Përgjithësisht mendohet se raporti prind-fëmijë është më i miri në botë; ka një dashuri pafund mes tyre, pavarësisht konflikteve të pranishme në çdo marrëdhënie. Por jo gjithnjë gjërat shkojnë vaj.
Në një temë të hapur në Facebook-un e Revistës Anabel lidhur me marrëdhënien me babain, erdhën letra ku vajzat flisnin me adhurim për babain e sakrificave, për babain e rreptë, por njëkohësisht shumë të dashur, për babain emigrant që u mundua gjithë jetën për një jetesë më të mirë etj. Mirëpo një pjesë e letrave tregonin edhe një anë tjetër të medaljes: një prind të alkoolizuar, një prind që mohon fëmijën për shkak të divorcit apo edhe thjesht për faktin që ka lindur femër, një prind të dhunshëm. Prandaj vendosëm që të përmbledhim pikërisht këto histori, që duken sa absurde aq edhe të vërteta.
“Kjo temë më lëndon pa masë. Si mundet një baba të mohojë vajzën e tij të vetme, vetëm e vetëm se divorcohet. Si mundet një baba t’i bëj keq fëmijës. Kam patur një fëmijëri të vështirë, kur nuk mbaj mend sa e sa herë kthehesha nga shkolla dhe gjeja gjëra të thyera, një nënë të dhunuar dhe një baba të dehur. Me keqardhje mund të them një baba për t’u mohuar, por që asnjëherë nuk e mohova, në çdo hap të jetës nuk më tha kurrë që ke babin ti, por isha unë që i thoja ‘Ke vajzën tënde ti, mos u mërzit’. Më ka munguar gjithmonjë një baba ku të mbështes koka, një baba që të më përqafonte, më ka munguar një përqafim i tillë. Të bëhesh baba është e lehtë, por të jesh i tillë është e vështirë. Uroj që të të ketë mëshirë Zoti, sepse njeriu nuk ca çfarë t’i bëjë”, shkruan dikush.
“Marrëdhënia me babin s’ka qenë asnjëherë e afërt, asnjëherë s’më ka afruar, nuk më ka përqafuar, por gjithmonë ka mbajtur distancë ndaj meje. Unë e dua shumë tim atë, për aq kohë sa ka punuar e më ka ushqyer, rritur e edukuar dhe e vlerësoj një gjë të tillë. Ama ai nuk më deshi kurrë pasi isha vajzë. Gjithsesi isha e lumtur që kishte vëllain, e donte dhe ai ishte krenaria e tij. Papritur vëllai u nda nga jeta, aq shumë e vuajti sa shumë herë më thoshte që pse nuk vdiqa unë, por vdiq ai. A e bën një baba këtë pyetje për fëmijën. Kam kaq vite që pyes veten”, është një tjetër letër e dikujt që u mohua dashuria.
“Që ditën e parë që linda, babi nuk më kishte dashur si një pjesë e meshkujve veriorë apo shqiptarë. Donte djalë. Rritesha dita-ditës. Im atë vetëm pinte, jetonte jashtë shtetit, ndërsa mami me prindërit e tij, të cilët nuk e trajtonin mirë. Unë dhe im vëlla u rritëm, u shkolluan dhe morëm drejtimet tona në jetë, por gjithë jetën time do të kem peng dashurinë e babait që s’e pata kurrë. Çdo prind e do fëmijën si sytë e ballit, por babai im mjaftohet duke paguar qeranë e shtëpisë.” – një tjetër histori e një raporti të prishur për shkak të gjinisë së fëmijës, histori kjo që nuk është e vetmja.
“Është hera e parë që shkruaj dhe arsyeja ishte tema. Sa lot më ranë tek lexoja historitë e publikuara. Unë e kam një baba, por në të njëjtën kohë edhe nuk e kam. Im atë donte që fëmija (unë) të ishte djalë dhe kur mësoi që u bë me vajzë nuk erdhi as të më shikonte. Nuk e di ç’aromë ka; ai braktisi nënën time vetëm nga fakti që unë isha vajzë. Shkoja në kopësht dhe kur shihja shoqet që përqafonin baballarët e tyre, shpresoja që edhe ai të vinte një ditë. Nuk e urreva, gjithnjë e prisja. Pasi u diplomova dhe punoj në spital si fizioterapiste, ende shpresoj se do ta takoj, qoftë edhe si pacient. Unë jetoj me nënën timë që është e gjithë bota për mua, por me gjithë shpirt e them që dua ta ndjej atë dashurinë e babit. Ç’faj kisha që linda vajzë?”
Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.
