjithçka që ajo nuk arriti dot të kuptonte.

Ishim shumë të lumtur për 7 vite me radhë, jeta jonë, shtëpia jonë, planet që po finalizonim bashkë. Gjithçka dukej e përsosur mes nesh. Unë kisha filluar të besoja se kishim marrë aq shumë nga njëri- tjetri sa ishte e pamundur të mos binim dakord ndonjëherë për diçka, e lëre pastaj të arrinim deri këtu.

Por mesa duket qenka në natyrën njerëzore ndryshimi, zbulimi i gjërave të reja dhe për këtë dua të dish se nuk të vë faj. Fundja nëse nuk do të kishim filluar jetën bashkë aq herët, ti do të kishe kuptuar çfarë doje dhe unë nuk do të kisha varur asnjë shpresë tek ti. Mbase nuk do të jetonim atë që jetuam, por do të kishte qenë më mirë.

Zgjedhja jote për t’i kushtuar jetën fesë pasi kishim ndërtuar jetën bashkë, tek unë erdhi si thikë pas shpine. Kjo jo për faktin se nuk doja të të mbështesja, se nuk doja të pranoja atë që ti ishe, nuk pata asnjëherë asnjë problem me atë që ti ishe. Nuk u pajtova dot me atë që ti u bëre.

Nuk bëhej fjalë për diçka që ndikonte vetëm tek ti, por për një zgjedhje që do të ndryshonte jetën e të dyve dhe unë nuk isha gati.

Botët në të cilat jetojmë sot, ti e sheh nuk kanë më asnjë lidhje me njëra- tjetrën. E megjithëse u shkatërrova kur të thash largohu, sot ndihem i lumtur. Tek e fundit të shtyva të fluturoje, megjithëse pa mua, nuk t’i preva krahët. E për këtë ende e mallkoj veten..." 

-anonim-